«Δεν σταμάτησε στην γροθιά. Άρπαξε τα μαλλιά μου, τράβηξε το χέρι μου πίσω από την πλάτη μου και μ’ έπιασε δυνατά από τον λαιμό. “Κάποτε σ’ αγάπησα” μου είπε με την αηδία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Ήταν μεσάνυχτα. Βγήκα από το αυτοκίνητο μουδιασμένη και ντροπιασμένη και περπάτησα ένα χιλιόμετρο μέχρι το σπίτι.
Δυο μέρες αργότερα πήγα στα επείγοντα. Δεν μπορούσα να κουνήσω καθόλου το κεφάλι μου – ο λαιμός μου πονούσε πολύ. Ο νεαρός γιατρός με ρώτησε πώς το έπαθα και λίγα δευτερόλεπτα δεν απάντησα. Έπειτα, είπα ψέματα:
“Ήμουν σε ένα παιδικό πάρτι και έπαιζα στο πάτωμα με τα παιδιά. Ένα από αυτά, κατα λάθος, με πάτησε στο λαιμό”.
Ήταν το πρώτο από πολλά ψέματα που θα έλεγα στη συνέχεια για τη σχέση μου. Η σκέψη να πω την αλήθεια ήταν ταπεινωτική. Εξάλλου, πίστευα πως το λάθος ήταν δικό μου.
Ο γιατρός κοίταξε τα αποτυπώματα των δαχτύλων που φαινόντουσαν στον λαιμό μου καθώς και τους μώλωπες στα χέρια μου. Ένιωθα το βλέμμα του να με κοιτά με δυσπιστία καθώς συνταγογραφούσε τα παυσίπονα που χρειαζόμουν.
"Έχετε ένα σοβαρό διάστρεμμα", μου είπε. "Είστε τυχερή που δεν σπάσατε τον αυχένα σας".
Αργότερα σε εκείνη την εβδομάδα, σε μία συνάντηση με πελάτες στο γραφείο, στην προσπάθειά μου να πιάσω ένα μπουκάλι νερό, σηκώθηκε το μανίκι του πουκαμίσου μου και μία συνάδελφος είδε τις μελανιές. Δυστυχώς, το κατάλαβε αμέσως. Κοίταξα μακριά και αναρωτήθηκα πώς έφτασα σε αυτό το σημείο.
Δεν ήταν έτσι πάντα. Όταν πρωτοσυναντηθήκαμε, έξι χρόνια νωρίτερα, ήταν γλυκός και περιποιητικός. Τον ερωτεύτηκα σχεδόν αμέσως. Ήμουν ήδη ερωτευμένη, όταν μια φορά, κι ενώ είχε πιει πολύ αλκοόλ, μου μίλησε άσχημα. Για την ακρίβεια, σοκαρίστηκα! Την επόμενη μέρα, όμως, ήταν πάλι νηφάλιος και έπειτα από τις πολλές του συγγνώμες τον συγχώρεσα.
Ο φαύλος κύκλος είχε αρχίσει, αλλά τότε δεν το ήξερα.
Την πρώτη φορά που με κλώτσησε, ήταν στο διαμέρισμά μας καθώς κατέβαινα τα σκαλιά. “Εσύ φταις” μου είπε. “Με προκαλείς συνέχεια”. Πολύ σύντομα, άρχισα να παίρνω πάνω μου όλη την ευθύνη για την οργή και τα ξεσπάσματά του.
Κατά τη διάρκεια των χρόνων που ήμασταν μαζί, είχα μάθει να βλέπω τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια του: μη ελκυστική, ατσούμπαλη και ηλίθια. Τον πίστευα όταν μου έλεγε ότι ήταν το καλύτερο που θα βρω ποτέ και ότι δεν ήμουν σέξι ή επιθυμητή. Εύχομαι σύντομα να έχω επανέλθει εντελώς και να επαναλαμβάνω με αυτοπεποίθηση πως, όλα αυτά, ισχύουν για εκείνον και όχι για μένα!
Νόμιζα πως αυτό δεν θα συμβεί ποτέ σε μένα. Όταν άκουγα για κακοποιημένες γυναίκες που έμεναν χρόνια με τον σύντροφο που τις κακοποιούσε, τις θεωρούσα ανόητες και αδύναμες. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ την εξουσία που μπορεί να ασκήσει κάποιος άνθρωπος πάνω σου. Όταν συνέβη σε μένα, όμως, κατάλαβα.
Πλέον ξέρω πως δεν φταίει το θύμα. Ποτέ δεν φταίει το θύμα! Θέλει πολλή δύναμη και ένα γερό ταρακούνημα για να “ξυπνήσεις” και να αντιληφθείς την ωμή πραγματικότητα. Πλέον, όποτε αντιλαμβάνομαι πως μία γυναίκα τραβάει όσα τράβηξα κι εγώ, προσπαθώ να την βοηθήσω όπως μπορώ. Και ειλικρινά ντρέπομαι που κάποτε θεωρούσα αυτές τις γυναίκες άξιες της μοίρας τους και αδιαφορούσα.»
Πηγή: goodhousekeeping.com