Όταν του λες για 20η φορά να πάει να πλύνει δόντια...
«Δεν είμαι από τις μαμάδες που φωνάζουν -τουλάχιστον όχι πολύ. Προχθές το βράδυ όμως, αφού η ώρα είχε πάει ήδη δέκα και αφού είχα πει στο γιο μου για εικοστή φορά να πλύνει τα δόντια του κι εκείνος εξακολουθούσε να παίζει με τα Lego του, δεν άντεξα. Νομίζω πως με άκουσαν μέχρι το απέναντι σπίτι. Πραγματικά, όμως, είχα άδικο; Δεν το' χει κάνει ποτέ καμία άλλη;».
Όταν τσακώνονται στο πίσω κάθισμα ενώ οδηγάς...
«Ήμουν στο αυτοκίνητο, λίγο πριν το σούρουπο, και είχα χαθεί σε κάτι απομονωμένες γειτονιές της Αθήνας. Τα τρία μου παιδιά στο πίσω κάθισμα τσακωνόντουσαν για το ποιος θα φάει το τελευταίο μπισκότο. Τους εξήγησα πολλές φορές ότι χρειάζομαι ησυχία για να συγκεντρωθώ και να βρω τον δρόμο για το σπίτι, αλλά ήταν σαν μην υπάχω. Χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, η φωνή μου ακούστηκε υπερβολικά δυνατή όταν τους έλεγα πως αν δεν σταματήσουν να τσακώνονται και να κλαίνε, δεν θα γυρνούσαμε ποτέ στο σπίτι. Παραδόξως, είχε αποτέλεσμα...».
Όταν κυνηγιούνται μέσα στο σπίτι...
«Δεν μου αρέσει να φωνάζω. Όταν όμως έχεις παιδιά, και μάλιστα δύο αγόρια της ίδια σχεδόν ηλικίας, οι γείτονες σε αναγνωρίζουν από... τη φωνή! Δεν έχει περάσει ούτε μία βδομάδα από τότε που τ' αγόρια κυνηγιόντουσαν γύρω από το τραπέζι και μάλιστα την ώρα του μεσημεριανού. Όσο κι αν προσπάθησα με ήρεμο τρόπο να τους σταματήσω, δεν κατάφερνα τίποτα. Ήταν σαν να τα είχε τσιμπήσει μύγα. Δεν θυμάμαι αν έχασα την υπομονή μου όταν ο μεγάλος τσάκωσε τον μικρό από την μπλούζα και του την έσισε ή όταν ο μικρός ανταπέδωσε με μια γερή τσιμπιά... Αυτό που θυμάμαι καθαρά, όμως, είναι το τηλέφωνο της γειτόνισσας που πήρε για να με ειδοποιήσει ότι ακούγομαι μέχρι απέναντι....».
Όταν συγυρίζεις και σε λίγες ώρες το σπίτι είναι πάλι σαν βομβαρδισμένο...
«Είχα γυρίσει από τη δουλειά κατάκοπη. Το μόνο που ήθελα ήταν να αγκαλιάσω την κόρη μου και να καθίσουμε παρέα στο τακτοποιημένο σπίτι μας να χαλαρώσω. Σε αυτό το σημείο αξίζει να πω ότι την προηγούμενη μέρα είχα ξενυχτήσει μόνο και μόνο για να συγυρίσω το σπίτι... Μπαίνω λοιπόν στο σπίτι και αντικρίζω το απόλυτο χάος! Η κόρη μου και ο άντρας μου είχαν μετατρέψει το σαλόνι σε παιδότοπο και την κουζίνα σε εστιατόριο που είχε δεχθεί βομβαρδισμό. Η τρυφερή μου διάθεση εξαφανίστηκαν με μιας ενώ ένιωσα το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι. "Θα ξανάρθω σε μισή ώρα. Αν βρω το σπίτι σε αυτό το χάλι, θα κοιμηθώ σε ξενοδοχείο!" ούρλιαξα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου με όλη μου τη δύναμη. Εννοείται πως μετά το μετάνιωσα, αλλά όταν επέστρεψα, το σπίτι ήταν στην εντέλεια. Ουδέν κακό αμιγές καλού...».
Όταν σου φταίνε όλα....
«Δεν είμαι πολύ περήφανη γι' αυτό που θα διηγηθώ. Πριν λίγες μέρες είχα χάσει την μητέρα μου και ένιωθα χειρότερα από ποτέ. Μου ήταν δύσκολο να ανεχθώ ακόμα και τον εαυτό μου - πόσο μάλλον την γκρίνια των 4 παιδιών μου που εκείνη την ημέρα ήταν αδιανόητη. Καταλάβαινα πως χρειάζονταν την προσοχή και την αγκαλιά μου, αλλά αντί γι' αυτό, άρχισα να τους φωνάζω για περισσότερο από μισή ώρα για να σταματήσουν την γκρίνια και το μεταξύ τους φάγωμα. Δεν είμαι καθόλου περήφανη αλλά πραγματικά νιώθω πως έπρεπε για μια φορά να με καταλάβουν κι εκείνα....