Πάντα ήθελα να γίνω μητέρα. Ήθελα επίσης να σπουδάσω και να δουλέψω πολύ. Είχα μεγάλα όνειρα τόσο για την επαγγελματική όσο και για την προσωπική μου ζωή, τα οποία ανέκαθεν μοιραζόμουν με τους κοντινούς μου ανθρώπους.
Οι γονείς μου πάντα με συμβούλευαν να κάνω τα πράγματα με μια συγκεκριμένη σειρά. Να υπάρχει ένα καλά οργανωμένο πλάνο για να έχω μια ισορροπημένη ζωή.
Πρώτα θα τελείωνα το λύκειο και μετά το πανεπιστήμιο. Στην συνέχεια θα έχτιζα την καριέρα μου-αφού είχα και ένα μεταπτυχιακό στο βιογραφικό μου- και κάπου εκεί θα γνώριζα τον άντρα της ζωής μου. Πριν παντρευτούμε θα ήμασταν μαζί κάποια χρόνια, έτσι ώστε να γνωριζόμαστε καλά, και έπειτα θα μπαίναμε και στη διαδικασία να κάνουμε ένα παιδί. Φυσικά και οι δυο μας θα ήμασταν τακτοποιημένοι οικονομικά.
Πολύς κόσμος θεωρεί ότι μόνο τότε είσαι πραγματικά έτοιμος να γίνεις γονιός: όταν έχεις ζήσει κάποια πράγματα και έχεις χορτάσει.
Υπάρχει όμως μια φράση που λέει ότι «όταν κάνεις σχέδια, ο θεός γελάει» και αυτό ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωσή μου. Λίγο πριν τελειώσω το πανεπιστήμιο, στα 22 μου χρόνια, γνώρισα τον άντρα μου και μετά από έναν χρόνο παντρευτήκαμε.
Είχαμε συμφωνήσει να περιμένουμε μερικά χρόνια πριν γίνουμε γονείς, καθώς θέλαμε να ζήσουμε κάποια πράγματα ως ζευγάρι. Θέσαμε, λοιπόν, ένα όριο που άγγιζε τα 5 χρόνια. Για μία ακόμη φορά, τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμενα.
Στον δεύτερο χρόνο που ήμασταν παντρεμένοι, ανακάλυψα ότι είμαι έγκυος. Περίμενα ότι αυτή η ανατροπή στη ζωή μας θα μου προκαλούσε φόβο και άγχος- ήμασταν 24 ετών!. Αντί όμως να νιώσω έτσι, αισθάνθηκα μια απέραντη ευτυχία.
''Θα γίνω μαμά'' ήταν το μόνο που σκέφτηκα και ξαφνικά είχα έναν καινούριο σκοπό. Το ίδιο αισθανόταν και ο άντρας μου. Αμέσως ξεκινήσαμε να προγραμματίζουμε την ζωή μας με βάση τα καινούρια δεδομένα.
Ο άντρας μου θα συνέχιζε το μεταπτυχιακό του, ενώ εγώ θα σταματούσα. Κάναμε μια συμφωνία και αυτή περιλάμβανε να σεβαστούμε τα θέλω και τα όνειρα και των δυο μας. Το μόνο που θα άλλαζε ήταν το χρονικό διάστημα που τα κάνει ο καθένας.
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε και η κόρη μας φέτος θα τελειώσει το δημοτικό. Είμαι τόσο περήφανη για εκείνη, αλλά και για μένα και τον άντρα μου. Μεγαλώνουμε ένα γλυκύτατο και καλό παιδάκι, ενώ παράλληλα πραγματοποιήσαμε και κάποια από τα όνειρά μας.
Φυσικά, υπήρχαν δυσκολίες και θυσιάσαμε ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μας. Όμως δημιουργήσαμε ένα νέο: αυτό του γονιού. Πιστεύω ότι ποτέ κανείς δεν νιώθει απόλυτα σίγουρος να αποκτήσει ένα παιδί. Είναι μια τεράστια ευθύνη. Η ''κατάλληλη'' στιγμή για τον καθένα είναι διαφορετική-και ίσως να μην υπάρχει και να είναι απλώς μια ιδέα.
Όταν όμως θέλεις να γίνεις μητέρα κάποια στιγμή, το χρονικό διάστημα δεν μετράει και τόσο. Δεν περίμενα να νιώσω έτοιμη για να κάνω παιδί. Είναι μια απόφαση που δεν μετάνιωσα ποτέ. Η χαρά και η ολοκλήρωση που σου προσφέρει να είσαι μαμά, δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο.»