«Όταν την βλέπεις, θεωρείς ότι είναι μια μητέρα σαν όλες τις άλλες. Όταν την γνωρίζεις θα δεις ότι είναι ζεστός άνθρωπος και έχει καλή αίσθηση του χιούμορ. Είναι υπεύθυνη και πολύ συγκροτημένη. Το σπίτι της είναι πάντα καθαρό και τακτοποιημένο, συμμετέχει ενεργά στον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του σχολείου και πάντα αγκαλιάζει και φιλάει τρυφερά το παιδάκι της.
Μια γλυκιά μανούλα που, όμως, δεν είναι σαν όλες τις άλλες-γιατί κρατάει μέσα της ένα μεγάλο μυστικό που δεν θέλει να μαθευτεί: έχει κατάθλιψη. Νόμιζε ότι τα πήγαινε καλύτερα, όμως, τον τελευταίο καιρό δυσκολεύεται περισσότερο. Στο μυαλό γίνεται πόλεμος σκέψεων.
Στην αρχή αυτές οι σκέψεις κλωθογυρίζουν στο μυαλό της, αμφισβητώντας πρώτα την ύπαρξή της και έπειτα τον ρόλο της ως μητέρα και ως σύζυγο. Φτάνει σε βαθμό που φλερτάρει με την ιδέα να παραιτηθεί και από τα δύο. Πιστεύει ότι η οικογένειά της θα είναι καλύτερα χωρίς εκείνη. Μετά το μετανιώνει. Το μυαλό της, όμως, συνεχίζει να της παίζει παιχνίδια.
Μήπως η οικογένειά μου θα είναι καλύτερα χωρίς εμένα;
Όχι. Φυσικά και δεν είναι. Μην σκέφτεσαι με αυτόν τον τρόπο-σε χρειάζονται και σε αγαπούν πολύ. Μην τολμήσεις να εγκαταλείψεις.
Τους αξίζει όμως κάτι καλύτερο. Είμαι αδύναμη…
Μην σκέφτεσαι έτσι.
Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο πόλεμος συνεχίζεται. Όταν μένει μόνη της στο σπίτι, χαζεύει στο κενό. Είναι κουρασμένη και ψυχικά και σωματικά. Την πιάνει μια άρνηση να κάνει το οτιδήποτε. Κοιτάζει τον εαυτό της τον καθρέπτη και παρατηρεί τα κουρασμένα της μάτια. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Σαν να έχουν χάσει το φως τους. Δακρύζει και αναρωτιέται πότε άλλαξαν. Κλείνει τα μάτια και παίρνει βαθιές ανάσες-από το διπλανό δωμάτιο ακούγονται κλάματα. Χωρίς να κοιτάξει πάλι στον καθρέπτη, φεύγει για να ηρεμήσει την μικρή της κόρη. Πηγαίνει να ανταποκριθεί στις ανάγκες της, παραμερίζοντας τις δικές της.
Και ο πόλεμος των σκέψεων συνεχίζεται.
Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημά σου; Η ζωή σου είναι εύκολη. Τα παιδιά σου είναι υγιή, ο άντρας σου σε λατρεύει, υπάρχει μια οικονομική σταθερότητα και ζείτε με αξιοπρέπεια. Άλλοι άνθρωποι έχουν λιγότερα και υποφέρουν περισσότερο από σένα. Παλεύουν με την κακιά αρρώστια, υπάρχουν γονείς που χάνουν τα παιδιά τους, άνθρωποι που μένουν στον δρόμο. Γιατί είσαι έτσι; Ξεκόλλα.
Και κάπως έτσι τρυπώνουν ύπουλα μέσα της η ντροπή και η ενοχή και έτσι αρχίζει και χάνει τις πρώτες μάχες.
Μερικούς μήνες αργότερα, νιώθει ότι θα εκραγεί από λεπτό σε λεπτό. Η υπομονή της εξαντλείται ολοένα και περισσότερο. Ξεσπάει στην κυρία που πέρασε το στοπ και παραλίγο να τρακάρουν. Θέλει να ουρλιάξει και όταν είναι μόνη της στο σπίτι το κάνει. Θυμώνει όταν τα μικρά της κάνουν μικροζημιές. Καυγαδίζει με τον άντρα της για ασήμαντα πράγματα. Κατά βάθος ξέρει, ότι θα χάσει τον πόλεμο.
Υπόσχεται στον εαυτό της να γίνει καλύτερα-να βρει την αυτοκυριαρχία της και να προσπαθήσει ξανά. Αλλά δεν μπορεί. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο. Δεν μπορεί να αγνοήσει την κατάθλιψη. Και όσο και αν το προσπαθεί, βλέπει ότι δεν τα καταφέρνει μόνη της. Πολύ θα ήθελε να εγκαταλείψει, αλλά πρέπει να πολεμήσει. Το χρωστάει στα παιδιά της, στον άντρα της, στην ίδια. Και τότε κάνει ένα τεράστιο βήμα. Κάτι που έπρεπε να είχε κάνει αρκετό καιρό πριν.
Τηλεφωνεί στον άντρα της στη δουλειά. Και όταν την ρωτάει αν είναι καλά, για πρώτη φορά δεν του λέει ψέματα. Του λέει τα πάντα.
Όταν, λοιπόν, αποκαλύπτει το μυστικό της λαμβάνει τη βοήθεια που χρειάζεται και τόσο καιρό αρνιόταν. Ουσιαστική βοήθεια από τον άντρα της, τον γιατρό της και τα φάρμακα. Επιτέλους συνειδητοποίησε ότι την κατάθλιψη δεν μπορείς να την νικήσεις μόνη σου.
Δεν μπορείς να την νικήσεις με το να απομονωθείς και να σκέφτεσαι μόνη σου, γιατί είναι ύπουλη. Σε κοροϊδεύει και σε σκοτώνει από λίγο καθημερινά. Παίζει βρώμικα…
Όπως όμως αυτή η μαμά έμαθε τι χρειαζόταν-έστω με τον δύσκολο τρόπο, τώρα ξέρεις και εσύ τι πρέπει να κάνεις. Μίλα.»
Πηγή: scarymommy.com