«Ένα από τα χαρακτηριστικά της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής από την οποία πάσχω είναι οι εμμονές. Κατά συνέπεια, όλη μου τη ζωή ακούω φωνές μέσα στο κεφάλι μου να λένε πράγματα όπως:
Είναι καθαρό αυτό που έπιασες; Μήπως έχεις μολυνθεί τώρα;
Έβηξε ο διπλανός σου; Μήπως έχεις κολλήσει κατι;
Δεν έχω αρκετό αντισηπτικό. Τι θα γίνει αν μου τελειώσει όταν το χρειάζομαι άμεσα;
Γιατί να βγω έξω; Στο σπίτι μου είμαι πιο ασφαλής.
Σοβαρά τώρα, πρέπει να στέκεται τόσο κοντά μου αυτή;
Θέλει χειραψία τώρα αυτός; Δεν μου φαίνεται πολύ ασφαλές αυτο.
Αγκαλιά; Με τίποτα!
Εδώ και κάμποσο καιρό βλέπω τους ανθρωπους γύρω μου και είναι σαν να ακούω τις δικες τους εσωτερικές φωνές να τους λένε ακριβώς τα ίδια. Ο κορονοϊός έχει προκαλέσει μια μαζική διαταραχή που, συχνά, μοιάζει πολύ μ’ εκείνη που με βασανίζει χρόνια τώρα.
Όταν όλοι έτρεξαν σαν μανιακοί να στοκάρουν αντισηπτικά, γάντια, μαντηλάκια και μάσκες, εγώ είχα ήδη μια μικρή αποθήκη γεμάτη απ’ όλα και κι ακόμα περισσότερα.
Εκτός από μικροβιοφοβική (ο ψυχαναγκασμός μου, πιο συγκεκριμένα) είμαι και αγοραφοβική, καθόλου παράξενο αφού περισσότερος κόσμος σημαίνει περισσότερα μικρόβια. Η απομόνωση και η αποστείρωση αποτελούν την ασπίδα μου απέναντι στον αόρατο εχθρό που με κατατρέχει ασταμάτητα. Μέχρι πρόσφατα, οι συνήθειές μου ήταν για τον πολύ κόσμο από υπερβολικές έως εντελώς παράλογες. Τώρα, υπό τον τρόμο της πανδημίας, είναι αυτό που κάνουμε όλοι μας.
Νιώθω λες και τόσον καιρό μιλούσα μια άλλη γλώσσα που, ξαφνικά, άρχισαν τη μιλάνε όλοι.
Κι όμως, αν και μοιάζει σαν να ήμουν έτοιμη για όλό αυτό που ζούμε, η αλήθεια είναι ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο και για μένα.
Χρόνια ολόκληρα αποστειρώνω τα πάντα και τηρώ αποστάσεις ασφαλείας, προσπαθώντας να αποκλείσω και το παραμικρό ενδεχόμενο ο φόβος μου να γίνει πραγματικότητα. Την ίδια στιγμή, παλεύω να διατηρήσω έναν ελάχιστο έλεγχο της κατάστασής μου, λέγοντας στον εαυτό μου ότι οι φόβοι μου είναι υπερβολικοί και πως όλα θα πάνε καλά.
Και να που ο φόβος μου έγινε η πραγματικότητα όλων μας και τα μέτρα προστασίας που θεωρούσα παραπάνω από σίγουρα, αποδεικνύεται πως είναι αμφίβολης αποτελεσματικότητας.
Ό,τι μπορούσε να με καθησυχάσει έχασε ξαφνικά την ισχύ του, ενώ όλος ο αγώνας μου – και των δικών μου – να μετριάσω τις συνέπειες της πάθησής μου ώστε να παραμένω λειτουργική, δείχνει να πηγαίνει στράφι. Και η εσωτερική φωνή που με κόπο δημιούργησα ως αντίβαρο στις άλλες, για να με ηρεμεί και να με βοηθάει να συνεχίσω τη ζωή μου κανονικά, δεν με πείθει πια, αφού ένας ιός σαν αυτούς που φοβόμουν έχει κάνει τον κόσμο άνω κάτω.
Πολλές φορές, όταν λές "είμαι ψυχαναγκαστική", οι άνθρωποι νομίζουν ότι καθαρίζεις τα πάντα με χλωρίνη και βάζεις τα μαχαιροπήρουνα με συγκεκριμένη σειρά. Δυστυχώς είναι πιο περίπλοκο από αυτό. Είναι ένας διαρκής εσωτερικός αγώνας για να μην παραλύσεις τελείως, να μην κλειστείς τελείως στο σπίτι σου και να μην κυκλοφορείς με ένα μπουκαλάκι αντισηπτικό στην κάθε τσέπη τρέμοντας κάθε χειραψία, κάθε φυσιολογική ανθρώπινη επαφή.
Παρ’ όλ’ αυτά, έρχονται στιγμές αυτές τις μέρες που, μ’ ολ’ αυτά που διαβάζω και ακούω, νιώθω όλο και πιο φυσιολογική. Σαν να είμαι ο λιγότερο πανικόβλητος άνθρωπος του κόσμου.
Ίσως και να είμαι.
Στ’ αλήθεια, όμως, αν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τη δυσάρεστη εμπειρία μου για καλό, θα προσπαθούσα να γίνω η εσωτερική φωνή όλων σας. Μια φωνή πιο δυνατή απ’ όλες τις άλλες, που σας λέει να μείνετε μέσα όσο μπορείτε, να μιλάτε καθημερινά με όσους ανθρώπους γνωρίζετε κι είναι μόνοι και φοβισμένοι, να είστε ψύχραιμοι και ν’ αντλείτε δύναμη απ’ το γεγονός ότι το περνάμε όλο αυτό μαζί.
Γιατί σας το υπογράφω ότι δεν είναι καθόλου ωραίο να το περνάει κανείς μόνος του. Και σας παρακαλώ να το θυμάστε όταν περάσει η τρικυμία με το καλό κι επιστρέψουμε ο καθένας στην κανονικότητά του.»