Εξιδανικεύουμε τον άνθρωπο που μας απορρίπτει
Έχουμε γενικά την τάση να κολλάμε με τους ανθρώπους που δεν κατακτήσαμε ποτέ ολοκληρωτικά - τους μυθοποιούμε κι έπειτα τους λατρεύουμε σαν Θεούς. Δεν ξέρω αν φταίει η ανασφάλεια ή ο εγωισμός μας. Ούτε αν τελικά «πρέπει να έχει κανείς έναν μεγάλο έρωτα για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους μας» όπως είχε πει ο Αλμπέρ Καμύ.
Ορισμένοι άνθρωποι, όταν δεν μπορούν να έχουν τον άνθρωπο που θέλουν, τείνουν να τον εξιδανικεύουν. Τον ανεβάζουν σε ένα ψηλό βάθρο, τον θαυμάζουν, τον αποθεώνουν και αποδίδουν σε αυτόν όλες τις αρετές που θα ήθελαν να έχει ο ερωτικός τους σύντροφος. Η απουσία της καθημερινής συναναστροφής δεν αφήνει περιθώρια να φανούν τα μικρά ελαττώματα που όλοι, ανεξαιρέτως, έχουμε. Οι καθημερινές συγκρούσεις που προκύπτουν ανάμεσα στα ζευγάρια που είναι καιρό μαζί απουσιάζουν, ενώ το φαντασιακό μοιάζει πάντα ειδυλλιακό.
Μήπως έγκειται στην αδυναμία μας να συνδεθούμε ουσιαστικά;
Ίσως πάλι οφείλεται στη δική μας αδυναμία ή απροθυμία να συνδεθούμε και συνεπώς κολλάμε με εκείνον που δεν μπορούμε να έχουμε. Όποιοι κι αν είναι οι πραγματικοί λόγοι, όμως, είναι οδυνηρό να απορρίπτεις τους πάντες επειδή περιμένεις εκείνον που δεν θα έρθει ποτέ. Μία οδύνη που τελικά είναι μόνο στο μυαλό – σαν το τσιγάρο – μια απολαυστική οδύνη που βλάπτει σοβαρά την υγεία ενώ παράλληλα μας κρατάει ζωντανούς. Και τελικά, μήπως είναι η αντίφαση που απογειώνει και ανανεώνει συνεχώς το πάθος μας; Ή μήπως η απόρριψη λειτουργεί διεγερτικά;
Ο πόνος της ρομαντικής απόρριψης είναι ένα είδος εθισμού
Κι όμως, είναι αλήθεια! Ορισμένοι άνθρωποι έχουν την τάση να αποζητούν την θλίψη και την απόρριψη. Αυτή η γλυκιά μελαγχολία που σου προσφέρει ο ερωτικός σύντροφος που δεν σε θέλει είναι ένα είδος εθισμού που ενδέχεται να ξεκινά από την παιδική μας ηλικία. Οι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλοντα που, με κάποιον τρόπο έχουν νιώσει να τους απορρίπτουν ή να μην τους δέχονται γι’ αυτό που είναι, έχουν την τάση να επαναλαμβάνουν αυτό το μοντέλο και στην ενήλικη ζωή τους. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο νιώθουν ασφαλείς αφού αυτό γνώρισαν, σε αυτό μεγάλωσαν και αυτό αποζητούν.
Η προοπτική μιας υγιής σχέσης με οικειότητα, χαρά, αποδοχή, αλλά και μικρές συγκρούσεις μοιάζει σαν κάτι ξένο το οποίο αδυνατούν να διαχειριστούν και, αργά ή γρήγορα, το απορρίπτουν. Η ασφάλειά τους βρίσκεται στον άνθρωπο που δεν τους θέλει και στον πόνο που κρύβει αυτή η ρομαντική απόρριψη. Σε κάποιες περιπτώσεις, μάλιστα, τείνουν να επαναλαμβάνουν αυτό το μοτίβο επιδιώκοντας ένα διαφορετικό τέλος που θα αλλάξει τις παιδικές τους αναμνήσεις και θα τους πάει ένα βήμα παρακάτω: το τέλος της μη απόρριψης, που θα τους εντάξει στο μονοπάτι των υγειών σχέσεων.
Οι αναμνήσεις από μία σχέση που μόλις τελείωσε δεν μας αφήνουν να προχωρήσουμε
Ο χρόνος που περάσαμε μαζί με τον ερωτικό μας σύντροφο, πριν εκείνος μας απορρίψει, μπορεί να ήταν τόσο έντονος για εμάς που είναι δύσκολο να τον ξεχάσουμε και να πάμε παρακάτω. Οι αναμνήσεις μας από όταν ήμασταν μαζί, τα μηνύματα που ανταλλάζαμε, το σεξ, τις βόλτες ή τις εκδρομές μας, παίρνουν ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις μετά τον χωρισμό. Φέρνουμε στο νου μας ξανά και ξανά εκείνο το βράδυ που ψιθύρισε στο αυτί μας «Σ’ αγαπώ» και από μια όμορφη στιγμή γίνεται το πιο σπουδαίο γεγονός ολόκληρης της ζωής μας. Αυτές τις αναμνήσεις, τις οποίες μεγαλοποιούμε ακόμα περισσότερο όσο περνάει ο καιρός, γίνονται στο τέλος εθιστικές και μας είναι αδύνατον να ζήσουμε χωρίς αυτές.