Ωστόσο, υπάρχουν και μεγάλες αδελφές που ο ρόλος τους ξεπερνά αυτόν που περιγράφεται πιο πάνω. Κάποιες φορές αναγκάζονται να πάρουν το ρόλο της μαμάς και να προστατεύσουν τη μικρή τους αδελφή με τρυφερότητα και αυταπάρνηση. Και τότε, η μικρότερη αδερφή νιώθει όχι μόνο απέραντη αγάπη και θαυμασμό, αλλά και ευγνωμοσύνη. Όπως η παρακάτω:
«Σ’ ευχαριστώ που εργάζεσαι καθημερινά διπλή βάρδια για μένα. Ξέρω ότι σου είναι δύσκολο να σπουδάζεις και να δουλεύεις παράλληλα, και ξέρω επίσης πως το κάνεις για τη δική μου εξέλιξη.
Οι ρόλοι της μαμάς και της αδελφής θα πρέπει να είναι διαφορετικοί, αλλά φαίνεται πως εσύ ακροβατείς με επιτυχία και στους δύο. Με έχεις διδάξει πράγματα που δεν θα τα ήξερα εάν δεν υπήρχες!
Με δίδαξες να έχω πίστη και εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.
Μου έδειξες τον τρόπο να αντιμετωπίζω πρωτόγνωρες καταστάσεις μέσα από τις δικές σου εμπειρίες.
Μου επέτρεψες να παίρνω πρωτοβουλίες και να αποφασίζω για τον εαυτό μου.
Με λίγα λόγια, με βοηθάς να μεγαλώνω και να ωριμάζω. Να γίνομαι αυτόνομη και δυνατή. Να βασίζομαι στα πόδια μου, να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου και να μην αφήνω κανέναν και τίποτα να με πτοεί.
Και για όλα αυτά, σου είμαι ευγνώμων.
Ενώ η μητέρα μας φροντίζει για τα πρωτεύοντα, τα σημαντικά της διαπαιδαγώγησής μου, εσύ ανέλαβες όλα τα υπόλοιπα: εκείνα που ίσως φαίνονται μικρά αλλά είναι οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά! Αφιέρωσες τον χρόνο και την ενέργειά σου για να με βοηθήσεις να επιλέξω το δρόμο που μου ταιριάζει. Μου μίλησες ώρες ατελείωτες μέχρι να ανακαλύψω ποια είμαι, τι θέλω και ποιες μάχες επιθυμώ να δώσω. Στάθηκες δίπλα μου στις ήττες και τις απογοητεύσεις μου και πανηγύρισες μαζί μου στις νίκες μου.
Ήσουν εκεί όταν τσακώθηκα με την καλύτερή μου φίλη για να μου επισημάνεις τι είναι σημαντικό και τι όχι. Ήσουν εκεί στο πρώτο μου μήνυμα στο αγόρι που μου άρεσε και μου έδειξες πώς να είμαι ειλικρινής. Και όταν το πρώτο μου φιλί κατέληξε σε μια τεράστια πληγή που δεν μπορούσα να διαχειριστώ, ήσουν και πάλι εκεί για να επουλώσουμε μαζί το τραύμα.
Αυτό που θαυμάζω περισσότερο σε σένα, όμως, είναι που μπορείς να ξεχωρίσεις που σταματά ο ρόλος σου και που ξεκινάει εκείνος των γονιών μας. Η γραμμή αυτή είναι πολύ ξεκάθαρη για σένα κι έτσι, ακόμα κι όταν αδυνατώ να το αντιληφθώ, ξέρω ότι με προστατεύεις.
Και πραγματικά, μου έδινες πάντα όλα όσα είχα ανάγκη. Σε χρειαζόμουν. Και σε χρειάζομαι ακόμα. Είσαι το πρότυπό μου, ο άνθρωπος που θαυμάζω, η μεγάλη μου αδελφή και η καλύτερή μου φίλη. Και όταν χρειάζομαι κάποιον να με καθοδηγήσει, είσαι η δεύτερη μητέρα μου.»