Σωματική ασφάλεια
Δεν επιτρέπω σε κανέναν να αγγίξει το σώμα μου
«Το σώμα μου είναι δικό μου και δεν το αγγίζει κανείς χωρίς να πάρει την άδειά μου». Ένας βασικός κανόνας που πρέπει να γνωρίζουν όλα τα παιδιά και να τον εφαρμόζουν χωρίς διακρίσεις! Όπως μαθαίνουν πως δεν θα επιτρέπουν σε κάποια μακρινή θεία να τα αγκαλιάζει και να τα φιλάει χωρίς να τα ρωτήσει, έτσι στη συνέχεια, δεν θα επιτρέπουν και στους ξένους να τα αγγίζουν χωρίς την άδειά τους.
Ξέρω το όνομα και τη διεύθυνσή μου
Όταν το παιδί αρχίζει να βγαίνει από το σπίτι χωρίς τη μαμά, πηγαίνοντας, για παράδειγμα στον παιδικό σταθμό, είναι απαραίτητο να γνωρίζει το όνομα, τη διεύθυνση και το τηλέφωνο του σπιτιού του. Έτσι, ακόμα κι συμβεί κάτι αναπάντεχο, θα μπορεί να βοηθήσει μόνο του τον εαυτό του.
Δεν πάω πουθενά χωρίς να το ξέρει η μαμά και ο μπαμπάς
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις μικρών παιδιών που, μέσα στον ενθουσιασμό ή τον θυμό τους, ανοίγουν την πόρτα και φεύγουν. Κάποιες φορές, μάλιστα, όταν οι γονείς είναι αφοσιωμένοι σε κάτι άλλο ή υπάρχει πολύς κόσμος στο σπίτι, ίσως να το καταλάβουν αργοπορημένα. Ο κανόνας αυτός, λοιπόν, πρέπει να είναι απαράβατος και αυστηρός! Εάν κάπου πρέπει να υπάρχει όριο χωρίς διαπραγματεύσεις, είναι στο θέμα της ασφάλειάς τους.
Προσέχω πώς περνάω τον δρόμο
Κάποια μικρά παιδιά δείχνουν να φοβούνται τα αυτοκίνητα και είναι από πολύ μικρά προσεκτικά. Κάποια άλλα, επιδεικνύουν άγνοια κινδύνου και εάν δεν έχουμε το νου μας μπορούν να περάσουν μία λεωφόρο με κλειστά μάτια! Γι’ αυτό, λοιπόν, επειδή ίσως να μην μπορούμε να τα προστατεύουμε όλες τις φορές, είναι απαραίτητο να κάνουν βίωμά του το πώς θα περνούν με ασφάλεια το δρόμο.
Πλένω πάντα τα χέρια μου πριν το φαγητό
Ακούγεται μάλλον συμβατικός κανόνας, αλλά δυστυχώς δεν είναι πάντα μια μηχανική συνήθεια για όλα τα παιδιά. Εάν δεν τους το πούμε 100 φορές, μπορεί και να κάτσουν στο τραπέζι χωρίς να έχουν πλύνει τα χέρια τους πρώτα! Όσες φορές κι αν χρειαστεί να το επαναλάβουμε, λοιπόν, θα το κάνουμε αφού είναι πολύ σημαντικό να τους γίνει βίωμα. Διαφορετικά, τα μικρόβια που μεταφέρουν στον οργανισμό τους, μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνα!
Συναισθηματική ασφάλεια
Αναγνωρίζω τα συναισθήματά μου
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των ενηλίκων είναι η ανικανότητά τους να αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους. Είναι σημαντικό για την ψυχική ισορροπία των παιδιών, να μάθουν να αναγνωρίζουν και να εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Τόσο ο θυμός όσο και η λύπη, για παράδειγμα, είναι φυσιολογικό να υπάρχουν και πρέπει να εκφράζονται.
Μαθαίνω να τα διαχειρίζομαι
Το μεγάλο στοίχημα εδώ είναι να μάθουμε όλοι (αλλά και τα παιδιά) το πώς θα διαχειρίζονται αυτά τα συναισθήματα! Για παράδειγμα, όταν ένα παιδί θυμώνει, είναι υγιές και απαραίτητο να το αναγνωρίζει και να το λέει. Ωστόσο, ο ρόλος μας είναι να του δείξουμε έναν τρόπο να το διαχειρίζεται – η βία, για παράδειγμα, δεν είναι αποδεκτή. Το κλάμα ή το να ξεσπάσει επάνω στο μαξιλάρι του, όμως, είναι καλό.
Υπάρχει πάντα μια ανοιχτή αγκαλιά
Ακόμα και τις φορές που θυμώνουμε ή τσακωνόμαστε με τα παιδιά, πρέπει να ξέρουν πως οι γονείς τους είναι δίπλα τους. Είναι οι άνθρωποι που τα νιώθουν, τα καταλαβαίνουν και, ακόμα κι αν δεν έχουν λύση στο πρόβλημά τους, είναι εκεί για να τα παρηγορήσουν. Η ασφάλεια που τους παρέχουμε εκείνη τη στιγμή είναι ανεκτίμητη και θα μας θεωρούν πάντα σύμμαχους και πιστούς φίλους.
Σημασία έχει η παρουσία και όχι τα παιχνίδια!
Συχνά, τα παιδιά μας ζητούν παιχνίδια ή δώρα και μάλιστα απαιτητικά! Ωστόσο, πρέπει να θυμάστε πως αν υποκύψετε, δεν θα σας αγαπούν περισσότερο… Αντίθετα, εάν παραμείνετε σταθεροί στην άρνησή σας, τα κάνετε μια αγκαλιά και τους δώσετε να καταλάβουν πως συμμερίζεστε τη στεναχώρια τους, η σχέση σας θα γίνει πιο δυνατή και ασφαλής.
Η αγάπη τα νικά όλα!
Τετριμμένο; Μπορεί. Όχι, όμως, τυχαία. Η αγάπη που δείχνουμε στα παιδιά, με όποιον τρόπο κι αν επιλέξουμε κάθε φορά, είναι εκείνη που τους χαρίζει τη συναισθηματική ασφάλεια που χρειάζονται! Είναι σαν να γεμίζουμε την τράπεζα αγάπης τόσο πολύ που, ακόμα κι όταν μετά από χρόνια εμείς θα λείπουμε, θα έχουν μπόλικο απόθεμα για να μπορούν να πορευθούν ισορροπημένα ως ενήλικες. Μη φοβάστε, λοιπόν, να εκδηλωθείτε…