«Η μητέρα μου έγινε 70 χρονών αυτό το Σαββατοκύριακο», γράφει ο Καλδής, «όπως είναι σύνηθες την εποχή του κορωνοϊού, της ευχηθήκαμε διαδικτυακά. Είναι όμως από τους τυχερούς. Έχει τον πατέρα μου, την οικογένεια και τους φίλους της, αλλά και τα ψηφιακά μέσα για να διαχειριστεί τη νέα καθημερινότητα στην εποχή της πανδημίας. Αυτό που με λυπεί είναι ότι η Αμερική δεν έχει τα μέσα να την σώσει σε περίπτωση που νοσήσει με κορονοϊό.»
«Όχι μόνο δεν υπήρχε κανένα σχέδιο για όλους τους Αμερικανούς», λέει για την ετοιμότητα της χώρας του απέναντι στον φονικό για τους άνω των 65 ιό, «όπως μια συντεταγμένη προσπάθεια για την κατασκευή προστατευτικού εξοπλισμού, αναπνευστήρων ή τεστ, αλλά αγνοήθηκαν παντελώς ακόμη και βασικά μέτρα προστασίας για τους ηλικιωμένους.»
«Πολιτείες όπως η Φλόριντα, η Νότια Καρολίνα και το Μέιν, που έχουν μεγάλο ποσοστό ηλικιωμένων κατοίκων», συνεχίζει ο αρθρογράφος, «καθυστέρησαν να επιβάλουν μέτρα απόστασης και απομόνωσης, παρά το γεγονός ότι τα στοιχεία έδειχναν πως η επαφή με κόσμο αυξάνει τον κίνδυνο για τους ηλικιωμένους.»
Τονίζει, επίσης, ότι πολλοί ηλικιωμένοι έχουν βρεθεί σε απομόνωση χωρίς ανθρώπους να τους φροντίζουν και βασίζονται σε φιλανθρωπικά προγράμματα για τη σίτισή τους. Την ίδια ώρα, τα γηροκομεία της χώρας γίνονται εστίες μόλυνσης και οι γέροι πεθαίνουν μόνοι τους στα δωμάτιά τους. Στις ΗΠΑ, οι θάνατοι που σχετίζονται με γηροκομεία έχουν ξεπεράσει ήδη τους 16.000. Πιο τραγικό ακόμη, είναι πως αν το σύστημα υγείας φτάσει στο σημείο να επιλέγεται ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, οι ηλικιωμένοι που έχουν σοβαρές παθήσεις να βρίσκονται χαμηλά σε προτεραιότητα.
«Κοιτάξτε την Ελλάδα», σημειώνει με ενθουσιασμό ο Καλδής, «παρά τα όσα έχει ακούσει για δεκαετίες κακής οικονομικής διαχείρισης, έχει αποτρέψει μέχρι στιγμής την καταστροφή κι ας έχει έναν από τους υψηλότερους αριθμούς ηλικιωμένων στην Ευρώπη. Στην ελληνική κοινωνία, οι ηλικιωμένοι και η καλή υγεία εκτιμώνται εξίσου. Στις ευχές των γενεθλίων ακούγεται η φράση “να τα εκατοστήσεις” και κάθε γεύμα ξεκινά με ένα εγκάρδιο “στην υγεία σας”. Μπορεί, λοιπόν, κανείς να υποθέσει πως αυτές οι εγγενείς αξίες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο καλό αποτέλεσμα.»
Με καμάρι λέει ότι η χώρα του θα μπορούσε να μάθει πολλά απ’ την Ελλάδα: «Ίσως εάν δίναμε προτεραιότητα στους ηλικιωμένους και δεχόμασταν την γνώμη, την εμπειρία και την σοφή συμβουλή τους σε περιόδους κρίσης - εξάλλου πολλοί από αυτούς επέζησαν από πολέμους, οικονομικές και κοινωνικές ταραχές - δεν θα τους θυσιάζαμε στην ανάγκη μας να συνεχίσουμε την ζωή μας.»
«Το όνομα της μητέρας μου είναι Zoi», καταλήγει ο απόδημος συμπατριώτης μας, «που σημαίνει Ζωή στα ελληνικά – ένα όνομα ταιριαστό, επειδή η μητέρα μου εκτιμά την ανθρώπινη ζωή. Γι’ αυτό η χώρα μας πρέπει να εκτιμήσει και να προστατέψει την δική της.»
Πηγή: thehill.com