«Ο ανηψιός μου είναι ο καλύτερος, ο πιο έξυπνος, ο πιο όμορφος κι ο πιο αξιαγάπητος απ’ όλους. Και φυσικά, είναι ο αγαπημένος μου άνθρωπος σε όλον τον κόσμο.
Και πως να μην είναι, αφού είναι ο πρώτος από την επόμενη γενιά της οικογένειας και ο γιος του δεύτερου – πλέον – πιο αγαπημένου μου ανθρώπου στον κόσμο, της αδερφής μου. Του αξίζει, λοιπόν, εκτός από μια σούπερ μαμά, να έχει και μια σούπερ θεία που παίζει σαν τρελή μαζί του, του κάνει τα πιο τέλεια δώρα, είναι το καλύτερο φιλαράκι του και παίρνει πάντα το μέρος του όταν οι γονείς ή οι παππούδες τον μαλώνουν.
Καταλαβαίνετε τώρα πόσο πολύ αγαπιόμαστε με το ανηψάκι μου και γι’ αυτό θα νιώσετε τον πόνο μου. Βλέπετε, τις μέρες που ξεκίνησε η καραντίνα εγώ ήμουν στο εξωτερικό – πήγα να επισκεφθώ μια φίλη – και η επιστροφή μου αποδείχτηκε δυσκολότερη απ’ ότι περίμενα. Εγκλωβίστηκα, με λίγα λόγια, κι αναγκάστηκα να μείνω μακριά απ’ τους δικούς μου σε μια απ’ τις δυσκολότερες περιόδους που έχουμε περάσει ποτέ μας. Δεν θυμάμαι να ήμουν ποτέ μακριά από γονείς και αδέρφια στα δύσκολα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τώρα έπρεπε να μείνω μακριά και απ’ τον μικρούλη μου, τον λατρεμένο μου ανηψιό.
Αβάσταχτο συναίσθημα και όσες βιντεοκλήσεις και να κάνεις, τίποτα δεν υποκαθιστά τη θέρμη μιας αγκαλιάς γεμάτης από αγάπη και έγνοια. Παρ’ όλ’ αυτά, διατήρησα το ηθικό μου ακμαίο κι έβαλα τα δυνατά μου να φτιάχνω τη διάθεση όλων κάθε φορά που μιλούσαμε. Ρωτούσα τι συμβαίνει στην Ελλάδα, τους έλεγα τι γίνεται με μένα και αναρωτιομασταν τι άλλο θα έχει συμβεί όταν επιτέλους τα πούμε από κοντά, αφού ακομη κι αν επέστρεφα, έπρεπε να μεινω 14 μέρες σε καραντίνα.
Ήρθε όμως η στιγμή που λύγισα κι εγώ.
Το ανηψάκι μου, το πολυαγαπημένο μου πλασματάκι, αποφάσισε να μου γράψει ένα γράμμα και για να είναι σίγουρος ότι θα το λάβω, δεν το έστειλε με το ταχυδρομείο, αλλά μου το διάβασε ζωντανά σε βιντεοκλήση. Το πόσο συγκινήθηκα δεν περιγράφεται και τα λογάκια του έχουν μείνει βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μου:
“Θεία μου γεια σου. Πότε θα έρθεις; Βαριέμαι πολύ εδώ.
Κανένας φίλος μου δεν έρχεται σπίτι κι ο μπαμπάς όλο δουλεύει.
Η μαμά δεν μου παίρνει τις σοκολάτες που τρώμε μαζί και η γιαγιά κι ο παππούς δεν με αγκαλιάζουν γιατί φοβούνται μην αρρωστήσουν.
Πάρε το αεροπλάνο κι έλα γρήγορα να παίξουμε. Σ’ αγαπάω και μου λείπεις πιο πολύ απ’ όλους.
Ο ανηψιός σου.”
Ευτυχώς, λίγες μέρες μετά, βρήκα πτήση για Αθήνα. Στον μικρούλη, βέβαια, είπαμε ότι επέστρεψα μετά από δύο εβδομάδες γιατί άντε να του εξηγείς ότι έπρεπε να μείνω κλεισμένη σπίτι, δύο τετράγωνα απ’ το δικό του.
Όταν τον είδα, ξέσπασα σε κλάμματα. Εκείνος, πάλι, όχι – όπως ήταν φυσικό. Με αγκάλιασε και ρώτησε αν του έφερα τη σοκολάτα που του αρέσει. Του απάντησα καταφατικά και τρέξαμε στην κρυψώνα μας να τη φάμε μαζί, όπως πάντα.»