Η κουνιάδα μου είναι πιο αδιάκριτη απ’ την πεθερά μου
«Η πεθερά μου μένει στη γειτονιά μας και μου πήρε αρκετά χρόνια να τη συνηθίσω και να βάλω – με την πολύτιμη βοήθεια του άντρα μου – κάποια όρια στη σχέση μας. Το νικηφόρο αποτέλεσμα αυτού του αγώνα ήταν ευεργετικό για όλους μας, ακόμη και για εκείνη. Για παράδειγμα, με τον καιρό σταμάτησε να ανησυχεί κάθε μέρα για το τι θα φάει ο κανακάρης της στη δουλειά και αν η τσάκιση στο παντελόνι του είναι στραβή και άρχισε να ασχολείται περισσότερο με τη ζωή της – είναι χήρα.
Τα πράγματα ξανακύλισαν όταν η κουνιάδα μου ήρθε κι αυτή στη γειτονιά. Στην αρχή χαρήκαμε που τα παιδιά θα βλέπουν τους θείους και τα ξαδέρφια τους συχνότερα, αλλά η χαρά μας βγήκε ξυνή.
Η κουνιάδα μου, που όπως κι εγώ δεν δουλεύει, άρχισε να με επισκέπτεται σχεδόν καθημερινά για καφέ και δεν άφησε γωνιά του σπιτιού να μην ψάξει. Προσπαθώ να αποφεύγω τις ερωτήσεις της, αλλά επιμένει. Το κακό είναι πως, αν δεν πάρει απάντηση, βγάζει αυθαίρετα συμπεράσματα και ποιος ξέρει τι μεταφέρει στην πεθερά μου που, τελευταία, ανακατεύεται και πάλι στη ζωή μας.
Δεν αντέχω να το ξαναπεράσω όλο αυτό και μάλιστα με δύο γυναίκες απέναντί μου.»
Η κουνιάδα μου επηρεάζει τον άντρα μου πιο πολύ απ’ τη μάνα του
«Όταν πάλευα να κρατήσω την πεθερά μου σε μια απόσταση, ο άντρας μου ήταν ο καλύτερος σύμμαχός μου. Αγαπάει τη μητέρα του όσο τίποτα και επειδή έχασε τον πατέρα του νωρίς, δεν θέλει να της χαλάει χατήρι. Γνωρίζει, όμως, ότι μπορεί να γίνει υπερβολική στην προσπάθειά της να τον προστατέψει. Το έζησε και ως έφηβος και ως φοιτητής και έμαθε να την αντιμετωπίζει με ψυχραιμία και υπομονή.
Με την αδερφή του όμως είναι αλλιώς. Είναι μεγαλύτερη και ήταν σαν δεύτερη μητέρα του όταν η πεθερά μου δούλευε συνεχώς διπλοβάρδιες για να τους μεγαλώσει χωρίς να τους λείψει τίποτα. Της έχει ιδιαίτερη αδυναμία και εκτιμά πολύ τη γνώμη της.
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ την ρωτούσα για πολλά όταν έμενε μακριά, αλλά τώρα μου ακούγεται πιο πολύ σαν ξερόλας που ξεστομίζει ότι του κατέβει, παρά σαν μια γυναίκα με άποψη και γνώσεις. Και ο μπατζανάκης μου, που νόμιζα ότι είναι ο πιο πράος άνθρωπος του κόσμου, τώρα μοιάζει με καταπιεσμένο ανθρωπάκι και μου προκαλεί θλίψη.
Υπερβάλλω κι εγώ, το ξέρω. Αλλά όταν εισβάλλουν έτσι επιθετικά στον προσωπικό σου χώρο, είναι δύσκολο να είσαι ψύχραιμη.»
Η κουνιάδα μου παρεμβαίνει στον τρόπο που μεγαλώνω τα παιδιά μου
«Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά, έπρεπε να ακούω την πεθερά μου να μου λέει συνεχώς τι κάνω λάθος – όλα, φυσικά. Χρειαζόμουν τη βοήθειά της – η μητέρα μου ζει σε άλλη πόλη και τότε δούλευε ακόμη – αλλά προτίμησα να ζοριστώ λίγο από το να την έχω μέσα στα πόδια μου 24 ώρες το 24ωρο. Στην πορεία είδε κι εκείνη ότι τα παιδιά μεγάλωναν μια χαρά και της είχαν μεγάλη αδυναμία, παρ’ ότι φοβόταν ότι εγώ θα τους έβαζα λόγια, κι έτσι σταμάτησε να μου δίνει συμβουλές χωρίς να ζητήσω.
Η κουνιάδα μου έχει μεγαλύτερα παιδιά και δεν μπορεί πια να τους λέει τι να κάνουν. Με το που μπήκε, λοιπόν, στο σπίτι μας άρχισε να ασχολείται με τα δικά μας. Όποτε μιλάμε γι’ αυτά, είναι όλο υποδείξεις γιατί “τα έχει περάσει και ξέρει καλύτερα” ενώ τους κάνει και παρατηρήσεις μπροστά μου για πράγματα που εμείς δεν τους έχουμε κάνει ποτέ.
Η κόρη μας έχει μπει στην εφηβεία και φλερτάρει με ένα αγόρι από το σχολείο. Μας το έχει πει και τον ξέρουμε κιόλας, είναι καλό παιδί. Μια μέρα, η κουνιάδα μου τους είδε να περνούν από το σπίτι της χέρι-χέρι, την φώναξε μέσα και της έβαλε κατσάδα. Της είπε πράγματα που εμείς ούτε έχουμε διανοηθεί να της πούμε, για το “όνομα της οικογένειας” και τέτοια. Το κορίτσι μας δεν αντέδρασε, συνέχισε τη βόλτα του, αλλά ήρθε και μου τα είπε όλα. Ήξερε για τα κολλήματα της θείας της από τα ξαδέρφια της που δεν δίνουν πια σημασία.
Ντράπηκα πολύ, αλλά το είπα στον άντρα μου και ένιωσε κι εκείνος ότι η συμπεριφορά αυτή ήταν εκτός ορίων. Αποφασίσαμε να περιμένουμε λίγο να ηρεμήσω – έχω μαζέψει πολλά – και ύστερα να της μιλήσουμε μαζί για όλα.
Είναι στενάχωρο όλο αυτό, γιατί είναι νέα γυναίκα. Τρέμω στη σκέψη ότι μια μέρα θα γίνει πεθερά.»