«Είχα επισκευθεί την μητέρα μου για να γιορτάσουμε μαζί τα 38α γενέθλιά μου. Μπήκα στο σπίτι κι εκείνη με περίμενε στην κουζίνα με μια τούρτα κι ένα κουτί γεμάτο δωράκια. “Χρόνια πολλά!” μου είπε γεματη χαρά. Φάγαμε μαζί κι ύστερα μιλήσαμε με τις ώρες για τα παλιά, ώσπου, αργά το βράδυ, έφυγα.
Δύο εβδομάδες μετά, την επισκέφθηκα και πάλι. Μπαίνοντας στην κουζίνα αντίκρυσα την ίδια εικόνα. Η μητέρα μου δίπλα σε μια τούρτα κι ένα κουτί γεμάτο δωράκια. “Χρόνια πολλά!” μου είπε και πάλι, το ίδιο χαρούμενη με την προηγούμενη φορά. Αυτή ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι η άνοια χτύπησε την πόρτα μας.
Τη ρώτησα τι συμβαίνει και μου απάντησε ότι ήταν τα γενέθλιά μου κι ήθελε να τα γιορτάσουμε, όπως κάναμε πάντα. Τα δώρα ήταν ακριβώς τα ίδια, όπως και η τούρτα. Στο πρόσωπό της έβλεπα πως δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει, είχε την ίδια προσμονή και χαρά με πρώτα. Έτσι, λοιπόν, έκανα κι εγώ ότι δε συμβαίνει τίποτα και περάσαμε την ίδια όμορφη ημέρα, όπως δύο εβδομάδες πριν.
Έχουν περάσει 4 χρόνια από τότε. Σήμερα έχω έναν γιο 2 ετών. Όταν εκείνος έκανε τα πρώτα του βήματα, η γιαγιά του έπαιρνε την πρώτη της περπατούρα, αφού τα μυοσκελετικά της προβλήματα χειροτέρεψαν ραγδαία. Το σπίτι μας, είναι πλέον όλος της ο κόσμος και δεν θυμάται πια τα γενέθλια μου. Δεν πειράζει, όμως, Αρκεί που την έχουμε κοντά μας.
Πλέον, δουλεύω απ’ το σπίτι για να μπορώ να τους φροντίζω όλους. Τον άντρα, τον γιο μου και τη μάνα μου που μέρα με τη μέρα χάνει όλο και πιο πολύ τη μνήμη της. Και τα λογικά της, ίσως. Αυτή είναι η ρουτίνα μας πια. Να κάνουμε την ίδια συζήτηση 10 φορές τη μέρα.
Τελευταία, προσπαθεί να διαβάσει ένα βιβλίο, αλλά μάταια. Αν το αφήσει, ξεχνάει ό,τι έχει διαβάσει και πρέπει ν’ αρχίσει απ’ την αρχή. Την αφήνω να προσπαθεί, αλλά καμιά φορά στεναχωριέμαι κιόλας γιατί παιδεύεται. Την ίδια στιγμή, όμως, συμβαίνει κάτι που μου δίνει χαρά.
Όταν η μάνα μου ξεκίνησε να διαβάζει το βιβλίο της, άρχισε να διαβάζει κι ένα παιδικό βιβλιαράκι στον εγγονό της. Του διαβάζει το ίδιο κεφάλαιο κάθε φορά και μετά μιλάνε ασταμάτητα. Ένα μωρό και μια ηλικιωμένη γυναίκα με άνοια. Ο μικρός δεν χαλιέται καθόλου που του διαβάζει την ίδια ιστορία ξανά και ξανά. Για την ακρίβεια, λατρεύει να την ακούει, όσες φορές κι αν είναι. Την αγαπάει χωρίς όρους γιατί έτσι την γνώρισε και γιατί κάθε λεπτό μαζί της είναι γι’ αυτόν καινούργιο, όπως και για ‘κείνη πια.
Είναι αλήθεια πως όλοι έχουμε προσαρμοστεί σ’ αυτήν την κατάσταση. Εγώ κι η μητέρα μου κάνουμε πράγματα μαζί που δεν χρειάζονται ούτε γερά πόδια ούτε γερή μνήμη. Και περνάμε καλά κάνοντάς τα. Αλλά η γιαγιά κι ο εγγονός περνάνε τέλεια.
Συχνά, πιάνω τον εαυτό μου να κολλάει, ακούγοντας τις κουβέντες τους. Και, φυσικά, ακούγοντας την ίδια ιστορία που τους αρέσει τόσο πολύ.
“Μπάλα”, λέει ο μικρούλης μου και δείχνει τον βάτραχο τη ιστορίας.
“Βάτραχος”, λέει η μαμά μου, προσπαθώντας να του μάθει το σωστό.
“Μπάλα”, επιμένει εκείνος.
“Βάτραχος, γλυκέ μου”, τον καλοπιάνει εκείνη.
“Μπάλα.”
“Εντάξει, μπάλα”, λέει και η γιαγιά.
Ξέρει ότι είναι βάτραχος, αλλά δεν βρίσκει κανένα λόγο να του χαλάσει το χατίρι. Όπως κι εμείς, που δεν βρίσκουμε κανένα λόγο να χαλάσουμε το δικό της.»
Πηγή: goodhousekeeping.com