Όπως διαβάσαμε στο Neurochild Community, ο παιδοψυχολόγος Kevin Nugent, διευθυντής του Ινστιτούτου Brazelton στο Νοσοκομείο Παιδιών της Βοστόνης, λέει ότι ένα νεογέννητο μωρό, μέσα από τις αλληλεπιδράσεις του με τους γονείς του, μαθαίνει πως ο κόσμος είναι αξιόπιστος και αποκτά εμπιστοσύνη. Επίσης, αντιλαμβάνεται πως ότι οι ανάγκες του θα καλυφθούν και νιώθει ασφάλεια.
«Η απάντηση στο κλάμα του μωρού δεν έχει να κάνει με το να σταματήσει να κλαίει, αλλά είναι θέμα ικανοποίησης των αναγκών του» λέει ο ίδιος.
Τα μωρά είναι νευρολογικά προγραμματισμένα να σταματούν το κλάμα στην αγκαλιά. Αυτό είναι μέρος της εξελικτικής βιολογίας και βοηθά τον άνθρωπο να επιβιώνει. Μελέτες που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Current Biology, δείχνουν πως η ανταπόκριση των γονιών στο κλάμα του μωρού επιδρά σε ένα συντονισμένο σύνολο κεντρικών, κινητικών και καρδιακών λειτουργιών που επηρεάζουν τη σχέση γονιού και παιδιού.
Οι παραπάνω μελέτες, λοιπόν, μπορούν να λειτουργήσουν κατευναστικά στους γονείς που αγωνιούν αν είναι σωστό να παίρνουν το παιδί τους αγκαλιά κάθε φορά που κλαίει. Oι επιστήμονες επιβεβαιώνουν πως η αγκαλιά ηρεμεί το μωρό ενώ είναι νευρολογικά αδύνατο το να κακομάθει.
Ο καθηγητής Narvaez ενθαρρύνει τους γονείς να ανταποκρίνονται στο κλάμα του μωρό τους είτε με μια αγκαλιά, ή ένα χάδι ή ένα τραγούδι. Όλα είναι θεμιτά εκτός απ’ την αδιαφορία. Η στάση των γονιών τους πρώτους μήνες και τα πρώτα χρόνια, επηρεάζουν την εγκεφαλική λειτουργία του παιδιού για το υπόλοιπο της ζωής τους.
«Αν τα αφήσουμε να κλάψουν πολύ», λέει ο καθηγητής Narvaez, «θα έχουν ροπή στο άγχος. Βλέπουμε πως τα παιδιά που μεγάλωσαν μ’ αυτόν τον τρόπο, ως ενήλικες είχαν περισσότερο άγχος και ήταν δύσκολο να βρουν τρόπους για να ηρεμούν».