Τα συγκινητικά λόγια της μητέρας του
«Δεν σταμάτησα να ονειρεύομαι, όσο κι αν ακούγεται περίεργο. Απλώς πλέον ονειρεύομαι λίγο περισσότερο και νιώθω ευγνωμοσύνη που μαζί με τον σύζυγό μου μπορούμε να δίνουμε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό στο παιδί μας. Κρατάω τα θετικά στη ζωή και φιλτράρω πολλά απ’ όσα ακούω για το καλό του παιδιού μου. Ονειρεύομαι, λοιπόν, να καταφέρουμε με τη βοήθεια του Θεού να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και να τους προσφέρουμε αγάπη, ευτυχία και σοφία.
Τη λέξη "γιατί"’, δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές την είπα. Έπρεπε όμως να σηκωθώ. Και για τα δυο παιδιά μου. Όταν πρωτοήρθαμε στο Ισραήλ κι άκουγα ανθρώπους οι οποίοι έμεναν για μήνες ή βδομάδες εδώ, έλεγα πώς θ’ αντέξω. Τελικά άντεξα κι αντέχω, για τον Λάμπρο, για την επανένωση της οικογένειάς μας, όσο σπάνια κι αν είναι η ασθένεια του Λάμπρου, ξέρω ότι βρισκόμαστε σε ένα ασφαλές μέρος για τον γιο μου.
Ο Λάμπρος μού δίνει τεράστια δύναμη. Γεννήθηκε μαχητής. Αν τον προσέξεις πώς ζωγραφίζει, πώς μαγειρεύει, θα μείνεις έκπληκτη. Ποτέ δεν είδα ή δεν αντιμετώπισα το παιδί μου ως διαφορετικό. Ούτε και συνέκρινα ποτέ τα δύο μου παιδιά μεταξύ τους. Αντιθέτως προσπαθώ να αναπτύξω με κάθε τρόπο τις ικανότητες του κάθε παιδιού.
Για όλα αυτά τα απλά, τα μικρά, τα καθημερινά λέω, λοιπόν, ευχαριστώ. Αυτό είναι ίσως και το μεγαλύτερό μου δίδαγμα απ’ όλην αυτήν την ιστορία, το να λες ευχαριστώ για την κάθε στιγμή και να μην τα παρατάς, ακόμα κι αν βρίσκεσαι γονατισμένος στην μέση της ερήμου και είσαι διψασμένος για νερό χωρίς άλλο κουράγιο για να σηκωθείς. Ακριβώς εκεί πρέπει να σηκωθείς και να συνεχίσεις. Εκεί κρύβεται και η όαση.
Κι εμείς αυτήν την έρημο και την όαση τη διασχίζουμε και τη συναντάμε συχνά, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αφού συχνά επισκεπτόμαστε το μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτη, που βρίσκεται στην Ιεριχώ. Εκεί είναι η δική μας επαφή με τη θρησκεία μας αλλά και με τους ανθρώπους, τους μοναχούς, με τους οποίους μπορούμε να μιλήσουμε τη γλώσσα μας αλλά και να ακουμπήσουμε την ψυχή μας και να βρούμε κατανόηση.
Την ίδια κατανόηση την συναντήσαμε και στην Κύπρο. Και γι’ αυτό αυτήν τη στιγμή βρισκόμαστε στο Ισραήλ και προσπαθούμε να προσφέρουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής στο παιδί μας. Ο Υπουργός Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας, κ. Νίκος Χριστοδουλίδης, εκτός από γρήγορα αντανακλαστικά, πράγμα που βλέπουμε καθ’ όλη την πορεία του και ιδιαίτερα τώρα, εν μέσω πανδημίας, διαθέτει καρδιά, ανθρωπιά. Στον κ. Χριστοδουλίδη, που έπραξε το αυτονόητο, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Χάρη στον υπουργό μας βρισκόμαστε σήμερα εδώ, στη ζωή, αφού κατάφερε ο Λάμπρος και νίκησε τον θάνατο τρεις φορές.
Νιώθουμε ευγνωμοσύνη γι’ αυτόν τον άνθρωπο, ο Θεός άκουσε τις προσευχές μας και τον έστειλε για να ’’αγκαλιάσει’’ με αγάπη τον γιο μας, που με την συμβολή του γίνεται αυτό που πρέπει να γίνει. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Δεν συναντήσαμε κλειστές πόρτες και δεν ’’χαθήκαμε’’ στο πρόβλημα. Γενικά η κυβέρνηση της Κύπρου είναι ανθρώπινη, όπως κι ο λαός της, κι αυτό το έχουμε δει και σε άλλες περιπτώσεις. Μάλιστα, οι άνθρωποι σε ταξίδια τους, έτυχε να μας έχουν επισκεφθεί.
Όλα αυτά είναι που μου δίνουν και τη δύναμη να συνεχίσω. Ακόμα κι αν με πονάει το γεγονός πως βρίσκομαι μακριά από το κοριτσάκι μου, τη μεγαλύτερη αδερφή του Λάμπρου μας, η οποία εδώ και τόσα χρόνια μεγαλώνει μακριά μου, με συγγενείς που μας στήριξαν και μας στηρίζουν από την πρώτη στιγμή. Είναι ένα ώριμο παιδί, γεμάτο αγάπη, το οποίο συναντάω κάποιες φορές τον χρόνο και το βλέπω κυρίως να μεγαλώνει μέσω της τεχνολογίας. Ως μάνα αυτό με πληγώνει, αλλά εύχομαι πως κάποια στιγμή θα αναπληρώσουμε όλον αυτόν τον χρόνο που χάσαμε, είμαι μακριά της αλλά και παράλληλα εκεί, όχι μόνο για το καλό του Λάμπρου αλλά για το καλό όλων μας.
Και εύχομαι μέσα απ’ όλη τη δοκιμασία που βιώνουμε ως οικογένεια να μάθει κι η ίδια να μην τα παρατάει στη ζωή της, όσες δυσκολίες κι αν συναντήσει, κι αυτό το εύχομαι στον κάθε άνθρωπο που κουβαλάει τον δικό του σταυρό, όποιο κι αν είναι το μέγεθός του, να συνεχίζει ακόμη κι αν εκείνη τη στιγμή ματώνει.»
Πηγή: simerini.sigmalive.com