«Κοινή η παράλληλη ζωή, ίδιο ή ξεχωριστό δωμάτιο, πολλές οι παιδικές αναμνήσεις κι άλλες τόσες οι εμπειρίες. Τσακωμοί και αγκαλιές.
Ένας άνθρωπος είναι αυτός που μπορείς να τα μοιραστείς όλα αυτά: η αδερφή σου!
Ένας άνθρωπος μπορεί να καταλάβει μετά τη μάνα, τι είναι η ανιδιοτελής αγάπη.
Πότε κλαις και γιατί.
Πότε δεν είσαι καλά και πότε είσαι χαρούμενη.
Μέσα στις χαοτικές σχέσεις, στα ψεύτικα λόγια, ξέρεις ότι έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου, να σου πω την αλήθεια και να κουρνιάσεις στην αγκαλιά του για να κλάψεις.
Ο ίδιος άνθρωπος που είναι εκεί για να φωνάξει μαζί σου από χαρά, εκείνη που θα σου κρατήσει το χέρι όταν όλα γύρω σου μοιάζουν να γκρεμίζονται.
Θυμάσαι άραγε εκεί γύρω στα 10 τις αγκαλιές και τα γέλια χέρι – χέρι;
Γύρω στα 20 τα ξενύχτια;
Γύρω στα 30 την κούραση... βλέπεις άρχισαν να έρχονται ένα ένα πια τα δικά μας παιδιά.
Όλες τις εποχές τις ζούμε μαζί!
Στα δύσκολα, στα εύκολα, έχω πάντα εσένα κι αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει τίποτα.
Έχω εσένα αδερφή μου, κι έχω τα πάντα!»
Κείμενο: Έφη Παναγοπούλου
Πηγή: loveletters.gr