«Αυτές τις μέρες, μου λείπει απίστευτα η κολλητή μου! Δεν είναι μόνο η καραντίνα. Αν ήταν έτσι, μια βόλτα θα την κανονίζαμε που και που και θα βλεπόμασταν λιγάκι κι από κοντά – γιατί με το κινητό, βλεπόμαστε δέκα φορές τη μέρα. Είναι που βρίσκεται σε άλλη πόλη και δεν μπορεί να γυρίσει πριν επιτραπούν και οι μετακινήσεις εκτός νομού.
Βλέπετε, η κολλητή μου, ο άνθρωπος που με ξέρει πιο καλά απ’ όλους, είχε επισκεφθεί τους γονείς της λίγο πριν αρχίσει η καραντίνα κι έτσι έπρεπε να μείνει εκεί ώσπου να ξαναβγούμε απ’ τα σπίτια μας. Τελικά, θα πρέπει να μείνει και λίγο παραπάνω.
Εγώ όμως δεν βλέπω την ώρα να την σφίξω στην αγκαλιά μου γιατί αγαπιόμαστε πολύ, είμαστε αχώριστες και δεν μπορούμε η μία χωρίς την άλλη.
Γιατί η κολλητή μου είναι η παρέα μου κάθε στιγμή και μαζί της δε νιώθω ποτέ μόνη – έτσι την παλέψαμε στην καραντίνα, έστω κι από μακριά. Μιλάμε συνέχεια, ανταλάσσουμε μηνύματα και ξέρουμε ανά πάσα στιγμή τι συμβαίνει στη ζωή μας. Ξέρω, ακούγεται ασφυκτικό, αλλά έτσι είναι οι δυνατές φιλίες!
Η κολλητή μου είναι το στήριγμα μου σε ότι κάνω, κάθε φορά που βαζω τα δυνατά μου να πετύχω αυτό που θέλω ή να κάνω το καλύτερο δυνατό. Με πορώνει και με εμψυχώνει πιο πολύ κι απ’ ότι θα έκανα εγώ η ίδια.
Η κολλητή μου είναι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να με ανεβάσει αμέσως όταν πέφτω. Ξέρει τα χούγια μου κι έχει ένα χιούμορ που σπάει κόκκαλα και μου φτιάχνει πάντα τη διάθεση, ό,τι κι αν έχει συμβεί.
Η κολλητή μου δεν μασάει τα λόγια της και δεν μ’ αφήνει σε χλωρό κλαρί αν έχω κάνει λάθος κι έχω αδικήσει κάποιον. Μου τα λέει χύμα και τσουβαλάτα και έχει πάντα την υπομονή, τον χρόνο και τη θέληση να το συζητήσει μαζί μου.
Η κολλητή μου είναι ατσίδα και βρίσκει πάντα τη λύση εκεί που εγώ θα κολλήσω. Το μυαλό της δουλεύει στα κόκκινα και δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω, κι όταν έρθει η στιγμή που πρέπει να το στίψει για να βρει την απάντηση, δεν με απογοητεύει ποτέ.
Η κολλητή μου είναι ο πιο καλόκαρδος άνθρωπος που ξέρω, αγαπάει όλους τους ανθρώπους και αυτές τις ζόρικες μέρες δεν θα έκανε τίποτα για να διακινδυνεύσει την υγεία κανενός. Κι εμένα μ’ αγαπάει περισσότερο κι απ’ τον εαυτό της, όπως την αγαπάω κι εγώ.
Γι’ αυτό και αδημονώ να την ξαναδώ από κοντά, ακόμη και κάτω απ’ αυτές τις περίεργες συνθήκες. Να αγκαλιαστούμε και να μιλήσουμε για όλα όσα μας απασχολούν χωρίς να απευθυνόμαστε σε μια ψυχρή οθόνη, αλλά στον άνθρωπο που μας νιώθει πιο πολύ απ’ τον καθένα.
Και να πούμε η μία στην άλλη, πως όλα θα πάνε καλά και σύντομα θα χαιρόμαστε τη ζωή μας, τους δικούς μας και τους φίλους μας, όπως και πριν.»