«Γεια σας. Είμαι 36 ετών. Αυτή η περίοδος είναι ιδιαίτερα δύσκολη για μένα, γιατί έχω πάθει κρίση ταυτότητας. Μπορεί όμως να είναι και κρίση ''μέσης ηλικίας'' ή απλώς να έχω κατάθλιψη. Από την άλλη, ίσως να είμαι πολύ κουρασμένη ψυχολογικά.
Ποιος ξέρει τι από τα παραπάνω είναι…
Είμαι μαμά 3 αγοριών, σύζυγος, νοικοκυρά και εργαζόμενη γυναίκα. Και νιώθω ευλογημένη! Έχω αφιερώσει την ζωή μου σε όλα αυτά και τις περισσότερες ημέρες αισθάνομαι καλά γι΄αυτό.
Υπάρχουν όμως μέρες, ακόμα και εβδομάδες που δεν νιώθω έτσι. Είναι σαν να με έχω χάσει. Κοιτάζομαι στον καθρέπτη και με το ζόρι αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Μεγαλώνω και αυτό με τρομάζει…
Δεν μοιάζω γερασμένη, απλώς φαίνομαι σαν μια άλλη γυναίκα. Μια γυναίκα πολύ κουρασμένη και θυμωμένη. Φαίνομαι σαν να έχω εγκαταλείψει τον εαυτό μου. Και το κυριότερο, μοιάζω λαχανιασμένη.
Σαν να τρέχω να κάνω μπάνιο, να φάω, να μαγειρέψω, να ψωνίσω και γενικά να προλάβω όλες μου τις δουλειές.
Δεν γίνεται να είμαι έτσι. Δεν είμαι αυτή η γυναίκα-μπορώ να κάνω τα πάντα. Να μεγαλώνω τα αγόρια μου, να είμαι αισιόδοξη και να χαμογελώ.
Τον τελευταίο καιρό όμως νιώθω κενή.
Όταν είμαι με τα παιδιά μου νιώθω τύψεις που δεν δουλεύω και όταν είμαι στη δουλειά νιώθω τύψεις που δεν είμαι με τα παιδιά μου.
Αισθάνομαι σαν να χαράμισα τις σπουδές μου. Νιώθω σαν οικονόμος, μάγειρας, σοφέρ και διαιτητής στους καυγάδες των αγοριών. Οι ιώσεις δεν σταματούν ποτέ, όπως και τα πλυντήρια που βάζω καθημερινά.
Ξέρω ότι είμαι καλή μαμά. Δεν με αμφισβητώ. Κάποιες φορές ωστόσο αισθάνομαι ότι είμαι μόνο αυτό.
Και τότε είναι σαν να χάνομαι στο απόλυτο ''τίποτα''. Υπάρχουν στιγμές που απορώ με τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ζήλευα τον άντρα μου, επειδή κάθεται στην τουαλέτα ανενόχλητος ή μιλάει με την ησυχία του στο κινητό του. Θυμώνω και του φωνάζω να βιαστεί καθώς κρατάω το ένα παιδί στην αγκαλιά, ενώ το άλλο κλαίει. Και το τηλέφωνο συνεχίζει να χτυπάει…
Με εκπλήσσει που πλέον θεωρώ το ντους πολυτέλεια. Είμαι μια ικανότατη γυναίκα και δεν βρίσκω καν το χρόνο να πλυθώ. Με πιάνουν τα γέλια και μόνο που γράφω αυτή την πρόταση.
Μ’ ένα μωρό όμως, ένα ζωηρό 6χρονο και ένα παιδί που έχει σοβαρή μορφή αυτισμού, πρέπει να κάνω μπάνιο πριν τις 5 το πρωί ή μετά τις 10 το βράδυ. Και μέχρι να φτάσω σ΄ αυτό το σημείο με νικά η εξάντληση.
Κάποτε με ενδιέφερε πολύ η εμφάνισή μου. Πάρα πολύ. Έτρωγα σωστά και γυμναζόμουν. Έκανα μπάνιο και βαφόμουν. Κοιτούσα στο instagram για τις τάσεις στην μόδα το καλοκαίρι.
Τώρα φοράω φούτερ, βρώμικα φούτερ. Και γκρι t-shirts. Κάθε πρωί σκύβω στο πάτωμα για να μαζέψω τα ρούχα που θα φορέσω!
Και το χειρότερο; Σχεδόν δεν με νοιάζει. Είμαι πολύ κουρασμένη για να νοιαστώ. Έχω πιο σοβαρά πράγματα να κάνω απ΄ το να είμαι όμορφη. Όπως να κοιμηθώ, να δουλέψω ή να πάω τον γιο μου στις δραστηριότητές του. Και τα κάνω με χαρά.
Αλλά όταν με κοιτάζω, νιώθω θλίψη. Με έχω χάσει τελείως.
Δεν έχω χόμπι, ούτε χρόνο για να κάνω το οτιδήποτε. Απλά φροντίζω τα παιδιά και το σπίτι.
Παρακολουθώ τηλεοπτικές εκπομπές για λίγα λεπτά, χαζεύω στο τηλέφωνό μου για διασκέδαση και απαντώ στα μηνύματά μου μετά από 3 ημέρες.
Είμαι απασχολημένη συνεχώς και παρόλα αυτά βαριέμαι την ίδια στιγμή. Τι περίεργο συναίσθημα!
Δεν ξέρω τι να κάνω και πώς να το φτιάξω όλο αυτό, αλλά προσπαθώ. Δεν θέλω να μείνω στάσιμη. Θέλω να προχωρήσω και να θυμηθώ ποια ήμουν και τι μου άρεσε να κάνω.
Θέλω να χαλαρώσω και να απολαύσω την κάθε στιγμή. Δεν θέλω να μετανιώνω ή να θυμώνω.
Φέτος θα βρω μια ισορροπία μεταξύ μητρότητας, γάμου, δουλειάς και νοικοκυριού. Αυτός είναι ο στόχος μου, η ψυχική μου ηρεμία. Να είμαι πιο χαρούμενη.»