Είπα «ναι» στη βοήθεια των άλλων
Δεν είναι εύκολο για μια μαμά να παραδέχεται πως δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνη της. Ακόμα δυσκολότερο, είναι να παραδεχτεί πως προτιμά να αναλάβει όλες τις δουλειές μόνη της γιατί μόνο εκείνη γνωρίζει τον σωστό τρόπο...
Μια μέρα όμως, όταν είχα φτάσει σε σημείο υπερκόπωσης σχεδόν, αποφάσισα να δεχτώ τη βοήθεια της αδελφής μου και να της αφήσω τα παιδιά για λίγες ώρες να ξεκουραστώ. Όπως κάθε αρχή, έτσι κι αυτό ήταν δύσκολο, αφού νόμιζα πως η αδελφή μου δεν θα ταΐσει όπως πρέπει τον μικρό, ούτε θα αλλάξει πάνα με τον κατάλληλο τρόπο στην μικρή.
Ωστόσο, έγιναν όλα όπως έπρεπε... Ίσως όχι με τον δικό μου τρόπο, αλλά σίγουρα έγιναν σωστά. Έκτοτε, δέχομαι πάντα τη βοήθεια των αγαπημένων μου και η ζωή μου είναι αρκετά πιο χαλαρή και ξεκούραστη.
Επαναπροσδιόρισα την έννοια του «φυσιολογικού»
Και κάπως έτσι, στα ξαφνικά, συνειδητοποίησα πως το «λάθος» και το «σωστό» είναι πολύ σχετικές έννοιες! Το «φυσιολογικό» που έλεγαν συνέχεια οι υπόλοιπες μαμάδες που συναντούσα, ήταν μια σκέτη ανοησία.
Δεν υπάρχει φυσιολογικό και μη. Ούτε σωστό και λάθος. Υπάρχουν μόνο γονείς και παιδιά που είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα ή το αντίθετο! Σταμάτησα να εγκλωβίζομαι σε όρους και ταμπέλες και άφησα τα παιδιά (και τον εαυτό μου) πιο ελεύθερα. Τους επέτρεψα να είναι ο εαυτός τους.
Σταμάτησα να δικαιολογούμαι συνέχεια, για τα πάντα
Πλέον, οι δικαιολογίες και οι ενοχές για πράγματα που έκανα ή δεν έκανα δεν είχαν θέση στη ζωή μου. Τα όρια και οι κανόνες του σπιτιού προσαρμόστηκαν στην καθημερινότητά μας και στις συνήθειες που μας έκαναν χαρούμενους. Το πιο σημαντικό είναι να είμαστε ήρεμοι και χαμογελαστοί και όχι να στριμοχνώμαστε σε όρια που δεν μας κάνουν, σωστά;
Δεν είχα λοιπόν να δικαιολογηθώ για τίποτα. Ούτε για το αν επέτρεπα στα παιδιά μου να κοιμηθούν στο κρεβάτι μας, ούτε για το αν θα φάμε μεσημεριανό στις τρεις και όχι στη μία το μεσημέρι, ούτε για την ώρα που θα πάμε βόλτα στην πλατεία. Τα παιδιά μου είναι υγιή κι ευτυχισμένα κι αυτό είναι το μόνο που με νοιάζει.
Αφιέρωσα ένα απόγευμα την εβδομάδα στον εαυτό μου
Εκτός από τα παιδιά μου ωστόσο, με νοιάζει να είμαι υγιής κι ευτυχισμένη κι εγώ, ώστε να μπορώ να στέκομαι δίπλα στην οικογένειά μου όπως πρέπει! Και για να συμβεί αυτό, πρέπει, όσο δύσκολο κι αν είναι, να αφιερώνω λίγο χρόνο παραπάνω και στον εαυτό μου.
Έτσι λοιπόν, ένα απόγευμα την εβδομάδα, αναλαμβάνει τα παιδιά ο άντρας μου και ασχολούμαι με δραστηριότητες που με γεμίζουν. Μερικές φορές περπατάω μόνη μου στην πόλη, άλλες φορές συναντώ τις φίλες μου ή μένω σπίτι, στο υπνοδωμάτιο, και διαβάζω με τις ώρες τα βιβλία μου. Αυτό, μου δίνει τόση ενέργεια για την υπόλοιπη εβδομάδα, που είναι σαν να πήγα για λίγο διακοπές μόνη μου!
Εν κατακλείδι...
... το να είσαι μαμά είναι υπέροχο! Κι αν κάνεις και κάποιες μικρές αλλαγές στη ζωή σου, μπορεί να πάψει να είναι και εξαντλητικό!