Κολλημένο στη φούστα μου
Ωραία εμπειρία, όπως όλες οι μαμαδικές πρώτες εμπειρίες (τοκ τοκ τοκ. να χτυπάμε και ξύλο.) Πρώτη μέρα στο σχολείο σημαίνει την πρώτη κοινωνικοποίηση και κοινωνική πειθάρχηση του τέκνου. Κορυφαία εμπειρία για την μαμά, πιθανότατα πολύ μεγαλύτερη από του παιδιού. Προσωπικώς έχω διπλή εμπειρία. Το πρώτο παιδί μου, ήταν πλάσμα κοινωνικό και εξωστρεφές, δεν έβλεπε την ώρα να πάει σχολείο ή οπουδήποτε θα είχε κι άλλο κόσμο για να συναναστραφεί. Επιπλέον η νηπιαγωγός της είχε «μοντέρνες» αντιλήψεις και ήταν υπέρ του απογαλακτισμού. Οπότε, κανένα θέμα, το μόνο που θυμάμαι από την πρώτη της μέρα στο σχολείο ήταν που έπρεπε να της εξηγώ όλες τις προηγούμενες μέρες γιατί δεν μπορούμε ακόμη να πάμε επιτέλους σχολείο!
Το 2ο σπλάχνο, αγόρι (και άρα λιγάκι πιο ανώριμο), πιο ντροπαλό, συγκρατημένο και πιο κολλημένο στην φούστα μου δεν ήταν το ίδιο. Από την πρώτη μέρα που πήγε σχολείο μέχρι την τελευταία, όταν σηκωνόταν το πρωί έλεγε «μαμά η κοιλιά μου, μαμά το κεφάλι μου, είμαι άρρωστος». Ευτυχώς είχε την «καθοδήγηση» από την αδελφή του, που του έδινε πολύ αέρα και τον είχε ήδη εξοικειώσει με το θέμα σχολείου. Η δασκάλα του 2ου (είναι εξαιρετικά σημαντική η συμβολή της δασκάλας, νομίζω), ήταν μια «παλαιών αρχών» και λίγο αρκετά θρήσκα δασκάλα, που πάντως είχε τα παιδιά σαν «πουλάκια» που τα μάζευε στην «ποδιά» της και τους ενέπνευσε μια καταπληκτική ομαδικότητα, συντροφικότητα κι ένα πολύ ωραίο κλίμα δημιουργικότητας στην τάξη. Έτσι, χάρη σε αυτήν (να’σαι πάντα καλά Κα Νίτσα!!!), το σχολείο ακόμη και για το «δύσκολο» παιδί έγινε συγκριτικά εύκολο.
Σε κάθε περίπτωση όμως, στο 2ο παιδί συνέχισα για αρκετές μέρες να περιμένω έξω από τα κάγκελά στο σχολείο τις πρώτες ώρες για να βεβαιωθώ ότι όλα θα πάνε καλά. (Περιέργως, οι περισσότερες μαμάδες από την τάξη της Κας Νίτσας, κάναμε το ίδιο πράγμα. Και μάλιστα όχι μόνο στο νήπιο, αλλά και στις πρώτες τάξεις το δημοτικού. Ο συναισθηματισμός που ενέπνεε η «πουλάδα» Κα Νίτσα φαίνεται ότι επηρέαζε και τις μαμάδες και τα παιδιά.)
Ντορίνα Παπαγεωργίου
Διπλή συγκίνηση
Εκεί που κρατάς τα μωρά σου αγκαλιά και βρίσκονται καθημερινά στην θαλπωρή και κυρίως στην προστασία και στην δικιά σου προσοχή έρχεται η στιγμή που πρέπει να τα αποχωριστείς και κάποια άγνωστη σε αυτά και σε σένα παιδαγωγός αναλαμβάνει πλέον για το 1/3 (μπορεί και περισσότερο) της ημέρας τους να στα προσέχει, να στα διαπαιδαγωγεί και κατά πολύ μεγάλο ποσοστό να συμβάλει στην εξέλιξη των χαρακτήρων τους…
Είμαι μαμά δίδυμων κοριτσιών και ήρθε η στιγμή που έπρεπε και εγώ να τα στείλω σχολείο. Λίγες μέρες πριν, ετοιμαστήκαμε αγοράζοντας τσαντάκια, παγούρια και διάφορα μικρά πραγματάκια για την πρώτη μας φορά στο σχολείο.
Κόμπος συγκίνησης στο στομάχι που βλέπεις τα δικά σου παιδιά να μεγαλώνουν αλλά και τεράστιας ανησυχίας… Ανησυχία σε πολλά επίπεδα: Θα νιώθουν ασφάλεια στο σχολειό; Θα μελαγχολήσουν που είναι μακριά από το σπίτι που 3 χρόνια τα φιλοξενεί με κάθε άνεση και ηρεμία; Θα φέρεται σωστά η δασκάλα; Θα ενσωματωθούν σε μια αίθουσα με τα υπόλοιπα παιδάκια; Θα είναι καλά τα παιδιά μου;
Βαθιά ανάσα και παράδοση την πρώτη μέρα!!! Ο μπαμπάς τους και εγώ μπήκαμε στην αίθουσα μετά από παρότρυνση της δασκάλας για να μην νιώσουν χαμένα κατ ευθείαν τα παιδιά μας. Δέκα λεπτά μετά μας είπε ότι κρίνει πως οι μικρές είναι άνετες στον χώρο και να φύγουμε. Με μαύρη κάρδια και ματιές ανήσυχες βγήκαμε στο προαύλιο όπου τις ακούγαμε να φωνάζουν και να γαλανέ με τα αλλά παιδάκια.
Τεραστία αγωνιά να περάσει η πρώτη μέρα τους και να μάθουμε πως ήταν. 4 ώρες μετά που τις παραλάβαμε είχαν να μας πουν πολλά πράγματα που έκαναν με την δασκάλα και τους συμμαθητές τους. Η πρώτη κρυάδα είχε περάσει και οι μικρές ήταν έτοιμες για να πηγαίνουν κάθε μέρα στο σχολειό τους.
Λίτσα Κανακάρη
Καλή αρχή, μικρό μου
Είμαι σίγουρη ότι όσα χρόνια και να περάσουν, σε όποια τάξη και να πάει ο μικρός μου ο Δημήτρης πάντα το ίδιο συναίσθημα θα υπάρχει… συγκίνηση και περηφάνια για το μικρουλάκι μου. Η πρώτη μέρα του σχολείου είναι περίεργη. Ανασφάλεια, αγωνία, χαρά, και ειδικά σε αυτές τις μικρές ηλικίες, του νηπίου.
Φέτος ο μικρός μου «μεγάλωσε» , πήγε στο νήπιο, ένα βήμα πριν το «μεγάλο» σχολείο, το δημοτικό.
Η προετοιμασία μεγάλη για το καινούριο σχολείο, καινούρια παπούτσια, καινούρια ρούχα, καλοχτενισμένα μαλλιά και όλα έτοιμα για τον αγιασμό.
Για μια στιγμή ένοιωσα ότι το παιδάκι μου παραμεγάλωσε, ότι έγινε αντράκι, και η αγωνία για το καινούριο πιο «ξένο» σχολείο ήταν μεγάλη. Τελικά όλες αυτές οι «ενοχές» και οι ανησυχίες είναι στο μυαλό μας, στο μυαλό των γονιών. Τα παιδιά μας είναι δυνατά, ώριμα και πολύ συνειδητοποιημένα και ξέρουν να αντιμετωπίζουν κάθε τι καινούριο και παράξενο με έναν μαγικό τρόπο.
Όλες μου οι ανησυχίες εξαφανιστήκαν με το που φτάσαμε στο σχολειό. Οι δασκάλες τον αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή και το ότι γύρισε σπίτι και ανυπομονούσε να ξανά έρθει το άλλο πρωινό για να πάει σχολείο μου έσβησε κάθε μου προβληματισμό.
Η πρώτη μέρα του σχολείου είναι πάντα η πρώτη μέρα, είτε είναι νήπιο, είτε γυμνάσιο, είτε λύκειο γιατί απλά τα παιδιά μας δεν μεγαλώνουν ποτέ μέσα μας, πάντα είναι τα παιδάκια μας, τα μικρουλάκια μας.
Καλή αρχή, μικρό μου
Άρτεμις Ζαγκλακούτη
Κανένα άγχος
Πολλές φίλες μου ήταν στεναχωρημένες όταν πήγαν πρώτη φορά τα παιδιά τους σχολείο. Το άγχος του αποχωρισμού, ο φόβος «θα είναι καλοί εκεί με το παιδί μου;»… Τα καταλαβαίνω όλα αυτά, αλλά εγώ δεν ένιωσα έτσι. Αντιθέτως, ένιωσα περήφανη που ο Ανδρέας μου μεγαλώνει. Ένιωσα συγκίνηση βλέποντάς τον να περπατά κορδωμένος κρατώντας τη μικρή του σάκα. Είναι μία πολύ σημαντική στιγμή στη ζωή του παιδιού. Γιατί να τη γεμίσουμε φόβο, γκρίνια και απαισιοδοξία;
Πρέπει όμως, να διευκρινίσω ότι είμαι από τις τυχερές που το παιδί μου πηγαίνει σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό, όπου υπάρχει η περιβόητη διαδικασία προσαρμογής. Η μαμά , δηλαδή, τις πρώτες ημέρες πηγαίνει μαζί με το παιδί στο «σχολείο». Και αυτό σίγουρα, κάνει την κατάσταση πιο εύκολη και μειώνει τις εντάσεις.
Επίσης, ήμουν (και είμαι) πολύ σίγουρη για τον παιδικό σταθμό που επέλεξα. Δεν είχα ποτέ καμία ανησυχία για το τι κάνει εκεί το παιδί μου και πως του συμπεριφέρονται. Φαντάζομαι ότι εάν έπρεπε να πάω στον παιδικό σταθμό της γειτονιάς, όπου θα ένιωθα ότι δεν έχω τον έλεγχο των καταστάσεων, θα ήμουν πιο ανήσυχη.
Κατερίνα Παράσχου
Έγινε άντρας τώρα
Ο γιός μου 3 ετών, πρώτη φορά πήγε παιδικό την Δευτέρα που μας πέρασε. Είναι πολύ δυνατό συναίσθημα να αποχωρίζεσαι το μωρό σου. Αν και είναι για μερικές ώρες, είναι για κάθε μέρα για τα επόμενα 15 χρόνια… Έγινε άνδρας τώρα… για τους άλλους, για εμένα θα είναι πάντα το μωράκι μου! Είναι η 1η φορά που το στέλνεις στο «άγνωστο». Ευτυχώς δεν έκλαψε, ούτε με ζητούσε όσο ήταν εκεί.
Έφη Συμεωνίδου