«Είχα βυθιστεί στον καναπέ, λιώμα απ’ την κούραση, έκλαιγα δίχως προφανή λόγο και εξηγούσα στη φίλη μου ότι κοιμάμαι λιγότερο τώρα απ’ ότι την εποχή που ζούσα με δύο νήπια να τρέχουν πέρα-δώθε. Όχι λόγω των κοριτσιών μου – αυτές είναι πια στην εφηβεία – αλλά επειδή ξυπνάω συνεχώς μέσα στη νύχτα, λουσμένη στον ιδρώτα. Και το πρωί, φυσικά, είμαι πάλι εξουθενωμένη σαν να δούλευα ώρες ολόκληρες.
“Συγχαρητήρια”, μου είπε εκείνη, “μπήκες στην περιεμμηνόπαυση. Και τώρα στο σπίτι είσαι εσύ και δύο έφηβες… μια κόλαση από ορμόνες, δηλαδή.”
Και τότε μου εξήγησε ότι οι εξάψεις, οι κακοκεφιές, τα ξεσπάσματα, οι αυπνίες και η έντονη εφίδρωση είναι “της ηλικίας” και μπορεί να εμφανιστούν έως και 10 χρόνια πριν την εμμηνόπαυση. “Είναι λίγο σαν αντίστροφη εφηβεία”, συνέχισε, “και οι μεταβολές στις ορμόνες μιας γυναίκας είναι ραγδαίες. Όπως είναι, αντίστοιχα, και για ένα έφηβο κορίτσι.”
Και έτσι απλά, όλα όσα βίωνα τους τελευταίους μήνες μπήκαν στη θέση τους!
Οι έντονοι καυγάδες για ασήμαντες αφορμές, οι πόρτες που κοντεύουν να ξεχαρβαλωθούν κάθε φορά που τις βροντάμε πίσω μας, τα κλάματα, οι απειλές να φύγουμε απ’ το σπίτι… Και άντε να εξηγήσεις γιατί γίνονται όλ’ αυτά στον καημένο τον άντρα σου που δεν αναγνωρίζει καμιά σας πια και, κατάκοπος όπως έρχεται απ’ έξω, δεν αντέχει ούτε 10 λεπτά στο ίδιο δωμάτιο μαζί σας – ο δικός μου άρχισε τα βίντεο-γκέιμς στα γεράματα. Τι να του πεις; Ότι για το γεύμα του που είναι ανάλατο και την κόρη του που δεν πήγε πάλι στο φροντιστήριο φταίει η γοναδοτροπίνη;
Απ’ ότι μου είπε η φίλη μου, ένα απ’ τα συμπτώματα αυτής της δύσκολης περιόδου είναι και η εναλλαγή συναισθημάτων οργής, παραίτησης και απογοήτευσης με τις ανάλογες ενοχές, κάθε φορά που στρέφεσαι εναντίον των δικών σου χωρίς να σου φταίνε – όχι τόσο πολύ, τουλάχιστον. Το θυμάμαι πλέον, όποτε πιάνω τον εαυτό μου να ουρλιάζει: “Να φύγετε όλοι και να με αφήσετε ήσυχη!” Κάποιες φορές, μάλιστα, σε άδειο σπίτι.
Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο πρωτόγνωρη είναι αυτή η εμπειρία για μένα και τις συνομήλικές μου, που όταν οι μαμάδες μας μπήκαν σ’ αυτή τη φάση της ζωής τους, εμείς είχαμε ενηλικιωθεί.
Μπήκα στην εφηβεία όταν η μαμά μου ήταν 36 ετών, γεμάτη ενέργεια, υπομονετική και έτοιμη να αποκλιμακώσει κάθε παράλογη έκρηξή μου. Δεν εφάρμοζε τις σημερινές παιδαγωγικές μεθόδους, αλλά είχε το καθαρό μυαλό και την αυτοπεποίθηση που απαιτούσαν οι περιστάσεις. Και, φυσικά, δεν είχε να διαχειριστεί ένα σώμα, το οποίο κυριεύεται απ’ τις ίδιες του τις ορμόνες που προσπαθούν θαρρείς να πάρουν τον έλεγχο.
Θέλω να είμαι κι εγώ μια τέτοια μαμά, αλλά τον τελευταίο καιρό είναι όλο και πιο δύσκολο.
Έχω δυο κόρες που τα προβλήματά τους έχουν να κάνουν με το μέλλον, τις επιλογές που θα κάνουν και τις εμπειρίες που θα ζήσουν. Την ίδια στιγμή, τα δικά μου προβλήματα έχουν να κάνουν με το παρελθόν, τις επιλογές που δεν έκανα και τις εμπειρίες που δεν έζησα. Θέλω να τις καταλάβω και να είμαι δίπλα τους, αλλά δεν “το ‘χω” πάντα. Εκείνες πάλι, απλώς δεν μπορούν να με καταλάβουν.
Και η ένταση είναι αναπόφευκτη.
Τις αγαπώ όμως, και μ’ αγαπούν πολύ, οπότε προσπαθώ να διαχειριστώ την ομαδική μας “τρέλα” και τους δείξω τον δρόμο. Να ξαναβρούμε τον τρόπο να επικοινωνούμε, να εστιάσουμε στα κοινά της πρωτόγνωρης εμπειρίας μας και να μάθουμε όλες κάτι από αυτήν για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Έτσι, ο απροσδόκητος συντονισμός μας, μπορεί να αποδειχθεί μια ευκαιρία να δεθούμε ακόμη πιο πολύ.
Και αν επιλέξουν κι εκείνες να γίνουν μαμάδες μετά από τις σπουδές ή το ξεκίνημα της σταδιοδρομίας τους, να έχουν το παράδειγμα που δεν είχα εγώ. Και να διαχειριστούν την αντίστοιχη περίοδο με τον καλύτερο τρόπο για ‘κείνες και για τα παιδιά τους.»