«Όχι! Μπορεί ν’ ακούγεται σαν γκρίνια και να σου τρυπάει τ’ αυτιά πριν καν ολοκληρώσω την πρώτη μου φράση, αλλά πίστεψέ με… δεν είναι. Είναι καθαρό παράπονο που έχει συσσωρευτεί μέσα μου από καιρό και βγαίνει με απίστευτη ορμή γιατί δεν με παίρνει άλλο να κρατιέμαι.
Δεν με παίρνει να θεωρείς το καθημερινό μου ξεπάτωμα φυσιολογικό και δεδομένο. Και είναι πολύ βολικό να είσαι πάντα ο καλός όταν πρόκειται για τα παιδιά, αλλά εγώ δεν θέλω πια να είμαι η κακιά. Άσε το πόσο με τρελαίνει ότι βρίσκεις πάντα όσο χρόνο χρειάζεσαι για σένα, αλλά δεν έχεις ποτέ τη διάθεση να αφιερώσεις ούτε δευτερόλεπτο σε μένα.
Θυμάσαι τότε που σου ζήτησα να προσλάβουμε μια οικιακή βοηθό;
Μου είπες ότι ήταν ακριβές και αντιπρότεινες να με βοηθήσεις εσύ. Πολύ ωραία κίνηση, αλλά… Το έκανες δεν μπορώ να πω, αλλά με τον δικό σου τρόπο, όχι με τον δικό μου. Και σε άφησα να τα κάνεις χάλια γιατί δεν είχα κουράγιο να ξαναμαλώσω. Κι εδώ που τα λέμε, μου φαινόταν πιο κουραστικό αυτό απ’ το να τα ξανακάνω όλα μόνη μου αφού είχες ξεραθεί στο φρεσκοστρωμένο κρεβάτι μας χωρίς να κάνεις πρώτα ένα μπάνιο.
Ίσως, πάλι, δεν είπα τίποτα για να μη με πεις... γκρινιάρα, αφού εσύ ήσουν που έκανες αυτήν την ασύλληπτα γενναιόδωρη κίνηση να με βοηθήσεις με τις δουλειές του σπιτιού. Μη βιάζεσαι να διαμαρτυρηθείς, αυτό ήταν σαρκασμός, όχι γκρίνια.
Ξέρω τι σκέφτεσαι όταν νιώθεις το παράπονό μου να έρχεται.
Σκέφτεσαι πως δεν εκτιμώ καθόλου το πόσο πολύ δουλεύεις και αδιαφορώ για το ότι έρχεσαι στο σπίτι σου για να ξεκουραστείς. Νιώθεις, επίσης, πως είμαι υπερβολική με τα παιδιά και τρέχω από πίσω τους με ένα μόνιμο, αλλά αδικαιολόγητο, άγχος μήπως πάθουν κάτι. Σε κυριεύει κι εσένα το παράπονο πως, τον τελευταίο καιρό, δεν ικανοποιούμαι ποτέ και με τίποτα.
Δεν αρνούμαι τίποτα από όλα αυτά ούτε, φυσικά, δηλώνω την ενοχή μου. Καταλαβαίνω τη θέση σου και από που μπορεί να πηγάζει το δικό σου παράπονο, αλλά δεν έχω καμία διάθεση να παραχωρήσω το δικαίωμά μου να με ακούσεις και να απαιτήσω από ‘σένα καλύτερη μεταχείρηση. Τη μεταχείρηση που αξίζει σε κάθε γυναίκα που κρατά ένα σπιτικό στη βέλτιστη δυνατή κατάσταση καθημερινά.
Κι αν σου ακούγονται πολλά όλ’ αυτά, είναι επειδή δεν τ’ ακούς κάθε μέρα.
Δεν τα λέω για να μην ακούγομαι γκρινιάρα, να μην χαλάω το κλίμα στο σπίτι και να μην σου τρώω τον πολύτιμο χρόνο που περνάς με τα παιδιά πριν κοιμηθούνε. Δεν φταίνε σε τίποτα και δεν πρέπει να υποστούν τις συνέπειες της δικής μας αδυναμίας να βρούμε τη χρυσή τομή και να συνεργαστούμε αρμονικά ως συνυπεύθυνοι για την εύρυθμη οικογενειακή ζωή μας και την ίδια μας την ευτυχία.
Αυτό που θέλω είναι να θυμάσαι ότι δεν έχω υπερφυσικές ικανότητες, πώς ό,τι κάνω το κάνω επειδή σας αγαπάω, το κάνω από την καρδιά μου. Αλλά έχω την ανάγκη να νιώθω ότι δεν είμαι μόνη μου σ’ όλο αυτό. Ότι, αν μια μέρα δεν είμαι στα καλά μου, υπάρχει κάποιος δίπλα μου που έχει τη δυνατότητα να το αντιληφθεί και να μου δώσει τη βοήθεια που χρειάζομαι χωρίς να τη ζητήσω. Και χωρίς να χαρακτηριστεί όλο αυτό ως “γυναικείες υπερβολές” ή “υστερίες”.
Να έχω δηλαδή έναν σύζυγο που με νοιάζεται αληθινά και που “ακούει” το παράπονό μου πριν το εκφράσω, πριν μετουσιωθεί σε… γκρίνια. Και με στηρίζει στο κάθε τι, με όλη του την καρδιά, ξέροντας ότι δίνω τα πάντα για ‘κείνον και τα παιδιά μας.»