«Όχι, είσαι πολύ μικρός ακόμα γι’ αυτά.»
Είναι λογικό ένας γονιός να ανησυχεί όταν βλέπει τον γιο του να σκαρφαλώνει σε μέρη που δεν πρέπει ή να επιχειρεί πράγματα που – θεωρητικά – δεν μπορεί να κάνει και είναι πιθανό ν’ απογοητευτεί. Και η ηλικία είναι ένα μέτρο που του επιτρέπει να τραβήξει ένα όριο στην τάση του παιδιού να ανακαλύπτει τον κόσμο με όλες τις αισθήσεις του και να αναζητά καινούργιες προκλήσεις. Είναι, όμως, φυσιολογικό για ένα παιδί να βαριέται γρήγορα με αυτά που έχει ήδη «κατακτήσει» και να ψάχνει νέα, πιο συναρπαστικά κατορθώματα που, συνήθως... δεν είναι για την ηλικία του.
Αντί, λοιπόν, να αποθαρρύνετε τον μικρούλη σας απ’ την προσπάθειά του να «μεγαλώσει» λίγο, εμψυχώστε τον και μείνετε κοντά του για κάθε ενδεχόμενο.
«Άστο αυτό, δεν θα σου αρέσει.»
Από τη μία, για έναν ενήλικα είναι πολύ φυσικό να βλέπει αυτό που έρχεται όταν π.χ. ο γιόκας του μπήξει τα δόντια του μέσα σε μια φέτα λεμόνι και να επιχειρεί να το προλάβει, αντανακλαστικά, προειδοποιώντας το παιδί γι’ αυτό που θα γευτεί. Και, σίγουρα, θα γλιτώσει λίγα δευτερόλεπτα γκρίνιας και την επίμονη αναζήτηση μιας άλλης γεύσης, πιο ευχάριστης που, συνήθως, είναι κάποιο γλύκισμα. Από την άλλη, όμως, θα στερήσει το παιδί από την ευκαιρία να μάθει μέσω της εμπειρίας του και θα του δώσει το μήνυμα ότι ο γονιός θα σκέφτεται για ‘κείνο πριν από ‘κείνο.
Αντ’ αυτού, αφήστε τον μικρό να δοκιμάσει και μετά συζητήστε γι’ αυτά που αποκόμισε απ’ την εμπειρία του.
«Εντάξει, αλλά θα το μετανιώσεις…»
Χειρότερο απ’ το να αποθαρρύνει ο γονιός το παιδί πριν καν επιχειρήσει κάτι καινούργιο, είναι να προεξοφλήσει ότι θα αποτύχει ή δεν θα του αρέσει και να του βάλει το ενδεχόμενο στο μυαλουδάκι του, ως κάτι βέβαιο. Πρώτον, δεν υπάρχει λόγος το παιδί να μετανιώσει, απλώς και μόνο επειδή τα πράγματα δεν ήρθαν όπως ήλπιζε και δεύτερον, είναι πολύ πιθανό να αποτύχει απλώς και μόνο επειδή ο γονιός που εμπιστεύεται του είπε ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο. Τα παιδιά μας μαθαίνουν απ’ όλες τις εμπειρίες τους, αλλά μαθαίνουν περισσότερα απ’ τα λάθη και τις αποτυχίες τους.
Γι’ αυτό, αν είστε διατεθειμένοι ν’ αφήσετε τον γιο σας να κάνει αυτό που θέλει εκφράστε του την στήριξή σας και όχι τη σιγουριά ότι... θα φάει τα μούτρα του.
«Μη μου ‘ρθεις πίσω κλαίγοντας.»
Ακόμη και αν ο γονιός είναι σίγουρος ότι το παιδί θα αποτύχει ή θα μετανιώσει, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μεγαλοποιήσει κάτι που δεν έχει συμβεί καν. Ούτε, φυσικά, να δημιουργήσει στο παιδί την λανθασμένη εντύπωση πως αν κλάψει, δεν έχει το δικαίωμα να τρέξει για παρηγοριά στην αγκαλιά των γονιών του. Είναι μια φράση που ακούγεται σαν απειλή και το μόνο που μπορεί να καταφέρει ο γονιός είναι να φουσκώσει το διακύβευμα μιας πιθανής – εντός προγράμματος – αποτυχίας. Καταρρακώνει έτσι το ηθικό του παιδιού και του στερεί τη χαρά της περιπέτειας και την ανεμελιά της ηλικίας του.
Μην προεξοφλείτε το δράμα που θα προκαλέσει μια αποτυχία, μόνο αφήστε το αντράκι σας να τη διαχειριστεί όπως νιώθει, έχοντάς σας δίπλα του για να παίρνει θάρρος.
«Επειδή το λέω εγώ!»
Κάποιες φορές, είναι δελεαστικό για έναν γονιό να χρησιμοποιήσει την «εξουσία» που αντλεί απ’ τον ρόλο και την ηλικία του για να επιβάλλει τη θέλησή του στο παιδί χωρίς να δώσει καμία εξήγηση γι’ αυτό. Όταν, όμως, ένα παιδί έχει μια παρόρμηση, θέλει να πάρει μια πρωτοβουλία ή νιώθει την ανάγκη να κάνει κάτι καινούργιο, είναι λάθος να αποφασίζει ο γονιός για ‘κείνο γιατί ακυρώνει την (υπό διαμόρφωση, έστω) προσωπικότητά του και πληγώνει την αυτοπεποίθησή του. Σίγουρα, ο γονιός ξέρει καλύτερα, αλλά αυτό δεν πρέπει να γίνει τροχοπέδη καθώς το παιδί ωριμάζει και αποκτά εμπιστοσύνη στον εαυτό του και τις δυνάμεις του.
Η καλύτερη εναλλακτική είναι να το πείσετε με επιχειρήματα και να ποντάρετε στην εμπιστοσύνη και τον σεβασμό αντί για τον φόβο και την υπακοή.