«Αγαπημένη μου μαμά,
Από μικρό παιδί, θεωρούσα όσα έκανες για μένα αυτονόητα, απλώς και μόνο επειδή ήσουν η μητέρα μου. Θεωρούσα δεδομένο ότι θα με περιποιείσαι όποτε αρρωσταίνω, ότι θα με στηρίζεις σε κάθε μου επιλογή, θα είσαι πάντα στο πλάι μου, θα μου εξασφαλίσεις μια καλή ζωή και θα κάνεις όλα εκείνα που περίμενα να κάνεις για μένα χωρίς καμία εξαίρεση.
Τώρα, θα μου πεις, μαμά μου είσαι και αυτά κάνουν όλες οι μαμάδες του κόσμου. Ναι, αλλά όχι επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Κι ούτε οφείλουν να ανέχονται την αγνωμοσύνη που τους δείχνουμε.
Η μητρότητα φέρνει στη ζωή μιας γυναίκας ευθύνες, προσδοκίες και στιγμές ανεπανάληπτες, αλλά συχνά δεν περιλαμβάνει καθόλου αναγνώριση - ούτε ένα ευχαριστώ.
Γι’ αυτό κι εγώ αποφάσισα να σου πω, έστω και αργά, πόσο σ’ ευχαριστώ και πόσο εκτιμώ όσα έκανες για μένα.
Το πόσο μου στάθηκες σε κάθε βήμα μου στη ζωή, όπως όταν μάλωσα άσχημα με την κολλητή μου και φρόντισες να τα ξαναβρούμε ή όταν στο πρώτο έτος που απογοητεύτηκα απ’ τη σχολή μου δε με άφησες να τα παρατήσω και να ξαναδώσω πανελλήνιες.
Τα μικρά πράγματα που έκανες για μένα, όπως όταν πήρες τα βιβλία από μπροστά μου, πάνω που με είχε κυριεύσει η τρέλα των εξετάσεων, και μου έδωσες ένα μπλοκ ζωγραφικής γιατί ήξερες πόσο με χαλαρώνει το να ζωγραφίζω.
Το πώς δεν έπαψες ποτέ να ανοίγεις συζητήσεις μαζί μου, ακόμη κι όταν ήμουν μια ξινισμένη έφηβη που δεν πίστευε ότι έχει κάτι να πει με τη μάνα της.
Που με ρωτούσες κάθε μέρα τι θέλω για φαγητό, παρ’ ότι έκανα σαν κακομαθημένη, που δούλευες δύο δουλειές για να πληρώσεις τα φροντιστήρια και τις δραστηριότητές μου, που δεν με πίεζες να σου λέω τα πάντα κι ας ανησυχούσες για μένα όσο δεν μπορούσα να φανταστώ.
Κι εκτιμώ όλα αυτά που έκανες για μένα καθημερινά και περνούσαν απαρατήρητα. Που με πρόσεχες αδιάκοπα, αλλά με άφηνες πάντα ελεύθερη να είμαι ο εαυτός μου και να κάνω αυτό που ένιωθα. Κι ας διαφωνούσες μαζί μου κι ας φοβόσουν μην μου συμβεί κάτι τρομερό. Ακόμη κι όταν σου πήγαινα κόντρα, εσύ ήσουν επιεικής μαζί μου και μου άφηνες τον χώρο που διεκδικούσα για να κάνω τις επιλογές μου.
Καταλαβαίνω πια πόσο τυχερή είμαι που έχω μια μητέρα σαν κι έσενα, όχι μόνο για όλα εκείνα που έκανες κάθε μέρα, αλλά για τον τρόπο που διάλεξες να μου μάθεις πως να είμαι αυτόνομη, να σκέφτομαι πριν ενεργήσω και να προσέχω τον εαυτό μου.
Σ’ ευχαριστώ που δεν με πίεσες ποτέ να γίνω σαν τα άλλα παιδιά κι ας μην ήμουν η καλύτερη σε τίποτα, ας έχανα κατά καιρούς το κίνητρό μου να προσπαθήσω περισσότερο και να βάλω πιο συγκεκριμένους στόχους στη ζωή. Που με άφησες να ξεσπάω που και που, να χάνω το κουράγιο μου, μόνο και μόνο για να βρώ μόνη μου τη δύναμη να σηκωθώ και να δω πως τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο μπορεί να γίνουν στο μυαλό ενός παιδιού.
Θέλω ακόμη να σου ζητήσω και μια συγνώμη.
Συγνώμη που δεν σ’ ευχαρίστησα όταν έπρεπε, που δεν σου έδειξα την ευγνωμοσύνη που σου άξιζε. Συγνώμη αν έστω και για μια στιγμή ένιωσες ότι οι προσπάθειές σου δεν αναγνωρίζονται και η οικογένειά σου σε θεωρεί δεδομένη.
Να ξέρεις ότι σ’ αγαπώ και σ’ ευχαριστώ για όλα.
Κι αν συνεχίσω να σου πηγαίνω κόντρα και να παίρνω αψήφιστα τις ανησυχίες και τις συμβουλές σου, σου υπόσχομαι ότι ποτέ ξανά δεν θα σε θεωρήσω δεδομένη. Ποτέ δεν θα αμελήσω να σου δείξω πόσο πολύ εκτιμώ ότι σε έχω δίπλα μου.»
Πηγή: theodysseyonline.com