Άβα: Στην ελληνική μυθολογία η Άβα ήταν μία Νύμφη που κατά την παράδοση γέννησε τον ήρωα Έργισκο από μία ερωτική σχέση της με τον θεό της θάλασσας Ποσειδώνα. Από τον γιο τους πήρε το όνομά της η πόλη της Θράκης Εργίσκη, που είναι η σημερινή Τσατάλτζα της Τουρκίας.
Διώνη: ήταν θεότητα που ανήκει στην πρώτη γενιά των θεών. Κατά παράδοση παντρεύτηκε τον Τάνταλο και μαζί του απέκτησε τη Νιόβη και τον Πέλοπα, ενώ σύμφωνα με μία εκδοχή υπήρξε μητέρα της θεάς Αδροδίτης.
Έρσα: στην ελληνική μυθολογία η Έρσα ή αλλιώς η Έρση θεωρούταν η προσωποποίηση της πρωινής δροσιάς, που πίστευαν ότι χάριζε η Σελήνη στους ανθρώπους. Ήταν κόρη της Σελήνης και του Δία (αλίμονο!) και αδερφή της Πανδίας.
Ηροφίλη: στην ελληνική μυθολογία η Ηροφίλη ήταν μία από τις Σίβυλλες. Ήταν η κόρη μιας νύμφης και ενός απλού βοσκού. Λέγεται ότι εκείνη ήταν η πρώτη που προφήτεψε την καταστροφή της Τροίας εξαιτίας μιας γυναίκας από την Σπάρτη. Ταξίδεψε σε πολλά μέρη της Ελλάδας και χρησμοδοτούσε ανεβαίνοντας πάνω σε μια πέτρα που μετέφερε πάντα μαζί της.
Θέμις: η λέξη θέμις παράγεται από το ρήμα τίθημι που σημαίνει αυτό που έχει τεθεί, το ισχύον. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ανήκε στους Τιτάνες και αποτελούσε την ανθρωπόμορφη προσωποποίηση της φυσικής και ηθικής τάξης. Μάλιστα, λεγόταν πως η Θέμις έβλεπε τα πάντα πριν ακόμα τα δουν οι άνθρωποι. Από αυτό κρινόταν, επίσης, και ως μάντης θεά!
Ιάνθη: το όνομα αυτό σημαίνει μενεξεδί λουλούδι και στην ελληνική μυθολογία είναι γνωστή ως μία από τις Ωκεανίδες, κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος. Υπήρξε μία από τις συνοδούς της Περσεφόνης στον Άδη. Ένας άλλος μύθος την θέλει ως μια πανέμορφη κοπέλα που όταν πέθανε, οι θεοί στενοχωρήθηκαν τόσο, που έκαναν μενεξεδιά λουλούδια να ανθίσουν γύρω από το μνήμα της.
Ισιδώρα: που σημαίνει το δώρο της Ίσιδας, η οποία ήταν από τις σημαντικότερες αιγυπτιακές θεότητες. Η ιδιαιτερότητα αυτού του ονόματος είναι ότι εκτός από αρχαιοελληνικό, είναι και χριστιανικό και μάλιστα, έχει δύο γιορτές! Στις 4 Φεβρουαρίου (του Οσίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτου) και στις 14 Μαρτίου ( Μάρτυρος Ισιδώρου του εν Χίω).
Μελίτη: είναι εύηχο και πολύ ξεχωριστό! Στην αρχαιότητα το συγκεκριμένο όνομα αναφέρεται στην ιστορία και ως αρχαία ρωμαϊκή πόλη που βρίσκεται στην Σαμοθράκη, αλλά και ως αρχαία αναφορά για το νησί Σαμοθράκη. Παρόλα αυτά έχει υπάρξει και όνομα πολλών χαρακτήρων στην ελληνική μυθολογία και εμείς το προτιμούμε για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Μελίτη έχει υπάρξει μια από τις Ναϊάδες και γυναίκα του Ηρακλή που του χάρισε τον Ύλλο.
Σελεύκεια: είναι υπέροχο και θυμίζει νεράιδα. Κάποιοι λένε ότι ήταν νύμφη του δάσους, ωστόσο μια αρχαία ελληνική πόλη στην Κιλικία, πλησίον του ποταμού Πύραμου, ονομαζόταν Σελεύκεια Κιλικίας ή αλλιώς Σελεύκεια Πύραμος. Μια άλλη πιθανή προέλευση του ονόματος είναι να βγαίνει από το αρχαίο ελληνικό ανδρικό όνομα Σέλευκος. Στην αρχαιότητα ήταν διάσημη η Δυναστεία των Σελευκιδών, ηγεμόνων της Συρίας κατά την ελληνιστική περίοδο με γενάρχη το Σέλευκο Α' το Νικάτορα, αξιωματικό του Αλεξάνδρου του Μέγα. Αυτό το όνομα αξίζει να το προτιμήσετε – εκτός του ότι είναι ωραίο - και επειδή γιορτάζει στις 16 Φεβρουαρίου.
Χρυσηίς: ή αλλιώς η Χρυσηίδα εμφανίζεται στην Ιλιάδα του Ομήρου. Ήταν η όμορφη κόρη του Απολλώνιου ιερέα Χρύση και το όνομά της σημαίνει «αυτή που είναι πολύτιμη σαν το χρυσάφι». Κατά την διάρκεια του Τρωικού πολέμου καταλήγει ως παλλακίδα του Αγαμέμνονα, ο οποίος όμως αργότερα αναγκάστηκε να την επιστρέψει πίσω στον πατέρα της.