«Έχω δύο μικρές κόρες. Και πιστέψτε με όταν σας λέω πως όταν παίζουν κάνουν πολλή φασαρία και αταξίες (ενίοτε). Χθες, λοιπόν, το παιχνίδι τους ξέφυγε τόσο, ώστε δημιουργήθηκε μια τρύπα… στον φρεσκοβαμμένο τοίχο του δωματίου τους.
Η 9χρονη κόρη μου που ήταν υπεύθυνη για το περιστατικό, ήρθε στην κουζίνα και μου είπε κλαίγοντας ότι είχε κάτι να μου δείξει. Πήγα στο δωμάτιό τους και είδα την τρύπα στον τοίχο και τις τύψεις ζωγραφισμένες στο πρόσωπό της.
Δεν χρειαζόταν εμένα για να την κάνω να μετανιώσει το λάθος της.
Δεν χρειαζόταν να της φωνάξω.
Δεν χρειαζόταν να χειροτερέψω την κατάσταση.
"Συγγνώμη!!!" μου είπε και ξέρω ότι το εννοούσε. Μετά από λίγο ψέλλισε: "ο μπαμπάς θα θυμώσει πολύ. Δεν είμαι έτοιμη να του το πω ακόμα."
Της εξήγησα ότι δεν πειράζει και της πρότεινα να ηρεμήσει μέχρι να του το πει. Ήξερε πολύ καλά από μόνη της ότι ο μπαμπάς της ήταν εκείνος που θα έφτιαχνε αυτόν τον τοίχο.
Όταν γύρισε ο άντρας μου του διηγήθηκα τη συνέβη, προσθέτοντας ότι η κόρη μας είναι αρκετά ταραγμένη και προσπαθεί να βρει το κουράγιο της για να του το πει.
Όπως το βλέπω εγώ είχαμε δύο επιλογές.
- Να βάλουμε τις φωνές, με αποτέλεσμα να την κάνουμε να αισθανθεί ακόμα χειρότερα.
- Να αποδεχτούμε ότι κάνει λάθη, τα οποία όμως μπορεί να καταλάβει και να παραδεχτεί.
Θεωρώ ότι ο τρόπος που το χειριστήκαμε θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το πώς αντιμετωπίζει τα λάθη της στο μέλλον.
Από σήμερα και στο εξής η κόρη μου έχει περισσότερη αυτοπεποίθηση. Νιώθει ότι την αγαπούν και γνωρίζει ότι μπορεί να πει τα πάντα στους γονείς της - είναι ασφαλής.
Ακόμη έχει τύψεις. Προσφέρθηκε να δώσει το χαρτζιλίκι της ή να κάτσει να βοηθήσει τον μπαμπά της και να φτιάξουν μαζί τον τοίχο. Δεν χρειάστηκαν φωνές για να το κάνει αυτό. Κατάλαβε το λάθος της από μόνη της.»
Πηγή: popsugar.com