«Υπάρχουν άνθρωποι που ζηλεύουν τις λιακάδες που απέκτησες με τόσο κόπο, σε παρασύρουν στη βροχή τους και σε αφήνουν εκεί, κλέβοντας το δικό σου φως από τον κόσμο σου.
Ζηλεύουν τη δύναμη να παλεύεις με κάθε αντιξοότητα που προκύπτει. Καραδοκούν να σβήσουν το γέλιο από τα χείλη σου, λες και τους το έκλεψες.
Εκείνοι… πίστεψαν πως σε λύγισαν. Νόμισαν πως θα γίνουν δυνατότεροι, μόλις σε γονατίσουν. Θέλησαν να σκοτώσουν την ψυχή σου, μα δεν τα κατάφεραν. Εκμεταλλεύτηκαν την αγάπη, τη δοτικότητα και την καλοσύνη σου. Παρερμήνευσαν την ανέχεια σου με αδυναμία.
Ξέχασαν… πως λατρεύεις να χορεύεις στην βροχή. Πως σαν γονατίζεις είναι για λίγο. Πως γουστάρεις να γκρεμίζεις ξανά και ξανά ό,τι δεν σου αρέσει, μέχρι να τα κάνεις όλα όπως θες. Το πείσμα σου να ξεκινάς πάλι από το μηδέν, όσες φορές κι αν χρειαστεί.
Κρίμα… γιατί άγγιξαν την αγάπη, μα δεν την κράτησαν. Γιατί θα παραμείνουν στο σκοτάδι της ψυχής τους. Γιατί με ξένα φτερά δεν πέταξε ποτέ κανείς. Γιατί με δανεικές ανάσες κάνεις δεν έζησε πολύ. Γιατί στο τέλος θα μείνουν συμβιβασμένοι στο λίγο τους, γιατί το πολύ που τους δόθηκε το πέταξαν. Δεν μπορείς να κρατήσεις κακία σε τέτοιους ανθρώπους. Απλά τους λυπάσαι!»
Πηγή: dinfo.gr