«Έχουν περάσει δύο μήνες περίπου από τότε που έχασα τη μητέρα μου από ανακοπή. Και λέω ''έχασα'' γιατί ακόμα δεν το έχω πιστέψει, ώστε να χρησιμοποιήσω τη σκληρή λέξη ''πέθανε''. Το σοκ ήταν μεγάλο και το κενό που άφησε πίσω της αυτή η απώλεια είναι πολύ δύσκολο να καλυφθεί.
Η μητέρα μου ήταν το ''σπίτι'' μου-το καταφύγιό μου και νιώθω πως δεν θα μπορέσω ποτέ να επιστρέψω σ' αυτή την ασφάλεια που μου προσέφερε η αγκαλιά και το γέλιο της.
Mε μεγάλωσε μόνη της και υπήρξε για μένα μαμά και μπαμπάς μαζί. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να δει μέσα στην καρδιά μου και να με αφυπνίζει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Μου έμαθε τι σημαίνει ανθρωπιά, ενσυναίσθηση, γενναιοδωρία και σεβασμός.
Χωρίς τις συμβουλές, την αγάπη, ακόμα και τους τσακωμούς μας δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα. Δεν θυμάμαι αν ποτέ την ευχαρίστησα για όσα έκανε για μένα. Όχι επειδή δεν το ένιωθα, αλλά πάντα πίστευα ότι έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας για να πούμε όλα όσα θέλουμε. Έκανα λάθος...
Περισσότερο με πληγώνει που δεν μπόρεσα να της πω ''σ' αγαπώ'' μια τελευταία φορά.
Θέλω να πιστεύω πως ήξερε ότι της είχα αδυναμία, πως ήταν όλος μου ο κόσμος και το πρότυπό μου. Όταν ήμουν μικρή ονειρευόμουν ότι όταν μεγάλωνα θα της έμοιαζα τόσο στην εμφάνιση, όσο και στον χαρακτήρα.
Ήταν τόσο δυναμική και δοτική που όποιος την γνώριζε την λάτρευε. Οι φίλοι μου απ' το σχολείο ακόμα θυμούνται τα πεντανόστιμα κέικ και τα αστεία της. Ήταν υπέροχη και ήταν η μαμά μου! Και μόνο περηφάνια με γεμίζει αυτό.
Ακόμα και στην εφηβεία που υποτίθεται η σχέση μάνας και κόρης περνάει από σαράντα κύματα, ήταν η καλύτερή μου φίλη. Ήταν δίπλα μου όταν με έπιαναν οι ανασφάλειές μου, στις πρώτες ερωτικές απογοητεύσεις αλλά και στις αποτυχίες. Πάντα με χαμόγελο να μου λέει: ''Τι σε νοιάζει! Όλα θα πάνε καλά! Εγώ σ' αγαπώ''.
Μαμά μου, όπου κι αν είσαι, μακάρι να 'ξερες πόσο σ'αγαπώ και πόσο μου λείπεις! Ελπίζω όταν με κοιτάς από ψηλά να νιώθεις περήφανη για μένα και να με προσέχεις όπως έκανες πάντα.
Σ΄ευχαριστώ για όλα και κάποια στιγμή θα συναντηθούμε ξανά...»