«Το πρώτο μου παιδί γεννήθηκε δυο μέρες αργότερα απ' ότι περιμέναμε, αλλά όσον αφορά τα αναπτυξιακά ορόσημα ήταν γρήγορη. Στους 4 μήνες μπουσουλούσε κανονικά και δεν άργησε να περπατήσει. Τα κατάφερε στους 9 μήνες και ήμουν εξαιρετικά περήφανη.
Σε βαθμό που κοκορευόμουν και σε τρίτους για το επίτευγμά της. Πίστευα ότι το δικό μου μωρό ήταν ξεχωριστό και περίμενα ότι και οι υπόλοιποι θα ενθουσιάζονταν όσο εγώ. Προφανώς έκανα λάθος!
Όπως συμβαίνει με τους περισσότερους νέους γονείς, έδινα τεράστια σημασία στην ανάπτυξη της κόρης μου τον πρώτο χρόνο. Πότε μπουσούλησε, πότε περπάτησε, πότε είπε τις πρώτες τις λέξεις - λες κι όλα αυτά θα καθόριζαν τον μέλλον της και την ευτυχία της.
Κι όλα αυτά επειδή ήμουν πεπεισμένη ότι το χρονικό διάστημα που κατακτά το κάθε αναπτυξιακό ορόσημο σημαίνει κάτι παραπάνω. Το γεγονός ότι έκανε πράγματα νωρίτερα από άλλα παιδάκια με έκανε να νιώθω καλά με τον εαυτό μου και πίστευα ότι και εκείνη είναι καλά. Ήθελα, κατά κάποιο τρόπο, μια διαβεβαίωση ότι ήμουν καλή μαμά και το να την συγκρίνω με άλλους μου φαινόταν φυσιολογικό.
Και καθώς το παιδί μου περπάτησε πολύ νωρίτερα από τα υπόλοιπα παιδιά στον παιδικό σταθμό, θεωρούσα ότι είναι μοναδική, ξεχωριστή... ιδιοφυϊα. Αυτό που ίσχυε, ωστόσο, ήταν ότι ήταν φυσιολογική.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας τα παιδιά, κατά μέσο όρο, περπατούν στον 1 χρόνο. Ωστόσο, τα παιδιά που τα καταφέρνουν νωρίτερα συνήθως είναι 8 μηνών ενώ εκείνα που αργούν αγγίζουν τους 18 μήνες.
Όταν η κόρη μου περπατούσε στους 9 μήνες, ήταν εξίσου ''φυσιολογική'' με ένα παιδί που έκανε τα πρώτα του βήματα στους 18 μήνες. Η ικανότητά της να σηκώνεται και να μπουσουλάει νωρίς δεν την έκανε ξεχωριστή. Κάποια παιδιά δεν μπουσουλούν ποτέ ή το κάνουν με το δικό τους μοναδικό στιλ.
Και ενώ οι γονείς θέλουν να καυχιούνται για κάτι που οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε κάθε μέρα χωρίς πολλή σκέψη, το περπάτημα από νωρίς δεν πρέπει να δημιουργεί ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι των παιδιών που περπατούν αργά.
Μια μελέτη που έγινε από το Ελβετικό Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών (SNSF) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ένα παιδί δεν θα είναι πιο έξυπνο εάν περπατήσει νωρίς. Και από τη στιγμή που τα παιδιά ξεκινούν το σχολείο, όλα μεταξύ τους είναι ισάξια. Δεν υπάρχει καμία συσχέτιση με την ακαδημαϊκή πρόοδο.
Είναι πολύ σημαντικό να ανγνωρίσουμε και να επανακτιμήσουμε τι εννοούμε ''φυσιολογικό'' όταν πρόκεται για ένα μικρό παιδί. Κάποια, μπορεί να μην κατακτήσουν κάποια ορόσημα ''στην ώρα τους'' και να τα πετύχουν αργότερα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι υστερούν απ' τα υπόλοιπα.
Ένα παιδί μπορεί να μην μιλάει ή να έχει περπατήσει ακόμα. Μπορεί να δυσκολεύεται ή απλώς να καθυστερεί. Σε καμία περίπτωση ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι έχει κάποιο πρόβλημα.
Και καλό είναι κανένας γονιός να μην πέφτει σ' αυτή την παγίδα. Όταν γεννήθηκαν τα δίδυμα ανησύχησα πολύ που δεν είχαν περπατήσει μέχρι το 1ο έτος. Μάλιστα, όταν το ένα περπάτησε πρώτο απ' το άλλο πανικοβλήθηκα. Στη μετέπειτα ανάπτυξη τους όμως, όλα αυτά δεν σήμαιναν απολύτως τίποτα.
Το να είσαι γονιός είναι δύσκολη υπόθεση. Συνοδεύεται από άγχη και ανησυχίες που πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι, διαφορετικά θα σε καταπιούν. Η ανάπτυξη του παιδιού σου προφανώς και είναι πολύ σημαντική, όμως, για κανένα λόγο δεν πρέπει να μετατραπεί σε παιχνίδι ανταγωνισμού. Κάθε παιδί έχει τον δικό του ρυθμό-ας μην το ξεχνάμε!»
Πηγή: scarymommy.com