Έπρεπε να κάνω πάντα αυτό που ήθελε
«Όταν ήμουν μικρή, η μητέρα μου και εγώ ήμασταν πολύ κοντά. Πάρα πολύ κοντά. Και αυτό άρχισε να επηρεάζει αρνητικά τη σχέση μας μόλις μπήκα στην εφηβεία. Διαφωνούσε με οτιδήποτε και αν έκανα: τον τρόπο που διάβαζα, που ντυνόμουν ή και που μιλούσα ακόμη. Πάντα μου έλεγε πώς θα έπρεπε να είμαι και τι θα έπρεπε να θέλω. Και αν αυτό σας φαίνεται παράλογο, επιτρέψτε μου να σας πω ότι όταν ήρθε η στιγμή να σπουδάσω, επέμενε να περάσω μόνο σε 3 πανεπιστήμια - τα οποία φυσικά δεν ήθελα.
Κάθε μας καυγάς έληγε με την εξής φράση: ''Εγώ ξέρω καλύτερα και το μόνο που θέλω είναι το καλό σου''. Λίγο μετά εκείνη την έπιαναν τα κλάματα και εμένα οι τύψεις. Σπούδασα στο πανεπιστήμιο της επιλογής της, αποφοίτησα και άρχισα να εργάζομαι. Τότε γνώρισα τον άντρα μου και άλλαξε όλη μου η ζωή, αλλά και της μητέρας μου.
Προσπαθούσε να με πείσει ότι αυτός ο άντρας δεν ήταν για μένα και ότι η σχέση μου μαζί του θα με κατέστρεφε. Φυσικά δεν την άκουσα ποτέ, όμως, ψυχολογικά ένιωθα ένα ράκος. Η απελπισία μου έφτασε στο απροχώρητο, όταν της είπα ότι θα φύγω από το σπίτι για να μείνω μαζί του. Κλάματα, υστερίες, παρακάλια, κατηγορίες και ενοχές. Όλα αυτά μαζί. Χρησιμοποίησε όλα της τα ''όπλα'' για να με κρατήσει, λέγοντας μου ότι με αγαπάει και πώς την αφήνω μετά από όσα έχει κάνει αυτή για μένα.
Χρειάστηκε τεράστια ψυχική δύναμη (και ψυχανάλυση αργότερα) για ξεφύγω από τον ασφυκτικό κλοιό που μου είχε επιβάλει η μαμά μου. Όσα χρόνια και αν πέρασαν, ακόμη και όταν παντρεύτηκα και όταν έφερα στον κόσμο τα δυο μου παιδιά, εκείνη συνέχιζε να με κοιτάει με πικρία και να μου πετάει σε κάθε ευκαιρία ότι την παράτησα. Αυτή η στάση της δεν άλλαξε μέχρι το τέλος. Την χάσαμε πριν 8 χρόνια περίπου. Μέχρι τότε δεν μπορέσαμε ποτέ να τα βρούμε. Νομίζω ότι προσπάθησα αρκετά - πρέπει όμως να προσπαθεί και η άλλη πλευρά. Αυτό το αγκάθι θα το κουβαλάω για πάντα μέσα μου.» Κατερίνα 38 ετών.
Αγαπούσε μόνο τον εαυτό της και εκμεταλλευόταν τις ανασφάλειές μου
«Η μαμά ήταν από τις πιο όμορφες γυναίκες που έχουν υπάρξει. Περιποιημένη και κοκέτα, ακόμη και όταν πήγαινε στο σούπερ μάρκετ. Όλοι μου οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριες την θαύμαζαν όταν ερχόταν στο σχολείο να ρωτήσει για την πρόοδό μου. Χαμογελαστή και με αίσθηση του χιούμορ, την θεωρούσαν την ''τέλεια'' μαμά. Αλλά δεν ήταν! Όταν έκλεινε η πόρτα του σπιτιού μεταμορφωνόταν σε μια παγερή γυναίκα που χαιρόταν να σε φέρνει σε δύσκολη θέση και να παίζει με την αυτοπεποίθησή σου.
Θυμάμαι ακόμα πόσο άχρηστη με έκανε να νιώθω κάθε φορά που έπαιρνα κακό βαθμό. ''Ούτε αυτό δεν μπορείς να κάνεις;'' Ρωτούσε χωρίς να περιμένει απάντηση. Την θυμάμαι επίσης να μου λέει ότι αν δεν χάσω κιλά, οτιδήποτε και αν φοράω θα μοιάζω σαν σακί με πατάτες.
Όταν όλη η οικογένεια καθόταν γύρω από το τραπέζι, πετούσε πικρόχολα: ''Μην τα φας όλα. Άσε και τίποτα σε εμάς.'' - και άλλο που δεν ήθελαν τα αδέρφια μου για να με κοροϊδέψουν!
Κάποια στιγμή όταν τελείωνα τις σπουδές μου, μου είπε ότι αν προσπαθούσα να της μοιάσω, τότε θα τα πηγαίναμε καλύτερα μεταξύ μας. Και ήταν τότε που συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα να έχω καμία σχέση με αυτή την γυναίκα.
Πάντα ένιωθα την ανάγκη να είμαι τέλεια για να μπορέσει να με αποδεχτεί και να με αγαπήσει. Για πολλά χρόνια θεωρούσα ότι ήμουν προβληματική. Έκανα λάθος. Αυτή η γυναίκα αγαπούσε μόνο τον εαυτό της. Στα 25 μου χρόνια έκοψα κάθε επαφή μαζί της. Όταν έκανα την κόρη μου κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι μητέρα και νομίζω ότι γι’ αυτό δεν κατάφερα ποτέ να τη συγχωρέσω.» Αγγελική 32 ετών.
Για εκείνη υπήρχε μόνο ο αδερφός μου - εγώ δεν ήμουν πουθενά
«Δεν έκοψα επαφή ποτέ με την μητέρα μου, απλά περιόρισα τον χρόνο που περνούσα μαζί της. Όσο ''κακό'' και αν μου έκανε αυτή η γυναίκα, την αγαπούσα πολύ και την ήθελα στη ζωή μου. Δεν χωρούσε στο μυαλό μου ότι η μητέρα μου είναι τοξικός άνθρωπος - ήταν μια πραγματικότητα που δεν ήθελα να αποδεχθώ.
Η μαμά μου ουσιαστικά είχε ένα παιδί, τον αδερφό μου. Σε εκείνον έδινε όλη της την αγάπη και την τρυφερότητα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει χώρος για μένα. Αν κάποιοι γονείς φοβούνται ότι δείχνουν αδυναμία στο ένα τους παιδί - πρέπει να τους γνωρίσω την μητέρα μου για να ησυχάσουν!
''Γιατί δεν μπορείς να μοιάσεις λίγο στον Κώστα;'' ή «Ο αδερφός σου έχει ταλέντο στον αθλητισμό. Δεν περισσεύουν λεφτά για μπαλέτα.» Και κάπως έτσι οι ανάγκες και τα θέλω του αδερφού μου υπερκάλυπταν τα δικά μου. Τα κατορθώματά του εξαφάνιζαν τα δικά μου. Νομίζω ότι αυτό που με πλήγωνε περισσότερο ήταν ότι εμένα δεν μου χαμογελούσε ποτέ και σπάνια με αγκάλιαζε. Και όταν διεκδικούσα ένα φιλί ή ένα χάδι με κοιτούσε συγχυσμένη, λέγοντας: ''Μα καλά τι σε έπιασε τώρα. Έχω δουλειά''.
Κατάλαβα πόσο πολύ αγαπούσε τον αδερφό μου, όταν εκείνος και εγώ γίναμε γονείς. Τα δικά μου παιδιά ήταν τα αόρατα εγγόνια, ενώ η ανιψιά μου η χαρά και η περηφάνια της.
Για χάρη των παιδιών μου απομακρύνθηκα από εκείνη - δεν ήθελα να νιώσουν ποτέ την απόρριψη που βίωνα εγώ τόσα χρόνια. Έχω δύο παιδιά, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι. Μέχρι και σήμερα αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να μπορεί μια μάνα να ξεχωρίσει δυο πλάσματα που και τα δυο βγήκαν από το σώμα της. Μου φαίνεται αδιανόητο. Είναι μια ανοιχτή πληγή που δεν κλείνει ποτέ…» Αναστασία 40 ετών.