Μεγαλώσαμε μαζί
Γνωριστήκαμε στην Α’ δημοτικού, όταν η δασκάλα μας έβαλε να κάτσουμε μαζί. Εκείνη, κοινωνική και ζωηρή, κατάφερε να κάμψει αμέσως την εσωστρέφειά μου και πολύ σύντομα γίναμε αχώριστες. Τα διαλείμματα ήταν το καλύτερό μας «μάθημα» αφού παίζαμε ένα σωρό παιχνίδια και περπατούσαμε πάνω κάτω στο προαύλιο μιλώντας για τα πάντα.
Όσο μεγαλώναμε, άρχισαν να μας δένουν και άλλα πράγματα όπως το ότι ήμασταν τα μόνα παιδιά της τάξης που δεν είχαν αδέλφια. Μιλούσαμε με τις ώρες για τους γονείς μας και τις έγνοιες μας, μοιραζόμασταν τα προβλήματά μας και τις σκέψεις μας και μέχρι το τέλος του δημοτικού την ένιωθα σαν την αδελφή που δεν είχα.
Όταν αλλάξαμε σχολείο, η φιλία μας έγινε πιο δυνατή
Στο γυμνάσιο αλλάξαμε σχολείο, αλλά αυτό δεν ήταν ικανό να μας χωρίσει. Ευτυχώς μέναμε ακόμα στην ίδια γειτονιά και οι συναντήσεις μας παρέμειναν συχνές και τακτικές και τα Σαββατοκύριακα κοιμόμασταν η μία στο σπίτι της άλλης. Η αυτονομία της εφηβείας μας έδεσε ακόμα περισσότερο, αφού είχαμε την ευκαιρία να μοιραστούμε βιβλία, μουσικές, βόλτες και… πικάντικα μυστικά!
Τα κάναμε όλα…. ταυτόχρονα!
Οι φίλοι μου έγιναν και δικοί της, και οι φίλοι της δικοί μου. Βρισκόμασταν πάντα όλοι μαζί και η επαναστατικότητα της εφηβείας μας έβρισκε καταφύγιο στην αμοιβαία μας αγάπη. Την θυμάμαι να με φροντίζει την πρώτη φορά που μέθυσα, να με στηρίζει την πρώτη φορά που απέτυχα και να είναι δίπλα μου με υπομονή όταν θύμωνα ή απογοητευόμουν. Σύντομα, ερωτευτήκαμε κι οι δυο. Ταυτόχρονα.
Ζήσαμε μαζί περάσαμε τα πρώτα χτυποκάρδια, τα πρώτα ραντεβού και τα πρώτα κρυφά φιλιά μετά το φροντιστήριο. Σχεδόν ταυτόχρονα βιώσαμε και την πρώτη μας ερωτική απογοήτευση, αλλά, ακόμα και τότε, η μία πρόσεχε την άλλη και της θύμιζε τον κοινό μας στόχο: να περάσουμε στην ίδια σχολή!
Μαζί στα δύσκολα, μαζί και στα... ευχάριστα!
Μαζί διαβάζαμε για τις πανελλαδικές, μαζί και αργότερα στο πανεπιστήμιο (τελικά περάσαμε στην ίδια σχολή όπως θέλαμε!). οι παρέες μας άλλαξαν και οι κοινωνικοί μας κύκλοι μεγάλωσαν αρκετά, αλλά οι δυο μας παραμέναμε αχώριστες. Μεγαλώσαμε, πιάσαμε δουλειά, μετακομίσαμε η καθεμία στο δικό της σπίτι, όμως δεν περνάει μέρα χωρίς να τηλεφωνηθούμε. Και όταν βρέθηκε στο δρόμο μου ο άντρας της ζωής μου, δεν θα μπορούσε να με παντρέψει άλλη από εκείνη…
Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που της ζήτησα να γίνει κουμππάρα μου: έπεσε στην αγκαλιά μου κλαίγοντας, γιατί ξέραμε κι οι δύο εκείνη τη στιγμή πως, με αυτόν τρόπο, κάναμε τη φιλία μας συγγένεια.
Η ζωή μου θα ήταν άδεια χωρίς την κουμπάρα μου! Είναι η αδελφή που διάλεξα να έχω και δεν θα την άλλαζα με τίποτα και με κανέναν!