«Πριν σας διηγηθώ την ιστορία μου θα ήθελα να πω ότι στο ο γιος μου είναι σώος και ασφαλής στην αγκαλιά μου. Αλλά για να είμαι ακριβής το σωστό είναι ότι μου επιστράφηκε αβλαβής. Ωστόσο το σοκ που πέρασε η οικογένειά μας εκείνη την ημέρα ήταν τεράστιο και αυτό που άφησε πίσω της αυτή η απαίσια εμπειρία είναι ερωτήματα του τύπου τι θα γινόταν αν…
Όλα αυτά συνέβησαν στο mall όταν πήγαμε με τα αγόρια μου για να διασκεδάσουμε. Δεν χρειάζεται να σας πω πόσο χαοτικό είναι ένα τέτοιο μέρος. Κρατούσα στην αγκαλιά μου το μικρότερο γιο μου και είχα στον νου μου να με ακολουθεί ο μεγαλύτερος.
Σε όλη την διαδρομή μέχρι το πάρκινγκ του mall, έτρεχα - στην κυριολεξία - για να προλάβω τον γιο μου, ο οποίος δεν ήθελε να συνεργαστεί αφού τον είχα πάρει από τον παιδότοπο. Έκανα ένα λεπτό να αφήσω τον μικρότερο γιο μου στην αγκαλιά της φίλης μου και γύρισα για να μαζέψω τον μεγαλύτερο, όμως, δεν ήταν εκεί. Είχε εξαφανιστεί μέσα στο πλήθος.
Μάταια φώναζα το όνομά του. Έτρεχα πανικόβλητη από μαγαζί σε μαγαζί για να τον βρω αλλά δεν ήταν πουθενά. Ένιωσα την γη να χάνεται κάτω από το πόδια μου. Ήδη είχα αρχίσει να φαντάζομαι τα χειρότερα. Μπορεί να μου τον είχαν "αρπάξει" , μπορεί πάλι να είχε εγκλωβιστεί κάπου… Τα είχα χάσει εντελώς και με κόπο συγκρατούσα πλέον την ψυχραιμία μου.
Όταν έφτασα στο σημείο να θέλω να ουρλιάξω, είδα μια κοπέλα να κρατάει από το χέρι το αγοράκι μου και να τον οδηγεί προς το μέρος μου. Καθώς γονάτιζα για να τον αγκαλιάσω, εκείνη μου είπε ήρεμα ότι θα έπρεπε να είμαι πιο προσεκτική. Και πραγματικά δεν μπορούσα να την κατηγορήσω για τα λόγια της.
Τον είχε βρει στην έξοδο του mall όσο εμείς ήμασταν ακόμα στον δεύτερο όροφο. Όταν συνειδητοποίησε ότι δεν ήμουν από πίσω του άρχισε να με ψάχνει έξω, όσο εγώ τον έψαχνα μέσα στο κτίριο.
Αυτή η εμπειρία με στοίχειωσε για πολύ καιρό, σε βαθμό που δεν πήγαινα με τα παιδιά πουθενά που είχε πολύ κόσμο. Είχα χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και δεν μπορούσα να ξαναζήσω κάτι παρόμοιο. Και για να είμαι ειλικρινής ακόμα δεν έχω ξεπεράσει αυτό το συναίσθημα του πανικού, της ανημποριάς και του φόβου.
Άρχισα, όμως, να ψάχνω τις δικλείδες ασφαλείας που είχε κάθε μέρος που επισκεπτόμασταν. Αν υπήρχε κάποιος σεκιουριτάς στις εξόδους, αν υπήρχε μέρος που τα παιδιά θα μπορούσαν να πάνε σε περίπτωση χάνονταν. Διάβασα μάλιστα και για κάποιους γονείς, που φορούσαν ταμπελάκι στο παιδί τους, στο οποίο έγραφαν το όνομά του και τον αριθμό του τηλεφώνου τους. Το δοκίμασα.
Ακόμη, συμφωνήσαμε με τον σύζυγό μας πάντα να πηγαίνουμε σε τέτοια μέρη όλοι μαζί. Ένα παιδί εκείνος, ένα εγώ. Είμαστε άνθρωποι και το παραμικρό λεπτό απροσεξίας μπορεί να κοστίσει ακριβά.
Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν θεωρώ ότι κάποιος φταίει. Και πραγματικά, όποιος μεγαλώνει μικρά παιδιά ξέρει από πρώτο χέρι πόσο δύσκολη μπορεί να γίνει η φύλαξή τους. Μπορεί να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα, να έχουμε λάβει όλα τα μέτρα ασφαλείας και παρόλα αυτά το κακό να συμβεί.
Εκείνη την ημέρα τόσο εγώ, όσο και ο γιος μου μάθαμε ένα πολύτιμο μάθημα το οποίο δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. »
Πληροφορίες: scarymommy.com