Το σπίτι μου έχει απ' όλα: γωνιές βρώμικες, σημεία σκονισμένα, χαρτιά πεταμένα, ακατάστατα ρούχα, βιβλία στοιβαγμένα.Έχει όμως και λουλούδια, τάξη, ομορφιά κι ευπρέπεια.
Το θέμα είναι πού θα στρέψω τη ματιά μου, πού θέλω να κοιτάξω, τι θέλω να αναδείξω, να τονίσω, να επαινέσω ή να καταδικάσω.
Το ίδιο συμβαίνει και με το μέσα μας κόσμο.
Έχω τόσα λάθη, πάθη, αδυναμίες, δυσκολίες, προβλήματα, βάσανα, νευρώσεις, ψυχολογικά. Μα και ευαισθησία, συμπάθεια, καλοσύνη, ευγένεια, αγάπη.
Όταν κάποιος σε αγαπά, μπορεί εύκολα να βλέπει διαρκώς τα καλά σου, να προσπερνά τα στραβά σου, να ερμηνεύει φιλάνθρωπα τα όσα λες και κάνεις και σκέφτεσαι. Παντού επιείκεια, συγγνώμη, και ανοιχτή αγκαλιά.
Ενώ αυτός που δεν σε χωνεύει για κάποιο λόγο, ό, τι κι αν κάνεις, θα βρει να πει το κακό, να σε στιγματίσει, να σου βρει λάθη, να σε δει να γκρεμίζεσαι, να δικαιωθεί, να νιώσει μια παράξενη ηδονή, να βγάλει δηλητήριο.
Έχει τόση ομορφιά αυτή η γη, αυτός ο κόσμος, αυτοί που μας περιστοιχίζουν.
Στο χέρι μας είναι να την κοιτάξουμε, να τη χαρούμε, να την τονίσουμε με έντονα χρώματα.
Και να δούμε την όποια ασχήμια με κατανόηση και καλή διάθεση.
Όπως κάνεις στο παιδί σου, στο κολλητό σου, σ' αυτόν και σ' αυτήν που ερωτεύεσαι.
Ό, τι βλακεία ή κοτσάνα κι αν πει, όπως και να σταθεί ή να μιλήσει ή να ντυθεί, όλα, τα πάντα, μα τα πάντα, σου φαίνονται τέλεια, υπέροχα, μεγαλειώδη, μοναδικά, εξαίσια! Όλα προσπαθείς να τα δικαιολογήσεις, δεν βλέπεις πουθενά γωνίες και κακίες, παρά μόνο καμπυλότητες και ελαφρυντικά.
Γιατί;
Γιατί η αγάπη και ο έρωτας τα κάνει όλα αλλιώς, ρίχνει πάνω στα πάντα μια χρυσόσκονη Παραδεισένια, κάτι φιλάνθρωπο που σε κάνει να βλέπεις τα στραβά ίσια, τα μαύρα λευκά, τις φακίδες αστέρια στο μουτράκι της, τη φαλάκρα "γούτσου γούτσου" για χάδια, την πολυλογία πληθωρικότητα, την τεμπελιά γαλήνη και χαλάρωση, την παχυσαρκία παχάκια και πιασίματα, κλπ.
Αγάπη, κατανόηση, αποδοχή και επιείκεια. Τα μεγάλα γιατρικά, για κάθε πληγή.
Όσο δουλεύουμε μέσα μας, τόσο τα πράγματα πάνε παντού καλύτερα.»