«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που φέραμε την πρώτη μας κόρη απ’ το μαιευτήριο. Θυμάμαι τον άντρα μου να σκύβει πάνω από την κούνια και να της χαϊδεύει με τρυφερότητα το κεφαλάκι και εμένα να μην μπορώ να πιστέψω ότι ήμασταν τόσο ευλογημένοι.
Δεν πίστευα ως τότε ότι θα αγαπούσαμε άλλον άνθρωπο τόσο πολύ, μέχρι τη στιγμή που γεννήθηκε η δεύτερη κόρη μας. Η αγάπη μας πολλαπλασιάστηκε και μια καινούρια ζωή ξεκίνησε για τους τέσσερις μας.
Τον πρώτο καιρό η καθημερινότητά μας ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Όχι μόνο εξαιτίας της κούρασης, αλλά και επειδή έπρεπε να βοηθήσουμε την μεγάλη μας κόρη να προσαρμοστεί σε μια νέα ρουτίνα. Είχε συνηθίσει να είναι το επίκεντρο του κόσμου μας και η άφιξη της αδερφής της διατάραξε σε μεγάλο βαθμό τις οικογενειακές ισορροπίες.
Έπρεπε οπωσδήποτε να χειριστούμε την κατάσταση, έτσι ώστε να μην νιώθει μόνη και παραμελημένη. Πού να γνωρίζαμε τότε ότι αυτό θα μας έφερνε ακόμη πιο κοντά ως οικογένεια! Χωρίς καμία υπερβολή το δεύτερο παιδί ήταν η αιτία για να δεθούμε περισσότερο με το πρώτο μας.
Όπως είναι φυσικό, ένα νεογέννητο απαιτεί την αμέριστη προσοχή και φροντίδα της μητέρας του. Εξαρτάται απόλυτα σένα και αναγκαστικά πρέπει να του αφιερώσεις περισσότερο χρόνο. Έτσι, ακόμα και αν δεν το θέλεις, αυτή η νέα κατάσταση σε απομακρύνει από το πρώτο.
Για να μειώσω κάπως αυτή την απόσταση φρόντισα ο χρόνος (έστω και λιγοστός!) που περνάω με τη μεγάλη μου κόρη να είναι διασκεδαστικός. Με ενδιαφέρει πολύ να της δείχνω ότι είμαι δίπλα της και με ενδιαφέρουν τα χόμπι και οι ιστορίες της. Οι δύο τακτικές, λοιπόν, που ακολούθησα για το πετύχω αυτό ήταν οι εξής:
Όταν έβαζα για ύπνο το μωρό, πήγαινα στο δωμάτιο της κόρης μου και έπαιζα μαζί της για ένα μισάωρο ό,τι παιχνίδι ήθελε εκείνη. Δεν την πίεζα να διαβάσουμε βιβλία ή να παίξουμε κούκλες. Άκουγα με προσοχή τι μου ζητούσε και αφοσιωνόμουν εκεί.
Ακόμη, όταν θήλαζα φρόντιζα να είναι στο ίδιο δωμάτιο, έτσι ώστε να συζητάμε ή να βλέπουμε παιδικά μαζί. Νομίζω ότι αυτές οι ώρες θα είναι από τις πιο αγαπημένες μας αναμνήσεις στο μέλλον.
Δέθηκα μαζί της μ’ έναν διαφορετικό τρόπο που δεν βασιζόταν στον χρόνο, αλλά στην ποιότητα. Το ίδιο συνέβη και με τον σύζυγό μου-μόνο που εκείνος περνούσε πολλές ώρες μαζί της.
Όσο ασχολούμουν με τις ανάγκες του μωρού, τους άκουγα στο διπλανό δωμάτιο να παίζουν και να γελούν. Τους έβλεπα να μαγειρεύουν παρέα, αλλά και να πηγαίνουν πολλές βόλτες οι δυο τους.
Το γεγονός ότι ο άντρας μου ανέλαβε τον ρόλο του φροντιστή όσον αφορά την μεγάλη μας κόρη, λειτούργησε στο να δημιουργηθεί ένας ιδιαίτερος δεσμός μεταξύ τους. Του έχει τεράστια αδυναμία και αυτό φαίνεται! Και είναι λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι σχεδόν για 1 χρόνο ο μπαμπάς της την πηγαινοέφερνε στο σχολείο και στις δραστηριότητές της, την διάβαζε και έπαιζε μαζί της, τόσο όσο ήθελε.
Δεν θα πω ψέματα. Ένα τσίμπημα ζήλιας το ένιωθα στην αρχή, όταν τους έβλεπα μαζί να περνούν τόσο όμορφα. Αυτό το αίσθημα, όμως, αμέσως εξαφανιζόταν όταν ερχόταν η σειρά μου να περάσω χρόνο μαζί της. Ήξερα ότι οι ώρες είναι πολύτιμες, γι΄αυτό και έπρεπε να τις αξιοποιήσουμε ουσιαστικά.
Μέχρι και σήμερα, αν τύχει και μας ρωτήσουν τι αλλάζει με την άφιξη του δεύτερου παιδιού στη ζωή μιας οικογένειας, θα απαντήσουμε και οι δυο με μια φωνή ότι δένεσαι περισσότερο με το πρώτο σου παιδί.»