«Για κάθε μαμά, όλα ξεκινούν με μια μαγική στιγμή: αγκαλιάζεις για πρώτη φορά το νεογέννητο μωρό σου κι εκείνο σταματά να κλαίει, λες και αναγνωρίζει τίνος είναι αυτή η πρώτη αγκαλιά της ζωής του. Είναι ίσως το πιο δυνατό συναίσθημα του κόσμου και σηματοδοτεί την αρχή μιας σχέσης ζωής – σε δένει μια για πάντα με το παιδί σου.
Έτσι ένιωσα κι εγώ εκείνη τη μοναδική στιγμή κι όποτε τη θυμάμαι, με παίρνουν τα ζουμιά – ακόμη και σήμερα, 2 χρόνια μετά. Όπως κι όταν θυμάμαι μια άλλη δυνατή στιγμή του πρώτου καιρού, τότε που το μωρό μου μού χαμογέλασε για πρώτη φορά.
Βέβαια, για να φτάσουμε ως εκεί, μεσολάβησε μια καθημερινότητα λίγο πιο... πεζή. Το μωρό, εκτός απ’ τις συναισθηματικές ανάγκες, έχει και φυσικές, κι είναι αυτές που υπερισχύουν μέχρι να βρει τον τρόπο να εκφραστεί. Με λίγα λόγια, τον πρώτο καιρό οι αγάπες και οι χαριτωμενιές μου δεν έβρισκαν ανταπόκριση, ενώ για το μωρό, ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσει μαζί μου ήταν το κλάμα. Βέβαια, εγώ του μιλούσα, του έλεγα τι νιώθω και πόσο πολύ το αγαπάω και όλα αυτά που λένε οι μαμάδες στα μωρά τους, αλλά ήταν ακόμη νωρίς για να μου “απαντήσει”...
Ώσπου, μια μέρα, εντελώς αναπάντεχα, το μωρό μου ανταποκρίθηκε στη γλύκα της φωνής μου με ένα χαμόγελο. Και τι χαμόγελο ήταν αυτό! Το πιο όμορφο, το πιο λαμπερό, το πιο αξέχαστο χαμόγελο του κόσμου όλου.
Η καρδιά μου άρχισε να πλημμυρίζει από όλα τα συναισθήματα: αγάπη, ευτυχία, ευγνωμοσύνη, ενθουσιασμός, δικαίωση… ένα μείγμα που ήταν σαν έκρηξη χαράς. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να σηκώσω το μωρό μου ψηλά, να το φέρω στην αγκαλιά μου και να το σφίξω. Ύστερα του έσκασα ένα ρουφηχτό φιλί στο μάγουλο. Τότε ήταν που μου χαμογέλασε ξανά και ήταν σαν να μου χαμογέλασε η ζωή η ίδια.
Πήρα αμέσως τηλέφωνο τον άντρα μου, τη μαμά μου, την αδελφή και τις κολλητές μου γιατί έπρεπε να το μοιραστώ με κάποιον – με όλους. Η κούραση τόσων ημερών πήγε περίπατο σε μια στιγμή και άρχισα αμέσως να ονειρεύομαι όλες τις «πρωτιές» του και να χαίρομαι σαν χαζομαμά πριν καν συμβούν.
Φανταστείτε τη χαρά μου όταν, μετά από λίγες μέρες, το μωρό μου “χαχάνισε”... Ναι, το πρώτο του γέλιο ήρθε επίσης σε μια αναπάντεχη στιγμή, όταν παίζοντας μαζί του έβγαλα ένα περίεργο ήχο. Έμεινα κόκαλο. Το είχα δει στ’ αλήθεια; Επανέλαβα τον ήχο και το ζουζούνι μου χαχάνισε ξανά. Και ξανά και ξανά. Ώσπου σταμάτησε και ήταν σαν μην είχε γελάσει ποτέ με το ασυναίσθητο “αστείο” μου.
Από τότε, όμως, τα χαμόγελα και γέλια πύκνωσαν. Και τα λογάκια και οι μικρές καθημερινές νίκες επί της βαρύτητας και όλα όσα κάνει ένα μωρό προσπαθώντας να βρει τα πατήματά του. Κι είναι αληθινά μαγικό να είσαι δίπλα του καθώς μαθαίνει να ζει, να το χειροκροτάς και το στηρίζεις.
Και να εισπράττεις χαμόγελα γεμάτα, ευγνωμοσύνη και αγνό, παιδικό ενθουσιασμό!»