«Πέρα από τη σφοδρότητα με την οποία απειλεί τη δημόσια υγεία, η πανδημία του κορονοϊού μας αιφνιδίασε από κάθε άποψη, αφήνοντας λίγο χρόνο να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες και τους περιορισμούς που επέβαλλε στην καθημερινότητά μας.
Κοντολογίς, όσοι δεν εργαζόμαστε σε συγκεκριμένους τομείς και είτε εργαζόμαστε είτε όχι, έχουμε υποχρεωθεί σε μια καραντίνα στο σπίτι μας, με την οικογένειά μας.
Για όσους είμαστε εργαζόμενοι γονείς, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μάθουμε να δουλεύουμε απ’ το σπίτι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, ενώ ταυτόχρονα επιβλέπουμε τα εξ αποστάσεως μαθήματα των παιδιών, φροντίζουμε για όλες τις ανάγκες τους, θωρακίζουμε την ψυχολογία τους απ’ όλη αυτήν τη σκοτεινιά και απολαμβάνουμε τον ελεύθερο χρόνο μας μαζί τους.
Αν όλο αυτό έπρεπε να συμβεί, βέβαια, ίσως ήταν καλύτερα που συνέβη έτσι απότομα γιατί δε νομίζω ότι θα έπαιρνα ποτέ την απόφαση να τα κάνω όλα μόνη μου χωρίς καμία βοήθεια – παρά μόνο του άντρα μου. Η σκέψη να δουλεύω με τα παιδιά μου να τρέχουν σαν τρελά γύρω μου με τρόμαζε ανέκαθεν και προσπαθούσα να διαχωρίζω τον χρόνο μου και όταν είμαι με τα παιδιά να μην έχω τίποτα άλλο στο μυαλό μου.
Βεβαίως, στη ζωή οι διαχωριστικές γραμμές δεν είναι ποτέ τόσο ξεκάθαρες κι αν δεν το είχα αποδεχτεί μέχρι τώρα, ήρθε ο κορονοϊός να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Μην έχοντας άλλη επιλογή, λοιπόν, ρίχτηκα στη νέα κατάσταση με στόχο να πάρω τον έλεγχο, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι η προσέγγισή μου ήταν λανθασμένη και ανέφικτη.
Όχι επειδή δεν έχω την πυγμή ή την πειθαρχία να πω στα παιδιά μου “όσο δουλεύω δεν θέλω ν’ ακούσω ούτε κιχ” και να το καταφέρω. Περισσότερο επειδή, όταν τα παιδιά σου βρίσκονται στον ίδιο χώρο με σένα, είναι αδύνατο να μην τα πάρεις μια αγκαλιά, να μην τους δώσεις ένα φιλί και να μην γελάσεις με κάτι που θα πουν ή θα κάνουν. Έτσι κι εγώ, βρέθηκα να περνάω μαζί τους περισσότερη ώρα από ποτέ – η δουλειά μου και οι υποχρεώσεις τους δεν μας άφηναν – και να συνηδειτοποιώ μέρα με τη μέρα πόσο μοναδική μπορεί να είναι αυτή η περίοδος, τελικά, αν τη δεις απ’ αυτή τη σκοπιά.
Η δουλειά δεν σώνεται ποτέ και όσο είμαστε σε καραντίνα τουλάχιστον, το να αναβάλλεις κάποια δευτερεύοντα πράγματα δε μοιάζει τόσο τρομερό πια. Κι όταν είσαι όλη μέρα μαζί με τον άλλον, τείνεις να ζεις το τώρα, τη στιγμή! Να ακούς, να γελάς, να αγκαλιάζεις και να περνάς όμορφα ότι κι αν κάνεις, ότι ώρα και να ‘ναι.
Για μένα ήταν μια αποκάλυψη το γεγονός ότι έλειπα στα παιδιά μου, σαν να είχα φύγει για ταξίδι και με συναντούσαν πάλι μετά από καιρό. Είχαν τέτοια λαχτάρα να είμαστε μαζί που ένιωσα ότι τα είχα παραμελήσει κι ας μην υπήρχε ούτε ίχνος παραπόνου στη συμπεριφορά τους.
Τις μέρες της καραντίνας, επειδή με νιώθουν διαθέσιμη, δεν ανταγωνίζονται πλεόν για την προσοχή μου. Επειδή είμαι αληθινά στο πλάι τους, είναι πιο πρόθυμα να κάνουν αυτό που τους ζητάω χωρίς πείσματα. Κι επειδή δεν τα σέρνω από δραστηριότητα σε δραστηριότητα, είναι λιγότερο κουρασμένα, έχουν μια ηρεμία που είχα να δω στα μάτια τους από τότε που ήταν μωρά.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είναι όλα ρόδινα και οι καυγάδες και τα κλάμματα είναι ακόμη σε ημέρήσια διάταξη. Αλλά υπάρχουν πια πολλοι λόγοι να τα παραβλέψεις όλα αυτά και να προχωρήσεις με χαμόγελο.
Ξέρω ότι αυτό δεν θα κρατήσει για πάντα και κάποια στιγμή θα γυρίσουμε εμείς στις δουλειές μας κι εκείνα στο σχολείο και τις δραστηριότητές τους. Είναι κι αυτό μια φυσιολογική εξέλιξη, η διαβόητη επιστροφή στην “κανονικότητα”.
Αλλά πολλοί από εμάς τους γονείς σε καραντίνα, θα έχουμε κερδίσει μερικά πολύτιμα μαθήματα για την αξία που έχει ο χρόνος με τα παιδιά μας. Κι ελπίζω να τους τον προσφέρουμε και τότε, που δεν θα μας το επιβάλλει καμία καραντίνα και κανένας κορονοϊός.»