«Σήμερα, βγήκα μια βόλτα με τον γιο μου για πρώτη φορά μετά από μία εβδομάδα απόλυτης καραντίνας. Ούτε πάρκο ούτε παιδική χαρά, μια απλή βόλτα στη γειτονιά και στους γύρω δρόμους. Οι οποίοι, φυσικά, ήταν άδειοι και οι συνήθεις ήχοι σου έσπαγαν τα αυτιά… με την απουσία τους. Μόνο τιτιβίσματα πουλιών και το θρόισμα των φύλλων από το ανοιξιάτικο αεράκι.
Ήταν πολύ περίεργο όλο αυτό, για μένα τουλάχιστον που συνήθως κινούμαι στα πιο πολύβουα σημεία της πόλης, αλλά πλέον έχω χωνέψει, όπως οι περισσότεροι, ότι ο περιορισμός της κυκλοφορίας είναι το μόνο ανάχωμα που έχει μια χώρα απέναντι στην επέλαση ενός τόσο μεταδοτικού ιού. Και πως όσο νωρίτερα και καθολικότερα εφαρμοστεί τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα έχει.
Το πιο σοκαριστικό, όμως, είναι πως νιώθω για πρώτη φορά στη ζωή μου ότι είμαι στο έλεος της Πολιτείας και των συμπολιτών μου. Κι εκείνοι στο δικό μου, κρέμονται απ’ τις δικές μου καθημερινές αποφάσεις – έτσι ήταν, τουλάχιστον, ως τη στιγμή που αποφάσισε το κράτος για εμάς. Είναι ένα μάθημα αυτό που θα το κουβαλάω για πάντα μέσα μου – όλοι μας ελπίζω – να μου θυμίζει το πώς οι πράξεις μου μπορεί να επηρεάσουν το σύνολο.
Βεβαίως, δεν είναι το μόνο που έμαθα αυτές τις μέρες που ζω σε καραντίνα στο σπιτι με την οικογένεια μου. Έμαθα επίσης ότι:
Δεν χρειαζόμαστε τόσο πολύ χαρτί υγείας
Για να μη βγάλω την ουρά μου απ’ έξω, κάτι παραπάνω πήραμε κι εμείς από χαρτί, όπως κάναμε και με άλλα είδη «πρώτης ανάγκης» – ακόμη και πατατάκια. Σύντομα, βέβαια αντιληφθήκαμε ότι το χαρτί υγείας δεν χρησιμεύει και σε πολλά, πέραν του προφανούς, Επίσης, είδαμε ότι δεν σταμάτησαν ξαφνικά τα πάντα, ο βασικός σχεδιασμός που εφαρμόζεται παντού περιλαμβάνει την εξασφάλιση μιας στοιχειώδους επάρκειας και η παραγωγή μπορεί να καλύψει μια λελογισμένη ζήτηση για αρκετό καιρό χωρίς προβλήματα.
Ο χρόνος με τα παιδιά είναι πηγή ζωής
Είναι κλισέ, αλλά η καθημερινότητα σου απομυζεί όχι μόνο ενέργεια και χρόνο, αλλά και τη διάθεση να κάτσεις με τα παιδιά σου και να παραδοθείς για λίγο στην ανεμελιά τους. Αυτές τις μέρες, μπορεί να δούλεψα παραπάνω (είναι και η προσαρμογή στα νέα δεδομένα), αλλά πέρασα και παραπάνω χρόνο με τον γιο μας – αληθινά ποιοτικό χρόνο. Και ως διά μαγείας, η ψυχική ανάταση νίκησε τη σωματική μου κούραση κι ένιωσα, ειλικρινά, να… ξανανιώνω!
Η καλή συνεργασία δεν προϋποθέτει φυσική παρουσία
Η δουλειά απ’ το σπίτι, από ένδεχόμενο έγινε επιτακτική ανάγκη και στην εταιρεία μου, η ανησυχία για το αν η μετάβαση θα είναι ομαλή χωρίς απώλειες είναι ακόμη έντονη. Τελικά, στο δικό μου τμήμα τουλάχιστον, με λίγη υπομονή (ώσπου να μάθουμε τα νέα εργαλεία) και καλή συνεννόηση όλα δουλεύουν ρολόϊ, με ελάχιστες καθυστερήσεις, κυρίως λόγω εξωγενών παραγόντων.
Η ενημέρωσή μας είναι και δική μας ευθύνη
Ομολογώ πως, μέχρι σήμερα, όταν συνέβαινε κάτι τρομερό στον κόσμο, γινόμουν εμμονικός με τις ειδήσεις – διαβάζα ότι περνούσε από μπροστά μου. Τώρα που είμαι εγώ στο «μάτι του κυκλώνα» έχω επιλέξει καλύτερα τις πηγές μου και επικεντρώνομαι στις εξελίξεις αντί για αναμασημένες μπούρδες που θολώνουν την εικόνα και πανικοβάλλουν εμένα, αλλά και την οικογένειά μου. Δεν θέλω τα παιδιά μου να ακούνε πράγματα που τα τρομάζουν, χωρίς λόγο, αλλά να ξέρουν με απλά λόγια τί συμβαίνει και γιατί.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή
Νομίζω πως μεγαλώνοντας χωρίς την απειλή κάποιου σοβαρού κινδύνου ή την άμεση ανάγκη να αμυνθούμε συλλογικά απέναντι σε έναν κοινό εχθρό, αυτά που ζούμε ήταν εντελώς απίθανα για μένα. Κι είναι ακόμη σα να βρίσκομαι σε ταινία, αλλά σιγά σιγά αντιλαμβάνομαι πως στη ζωή, όλα ανατρέπονται. Μάλλον, όχι στη ζωή γενικά, όσο στη ζωή τη δική μας, που βασίζεται σε πάρα πολλές σταθερές και ακόμη πιο πολλές ψευδαισθήσεις.
Ελπίζω μόνο, αυτή η αίσθηση να μη φύγει με το που περάσει αυτή η κρίση, αλλά και η επόμενη που έρχεται η οικονομική. Και να εστιάζουμε σε πράγματα που μένουν αναλλοίωτα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, όπως είναι οι όμορφες στιγμές με τη οικογένειά μας και η έμπρακτη αλληλεγγύη στους συνανθρώπους μας.»