«Κάθε γυναίκα χρειάζεται τους φίλους της, εκείνους που, κάθε φορά που νιώθει ανεπαρκής, της υπενθυμίζουν με τα λόγια και την στάση τους ότι είναι μοναδική και τα καταφέρνει καλύτερα απ’ τον καθένα. Εκείνους που την αγαπούν αληθινά και τη στηρίζουν όποτε χρειαστεί με όλες τους τις δυνάμεις.
Δυστυχώς, καθώς μεγαλώνεις είναι όλο και πιο δύσκολο να κάνεις φίλους και να τους κρατήσεις – απαιτεί χρόνο, θέληση και πολλή ειλικρίνεια.
Ειδικά αν είσαι μαμά, ο χρόνος μοιάζει ανυπέρβλητο εμπόδιο. Με τη δουλειά, τις δραστηριότητες, τα γεύματα και το σπίτι είναι αδύνατο να ξεκλέψεις λίγα λεπτά έστω να μιλήσεις με κάποιον για όσα σας απασχολούν. Είναι πιο εύκολο να αερολογήσεις ή να γκρινιάξεις παρά να κάνεις μια όμορφη και ουσιαστική συζήτηση, να γνωρίσεις τον άλλον και να σε γνωρίσει κι εκείνος.
Αλλά κι όταν βρεθείς τετ-α-τετ με κάποιον που ξέρεις – σ’ έναν παιδότοπο, για παράδειγμα, ή στην παιδική χαρά – δεν έχεις πάντα το κουράγιο να του ανοιχτείς ή να τον προσκαλέσεις να ανοιχτεί εκείνος, να μπουν οι πρώτες βάσεις για να γίνετε φίλοι. Άσε που η κούραση και η μακρά αποχή απ’ το “σπορ” δεν σε κάνει και την καλύτερη παρέα.
Έτσι, καταλήγεις να μιλάς περί ανέμων και υδάτων, προσπαθώντας να περάσει ανώδυνα ακόμη μία συνάντηση στο πάρκο, στην πλατεία ή οπουδήποτε αλλού. Προσπαθείς να μη φανεί ότι καταρρέεις, ενώ θες να το φωνάξεις δυνατά και μιλάς για ανώδυνες βλακείες, ώστε να μην καταλάβει κανείς τι περνάς – λες και οι άλλοι τα έχουν όλα τακτοποιημένα και ατσαλάκωτα.
Γι’ αυτό μου φαίνεται σαν θαύμα που κατάφερα να κρατήσω φιλίες που ξεκίνησαν μ’ αυτόν τον τρόπο, από μια αδιάφορη – αμήχανη σχεδόν – συνάντηση στην παιδική χαρά. Φιλίες που έχουν κρατήσει χρόνια τώρα κι έχουν δυναμώσει τόσο που δεν υπάρχει γυρισμός. Με γυναίκες που μοιραζόμαστε τα πάντα και ξέρουμε πια η μία τι συμβαίνει στη ζωή της άλλης, οπότε οι πολλές εξηγήσεις περιττεύουν.
Κι αν στην αρχή συναντιόμσταν για χάρη των παιδιών, τώρα πια συναντιόμαστε και για εμάς τις ίδιες. Βρίσκουμε τον χρόνο, μαζεύουμε το κουράγιο και ανοίγουμε τις καρδιές μας στην ομήγυρη χωρίς φόβο και πάθος. Κι είμαστε πάντα η μία δίπλα στην άλλη όταν αυτό είναι απαραίτητο – όση δουλειά κι αν έχουμε, όσο κι αν γκρινιάζουν τα παιδιά μας.
Είναι ίσως ένα μάθημα κι αυτό για ‘κείνα, βλέπουν εμάς και μαθαίνουν την αξία των φίλων και τι χρειάζεται να κάνεις για να δρέψεις όλα τα οφέλη μια δυνατής φιλίας.
Και νιώθω πως είναι ένα καλό παράδειγμα και για όσες διαβάζετε τις σκέψεις μου και νομίζετε πως είστε μόνες και δεν προλαβαίνετε πια να κάνετε νέους φίλους. Πιστέψτε με, ξεκινήστε ν’ ανοίγεστε σιγά σιγά και κάποια στιγμή θα βρείτε και το χρόνο και το κουράγιο και τη διάθεση να χτίσετε σχέσεις φιλικές που θ’ αντέξουν.
Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι τόσο ανταποδοτικό που ποτέ δεν θα σκεφτείτε ότι δεν άξιζε. Να θυμάστε μόνο πως ότι κι αν περνάτε, είναι λιγότερο βαρύ αν το μοιραστείτε με κάποιον που σας πονάει και σας καταλαβαίνει – με έναν αληθινό φίλο.»
Πηγή: herviewfromhome.com