Μια τέτοια είναι και η μέθοδος των τριών βημάτων, όπου ο γονιός, με σταθερότητα και ηρεμία, καθοδηγεί το παιδί προς μια οικειοθελή συναίνεση κι έτσι όλοι βγαίνουν κερδισμένοι:
Βήμα 1: «Ξέρω ότι θέλεις να…»
Ένα παιδί που ακόμη μαθαίνει να επικοινωνεί, δεν αντιλαμβάνεται πλήρως πως λειτουργεί αυτό και πως είναι μια αμφίδρομη διαδικασία. Γι’ αυτό «επικοινωνεί» με τους τρόπους που νομίζει ότι πιάνουν, χτυπιέται και φωνάζει μέχρι να ακουστεί το αίτημά του και, αν γίνεται, να ικανοποιηθεί άμεσα.
Για αρχή, λοιπόν, φροντίστε να του δείξετε ότι ξέρετε ποιο είναι αυτό με λόγια απλά:
- «Ξέρω ότι θέλεις να μείνουμε στις κούνιες για να παίξεις.»
- «Ξέρω ότι σου αρέσει να πετάς πράγματα εδώ κι εκεί.»
- «Ξέρω ότι θέλεις να φας σοκολάτα.»
Μ’ αυτόν τον τρόπο, αφαιρείτε απ’ το παιδί τον πρώτο λόγο ανησυχίας και του δείχνετε ότι έχει επιτύχει το πρώτο στάδιο της επικοινωνίας – με τον λάθος τρόπο, αλλά το διακύβευμα εδώ είναι να έρθει με τα νερά σας. Αν δεν είναι το προφανές και το παιδί συνεχίσει τη γκρίνια, επιμείνετε κι εσείς μέχρι να καταλάβετε τι θέλει. Είναι σημαντικό να του δείξετε ότι έχετε κι εσείς την ίδια θέληση να επικοινωνήσετε με επιτυχία.
Βήμα 2: «Άκου τι θα κάνουμε…»
Όταν ένα παιδί βρίσκεται σε κατάσταση υστερίας δεν είναι απλώς μια αντίδραση ή ένα καπρίτσιο, αλλά μια προσπάθεια να καταλάβει πως να ζητά αυτό που θέλει με τρόπο που, όχι μόνο θα το πάρει, αλλά θα εδραιώσει το δικαίωμά του να παίρνει ό,τι ζητά από εκεί και πέρα. Με λίγα λόγια, προσπαθεί, ασυνείδητα, να σας επιβληθεί. Παρ’ όλ’ αυτά, είστε ο ενήλικος και έχετε τη «μπαγκέτα» στα χέρια σας.
Πρέπει, λοιπόν, να του δώσετε να καταλάβει ότι, για να πάρει αυτό που θέλει, πρέπει να του το δώσετε εσείς, με τους δικούς σας όρους:
- «Άκου τι θα κάνουμε… θα μείνουμε στις κούνιες 10 λεπτά ακόμη και θα ξανάρθουμε το απόγευμα, μετά τον ύπνο.»
- «Άκου τι θα κάνουμε… αντί να πετάς πράγματα που σπάνε και μετά πρέπει να τα πετάξουμε, μπορείς να πετάς τα κουκλάκια σου στον καναπέ ή στο χαλί.»
- «Άκου τι θα κάνουμε… θα φάμε πρώτα το μεσημεριανό μας όλοι μαζί και ύστερα θα μοιραστούμε μια ωραία σοκολάτα.»
Κάπως έτσι, έχετε την ευκαιρία να μετακινήσετε τα όρια – ή και όχι – όσο θέλετε εσείς και να δώσετε στο παιδί μια δελεαστική επιλογή που ικανοποιεί το βασικό σκέλος της διαμαρτυρίας του.
Βήμα 3: «Μπράβο σου, που…»
Μπορεί να μην γίνεται ακόμη συνειδητά, αλλά, δυνητικά, όλα τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να αντιληφθούν τι πρέπει ή τι θέλετε να κάνουν και, φυσικά, να επιλέξουν να το κάνουν. Στην περίπτωση που ένα παιδί έχει βγει εκτός εαυτού, είναι πολλές φορές σημαντικό να καταλάβει πως το να ηρεμήσει αποτελεί μια επιλογή που μόνο κέρδος μπορεί να έχει για ‘κείνο.
Όταν, λοιπόν, καταφέρετε το παιδί να αφήσει τις ακρότητες, θυμίστε του ότι δεν του το επιβάλλατε, αλλά το επέλεξε:
- «Μπράβο σου, που ηρέμησες. Παίξε λίγο και θα ξανάρθουμε το απόγευμα.»
- «Μπράβο σου, που ηρέμησες. Έλα να πετάξουμε τα κουκλάκια σου ο ένας στον άλλον.»
- «Μπράβο σου, που ηρέμησες. Ας φάμε τώρα, για να απολαύσουμε μετά τη σοκολάτα μας.»
Και να που το παιδί, όχι μόνο πήρε αυτό που ήθελε, αλλά κέρδισε και την αποδοχή του γονιού επιλέγοντας από μόνο του να φερθεί όπως πρέπει. Μ’ αυτόν τρόπο, αντιλαμβάνεται τον εαυτό του με βάση αυτήν την τελευταία επιλογή και όχι τις υστερίες και τις τσιρίδες.