«Όταν ανακοίνωσα στην οικογένειά μου ότι χωρίζω, έλαβα ένα απροσδόκητο τηλεφώνημα. Ήταν η πρώην γυναίκα του άντρα μου, η οποία, αν και ποτέ δεν έτρεφε φιλικά αισθήματα για μένα, αυτή τη φορά ήθελε να μου δηλώσει τη στήριξή της.
“Είναι πολύ δύσκολο να είσαι χωρισμένη μητέρα”, μου είπε, “είσαι σίγουρη ότι θέλεις να το αντιμετωπίσεις;”
“Δεν μπορεί να είναι πιο δύσκολο απ’ τον γάμο”, της είπα.
Αστειευόμουν, φυσικά, αλλά σε ένα βαθμό το εννοούσα. Δεν θα παντρευόμουν ξανά ούτε για όλα τα λεφτά του κόσμου.
Εγώ ήμουν που πήρα την απόφαση να τερματίσω τον γάμο μου και γι’ αυτό ήταν ευκολότερο να το αποδεχτώ και να προχωρήσω. Παρ’ όλ’ αυτά, το ενδεχόμενο να μεγαλώσω μόνη το παιδί μου δεν επηρέασε καθόλου την απόφασή μου. Και δεν πιστεύω ότι έπρεπε κιόλας. Αν για κάποιους είναι μεμπτό να είσαι χωρισμένη μαμά, το πρόβλημα είναι δικό τους.
Το δικό μου, πάλι, ήταν ο γάμος μου και το γεγονός ότι εγώ ήμουν εκείνη που τα έκανε όλα. Από γονεϊκής άποψης δεν θα αλλάξουν πολλά, αφού ο άντρας μου ήταν παρών απών. Εγώ μεγάλωνα τα παιδιά, εγά θα τα μεγαλώνω και πάλι.
Μόνο που θα είμαι η μόνη υπεύθυνη, ο μόνος “αρχηγός του σπιτιού”.
Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν το βλέπουν έτσι. Όταν χώρισα, είχα μια φίλη που, αν και ζούσε στην απόλυτη μιζέρια, έλεγε με σιγουριά ότι “δεν θέλει να παιδιά της να μεγαλώσουν με έναν γονιό.”
Δεν της είπα τίποτα, τότε. Αλλά ήξερα – και τώρα που το ζω το ξέρω ακόμη καλύτερα – πως υπάρχουν πολύ χειρότερες συνθήκες για ένα παιδί απ’ το να μεγαλώνει με έναν γονιό. Για παράδειγμα, το να μεγαλώνει σε ένα προβληματικό σπιτικό με δύο γονείς που έχουν κακές σχέσεις και μισούν τη ζωή τους.
Μια άλλη φίλη μου μου είπε, “δεν θα φαίνεται άσχημα, όμως, που θα είσαι χωρισμένη και θα πηγαίνετε παντού χωρίς τον πατέρα;” Λες και το πως θα φαίνομαι έχει καμία σχέση με το τι θεωρώ καλύτερο για τα παιδιά μου.
Δε βαριέσαι, έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε και έχοντας την αποκλειστική ευθύνη των παιδιών – ο πατέρας τους ήταν εξαρχής, αληθινά απών – μπορώ να πω ότι δεν είναι τίποτα το τραγικό.
Ναι, απαιτεί εξαιρετικά πολύ κόπο και χρόνο κι είναι εξουθενωτικό κατά καιρούς, αλλά ήταν η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσα να έχω κάνει.
Είναι πολύ απελευθερωτικό να είσαι ο μοναδικός ενήλικας στο σπίτι, ειδικά όταν ο άλλος ενήλικας ήταν ανώριμος και παρεμπόδιζε το έργο σου αντί να σε στηρίζει. Έχεις την ηρεμία σου, παίρνεις τις σημαντικές αποφάσεις στον χρόνο σου και δεν χρειάζεται να ξοδεύεσαι σε περιττές διαβουλεύσεις και τσακωμούς με κάποιον που δεν έχει ιδέα τι πραγματικά συμβαίνει στο σπίτι του – κι ούτε νοιάζεται.
Όσο για τα παιδιά μου, δεν τους έλειψε ποτέ τίποτα επειδή μεγαλώνουν τη μαμά τους.
Διατηρούν καλές σχέσεις με τον πατέρα τους, κυρίως επειδή τον βλέπουν σαν φίλο και δε χρειάζεται να τον κρίνουν σαν γονιό ή σύζυγο σε καθημερινή βάση. Πολύ καλύτερα απ’ το να βίωναν διαρκώς τις συνέπειες της ανεπάρκειάς του ν’ ανταποκριθεί στον προηγούμενο ρόλο του.
Εγώ, πάλι, είχα τον χώρο να φτιάξω μια δυνατή σχέση με τα παιδιά μου και να απολαύσω αληθινά την εμπειρία της μητρότητας χωρίς να δηλητηριάζεται από την καθημερινή τριβή μ’ έναν κακό σύζυγο.
Πιστέψτε με, είναι στο χέρι κάθε γυναίκας να αγωνιστεί και να διεκδικήσει το καλύτερο δυνατό για ‘κείνη και τα παιδιά της, είτε μέσα σ’ έναν γάμο είτε έξω απ’ αυτόν. Αλλά ο γάμος από μόνος του δεν αποτελεί εγγύηση ασφάλειας και ευτυχίας για τα παιδιά. Αν θέλει, ένας γονιός μπορεί να τους τα εξασφαλίσει και μόνος του.
Και είμαι το ζωντανό παράδειγμα γι’ αυτό, κόντρα σε ότι μπορεί να πιστεύουν κάποιοι γύρω μας κι ας είμαστε πλέον στο 2020.»