Η πιο δημιουργική μας ηλικία θυσιάστηκε στο βωμό της κρίσης
Λένε πως οι πιο δημιουργικές ηλικίες του ανθρώπου είναι απ’ τα 30 του μέχρι και τα 50. Το μυαλό έχει πήξει, οι σπουδές έχουν ολοκληρωθεί και είναι έτοιμος να βουτήξει στις προκλήσεις της ζωής! Εμείς οι γυναίκες, μάλιστα, ετοιμαζόμαστε να γίνουμε μητέρες έχοντας πρώτα βάλει όλα τα υπόλοιπα σε τάξη.
Η δική μας δημιουργική ηλικία, ωστόσο, στιγματίστηκε από την σκληρή οικονομική κρίση για την οποία δεν είχαμε προετοιμαστεί! Κανείς μας δεν είχε φανταστεί πως, από τη στιγμή που θα έκανε οικογένεια, ο προγραμματισμός του θα διαλυόταν σαν πυραμίδα από τραπουλόχαρτα. Κανείς δεν είχε υποπτευθεί πως η σιγουριά και η οικονομική ασφάλεια που θεωρούσαμε έως τότε δεδομένη θα εξαφανιζόταν εν ριπή οφθαλμού.
Γίναμε γονείς όταν όλα γύρω μας ήταν ρευστά
Πολλοί χάσαμε τη δουλειά στην οποία είχαμε πασχίσει να εδραιωθούμε, άλλοι είδαμε τους μισθούς μας να μειώνονται σταθερά, άλλοι δεν προλάβαμε καν να βρούμε δουλειά και μείναμε με τα μεταπτυχιακά κρεμασμένα στους τοίχους.
Όσοι από μας μάλιστα είχαμε ήδη μπει στη διαδικασία να κάνουμε οικογένεια, με τη βεβαιότητα πως θα εξασφαλίσουμε στα παιδιά μας ένα άνετο μέλλον, παρακολουθήσαμε τα όνειρά μας να εξατμίζονται το ένα μετά το άλλο.
Κι έπειτα ήρθε η πανδημία….
Η «καλομαθημένη γενιά» των ‘90s μπήκε άθελά της σε έναν τυφώνα ανέχειας, ανεργίας και έντονου διχασμού πληρώνοντας ουσιαστικά τα λάθη των προηγούμενων γενιών. Κι όταν δέκα χρόνια αργότερα κατάφερε να βγει από αυτόν τον κυκεώνα, με πολλές προσωπικές θυσίες και ψυχολογικές επιπτώσεις στις αποσκευές της, ήρθε η πανδημία να μας υπενθυμίσει πως τα χειρότερα είναι μπροστά.
Η εμφάνιση του κορονοϊού στην Κίνα, που πολύ γρήγορα εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον πλανήτη, μετρά ήδη χιλιάδες θύματα. Ευτυχώς στη χώρα μας η κατάσταση είναι ελεγχόμενη κι αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε. Ωστόσο, η μέρα που ακολουθεί μοιάζει ξένη (αν όχι τρομακτική). Όλα όσα ξέραμε μέχρι σήμερα αναιρούνται και, για το καλό της υγείας μας, πρέπει να μάθουμε να ζούμε διαφορετικά.
Αν κάτι μας βοήθησε να βγούμε από την κρίση χωρίς να μετρήσουμε πολλά ψυχολογικά τραύματα, είναι το γεγονός πως ως λαός είμαστε εξωστρεφείς και εκδηλωτικοί, ενώ βρίσκουμε παρηγοριά στις μεγάλες παρέες, τις αγκαλιές και τα φιλιά. Κάτι που, από δω και μπρος δεν θα μας βοηθήσει γιατί πολύ απλά δεν θα υπάρχει.
Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας χωρίς στέρεες βάσεις
Μέχρι εχθές μαθαίναμε στα παιδιά πως η αγκαλιά είναι το καλύτερο φάρμακο, αλλά από σήμερα πρέπει να τους λέμε πως η αγκαλιά μπορεί να τα σκοτώσει. Μέχρι χθες βάζαμε τα κομμάτια μας σε τάξη και τους τάζαμε πιο θετικούς γονείς, αλλά από σήμερα πρέπει να ζήσουμε ξανά στην ανασφάλεια. Μέχρι εχθές τα κοιτούσαμε στα μάτια με την υπόσχεση πως έρχονται καλύτερες μέρες, αλλά από σήμερα πρέπει να τα προετοιμάζουμε γι΄αυτό που ακολουθεί. Κι αυτό που ακολουθεί, μάλλον θα είναι ακόμα χειρότερο από την οικονομική κρίση που προηγήθηκε.
Η ύφεση που αναμένεται σε παγκόσμιο επίπεδο προσεγγίζει τους χειρότερους εφιάλτες μας και δυστυχώς δεν θα μπορούμε να κάνουμε πολλά αυτήν τη φορά. Η ύφεση, όμως, δεν θα είναι μόνο οικονομική. Τους τελευταίους μήνες ζούμε με τον φόβο μην αρρωστήσουν τα παιδιά ή οι δικοί μας άνθρωποι, γνωρίζοντας καλά πως δεν ξέρουμε τίποτα γι΄ αυτό που έρχεται! Και μπορεί αυτό σε φιλοσοφικό επίπεδο να αποτελεί κινητήριο δύναμη για να εξελιχθείς, όμως στην πραγματική, καθημερινή ζωή γίνεται τροχοπέδη.
Μας έλεγαν «καλομαθημένη γενιά» αλλά αποδεικνύεται πως είμαστε ήρωες…
Παρόλα αυτά, παρατηρώ με ανακούφιση τους γύρω μου να εξακολουθούν να χαμογελούν. Τα μάτια τους φωτίζονται όχι από αφέλεια, άγνοια ή αδιαφορία αλλά από γενναιότητα και πείσμα.
Είμαστε η «καλομαθημένη γενιά» που διαψεύδει όλους όσους την κατηγόρησαν για μαλθακότητα ή υπεροψία. Είμαστε η γενιά που πέρασε μια οικονομική κρίση, μια πανδημία, ετοιμάζεται για μια νέα (δυσοίωνη) πραγματικότητα αλλά δεν χάνει την αισιοδοξία της. Εξάλλου, όταν έχεις παιδιά, δεν έχεις το περιθώριο να παρατάς τους αγώνες σου στο μέση. Μένεις όρθιος και προχωράς…