«Παραλίγο να χάσω την κόρη μου…
Όσο η κόρη μου έκανε μπάνιο, εγώ έντυνα τον γιο μου στο ακριβώς απέναντι δωμάτιο. Tην άκουγα να τραγουδάει το αγαπημένο της τραγούδι και χαμογελούσα. Την είχα αφήσει στην άδεια μπανιέρα να μαζέψει τα παιχνίδια της, μέχρι να ετοιμάσω τον μικρό. Ήταν μια ρουτίνα που ακολουθούσαμε πολύ καιρό.
Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Άκουσα έναν ανεπαίσθητο θόρυβο- ίσα που έσπαγε την σιωπή. Και η ησυχία με τα παιδιά δεν συμβαδίζουν. Είναι κακό σημάδι.
Η κόρη μου βρισκόταν στην άκρη της μπανιέρας, το κεφάλι της ριγμένο προς τα εμπρός και τα χέρια της τεντωμένα δεξιά και αριστερά. Το στόμα της ήταν ανοιχτό και έβγαζε έναν περίεργο θόρυβο.
Αμέσως την άρπαξα, την γύρισα ανάποδα και άρχισα να χτυπάω την πλάτη της. Ξανά και ξανά. Έβαλα το δάχτυλό μου μέσα στο στόμα της, αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Έβλεπα τον πανικό στο πρόσωπό της, ήξερα ότι πνίγεται, αλλά δεν μπορούσα να βρω την αιτία. Τα παιχνίδια της ήταν σχετικά μεγάλα σε μέγεθος, οπότε απέκλεισα αυτό το ενδεχόμενο.
Τα χείλη της είχαν μελανιάσει και ένιωθα ότι την χάνω. Φώναξα στον μικρό να παραμείνει στην θέση του, πήρα την κόρη μου αγκαλιά και τρέχοντας έφτασα στην εξώπορτα της γειτόνισσάς μου.
''Νομίζω ότι πνίγεται. Δεν μπορεί να αναπνεύσει. Βοηθήστε με.'' Σχεδόν ούρλιαξα στο πρόσωπό της, ενώ έβλεπα την ωχρή όψη της κόρης μου και τα μπλαβί της χείλη.
Η γειτόνισσά μου παρέμεινε ψύχραιμη και κράτησε την μικρή από τα μπράτσα φέρνοντας το σωματάκι της προς το μέρος της, ενώ την χτύπησα δυνατά στην πλάτη. Και τότε συνέβη. Το παιχνίδι εκτινάχτηκε απ ’το στόμα της και έπεσε στο πάτωμα. Ένα παιχνίδι με το οποίο η κόρη μου έπαιζε από μικρή και που θεωρούσα απίθανο να έχει βάλει στο στόμα της, είχε σφηνωθεί στον λαιμό της και παραλίγο να την σκοτώσει.
Μόλις έφτυσε το παιχνίδι, άρχισε να βαριανασαίνει και να βήχει. Σε λίγο έκλαιγε και φυσικά έκλαιγα και εγώ. Δεν την είχα χάσει, αλλά θα μπορούσα. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί πολύ διαφορετικά. Θα μπορούσα να μην είχα καταλάβει ότι κάτι πήγαινε λάθος ή να παρέλυα από το φόβο μου και να μην μπορούσα να αντιδράσω. Να ήμουν ολομόναχη χωρίς βοήθεια απ’ τους γείτονες. Θα μπορούσα να είχα χάσει το παιδί μου. Έτσι ξαφνικά.
Δεν θέλω να σκέφτομαι εκείνη την ημέρα. Ακόμα με πιάνει πανικός και μόνο στη σκέψη. Δεν είναι όλοι οι γονείς τυχεροί ώστε να έχουν ένα γείτονα που να ξέρει τι να κάνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Δεν είναι όλοι οι γονείς ψύχραιμοι όταν βλέπουν το παιδί τους να πνίγεται. Και εγώ ανήκω σε αυτή την κατηγορία.
Θέλω όμως να ξέρω τι πρέπει να κάνω. Θέλω να μπορώ να σώσω το παιδί μου αν χρειαστεί. Αποφάσισα, λοιπόν, να γραφτώ σ’ ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα πρώτων βοηθειών και πραγματικά, συμβουλεύω όλους τους γονείς να κάνουν το ίδιο.
Εύχομαι να μην χρειαστεί ποτέ να χρησιμοποιήσετε αυτές τις γνώσεις. Αυτές όμως σώζουν ζωές. Την ζωή του παιδιού σας.»
Πηγή: scarymommy.com