«Στέκομαι στο προαύλιο του σχολείου, περιμένοντας την μικρή μου κόρη να σχολάσει. Βλέπω σιγά-σιγά τις μαμάδες να μαζεύονται και να συζητούν μέχρι να χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι της ημέρας. Και τότε συνειδητοποιώ ότι όλες αυτές οι μανούλες έχουν ένα κοινό μεταξύ τους: είναι νέες στην μητρότητα! Εγώ από την άλλη, μπορώ να πω με σιγουριά, ότι είμαι βετεράνος στην μητρότητα.
Προσπαθώ να είμαι διακριτική όταν τις παρατηρώ. Κάποιες από αυτές έχουν φουσκωμένες κοιλίτσες, άλλες σπρώχνουν πέρα-δώθε το καρότσι με το μωρό τους, ενώ μερικές κρατούν από το χέρι μικρά παιδάκια που, δεν ξεπερνούν την ηλικία των 3 χρόνων.
Όπως συμβαίνει σε κάθε σχολείο, ορισμένες από αυτές είναι ντυμένες στην τρίχα και οι περισσότερες-μαζί τους και εγώ- φοράμε με καμάρι φόρμα και αθλητικά παπούτσια. Άλλο ένα στοιχείο που δεν μπορώ να αγνοήσω είναι ότι είμαι μόνη που κρατάω στο ένα χέρι τα κλειδιά του αυτοκινήτου και στο άλλο το κινητό μου. Όλες οι άλλες μαμάδες είναι εξοπλισμένες με τεράστιες τσάντες και σακίδια. Φαινομενικά τουλάχιστον μοιάζω η πιο χαλαρή-στα όρια της αδιαφορίας- μαμά.
Τις σκέψεις μου διακόπτουν το κουδούνι και οι φωνές της κόρης μου που με φωνάζει. Πέφτει στην αγκαλιά μου και εγώ την γεμίζω με φιλιά.
Στον δρόμο της επιστροφής, όπως κάθε φορά που οδηγώ, σκέφτομαι τις νέες μαμάδες του σχολείου. Και τότε, επιπλήττω τον εαυτό μου για όσα σκέφτηκα- ότι είμαι μεγάλη σε ηλικία και αδιάφορη που δεν κρατάω μαζί μου τσάντα. Τι γελοία σκέψη!
Έχω 3 μεγαλύτερη παιδιά, προφανώς και θα είμαι μεγαλύτερη ηλικιακά και πιο… χαλαρή. Δεν τίθεται ζήτημα αδιαφορίας, αλλά εμπειρίας. Έχω κατασταλάξει στον τρόπο που μεγαλώνω τα παιδιά μου. Από το τι θα φάνε, ποιο εμβόλιο θα τους κάνω μέχρι τα όρια που θα θέσω- μου βγαίνουν όλα φυσικά. Δεν με νοιάζει να συζητήσω ποια εξωσχολική δραστηριότητα πρέπει να ακολουθήσει η 7χρονη κόρη μου, ούτε θα ψάξω στο ίντερνετ να βρω πληροφορίες για το πώς θα την διαβάσω στο σπίτι.
Έχω κάνει τις δοκιμές και τα λάθη μου και πλέον έχω την εμπειρία να κρίνω μόνη μου τι είναι καλύτερο για τα παιδιά μου.
Και τώρα που το σκέφτομαι, απολαμβάνω ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι δεν αγχώνομαι πια με το παραμικρό! Γιατί πολύ απλά, όλα αυτά τα έχω ζήσει ξανά και ξανά! Δεν θα πάρω τον παιδίατρο τηλέφωνο για ένα απλό εξάνθημα, δεν θα βάλω τις φωνές αν η κόρη μου πάρει ‘’Καλά’’ στο διαγώνισμα του δημοτικού, ούτε θα αυτομαστιγωθώ για όσα δεν μπορώ να κάνω.
Επιπλέον, μπορώ να πω με τεράστια περηφάνια ότι δεν με απασχολεί καθόλου (μα καθόλου!) η γνώμη των άλλων. Ούτε φυσικά θα κρίνω τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας μεγαλώνει το παιδί του. Αντίθετα αυτό που η πείρα με έχει διδάξει είναι ότι όσο τα μικρά μας νιώθουν ασφάλεια και αγάπη, τότε κάνουμε πολύ καλή δουλειά.
Πριν 11 χρόνια, ήμουν και εγώ νέα μαμά και δεν μπορώ με τίποτα να ξεχάσω τα άγχη και τους φόβους που με καταδίωκαν σε κάθε απόφαση που αφορούσε τα παιδιά μου. Δεν ήθελα με τίποτα να τα θαλασσώσω, ήμουν μονίμως στην τσίτα και αναλωνόμουν σε συζητήσεις με άλλες μαμάδες που πραγματικά δεν είχαν κανένα απολύτως νόημα.
Νιώθω τεράστια συμπάθεια για τις νέες μαμάδες. Δίνουν όλο τους τον εαυτό ενώ ταυτόχρονα παλεύουν με τις σκέψεις τους και τις απόψεις που ακούν από παντού. Κάτι που είναι το λιγότερο εξουθενωτικό ! Μάλιστα κάποιες από αυτές έχουν να ανησυχήσουν τόσο για το τεστ ιστορίας που έχει το μεγάλο τους παιδί στο σχολείο, όσο και για το πότε θα γεννήσουν ή πώς θα αντιμετωπίσουν τα ξεσπάσματα του 3χρονου μικρότερου παιδιού τους.
Όταν ο μεγαλύτερος γιος μου ήταν 4, είχα ένα 2χρονο να με τραβάει από την μπλούζα και ένα νεογέννητο στην αγκαλιά. Πραγματικά δεν θυμάμαι καλά εκείνα τα χρόνια-μόνο από φωτογραφίες! Οι απαιτήσεις ήταν πολλές και οι υποχρεώσεις ακόμα περισσότερες. Για να μην μιλήσω για το συναισθηματικό φορτίο που κουβαλούσα και εκείνη την αντιπαθέστατη φωνή στο κεφάλι μου που μου έλεγε ότι δεν είμαι σωστή μαμά.
Το να είμαι πολλά χρόνια μαμά, εκτός από εμπειρία μου χαρίζει και αυτοπεποίθηση. Και νιώθω τεράστια ανακούφιση. Προφανώς και θα έχω άλλου είδους προκλήσεις να αντιμετωπίσω και πάντα θα αναρωτιέμαι αν τα κάνω όλα σωστά, όμως, είμαι πιο χαλαρή και σίγουρη για τον εαυτό μου.
Διανύω 11 χρόνια ως μαμά και έχω πάρει πολλά και πολύτιμα μαθήματα ζωής. Ωστόσο, θεωρώ πιο σημαντικό, αυτό που λένε, ο καθένας να κοιτάει τη δουλειά του και τα παιδιά του.Γι’ αυτό μην κρίνετε ούτε τις νέες, ούτε τις μεγάλες μαμάδες. Και κυρίως τις μαμάδες!»
Πηγή: scarymommy.com