Να δίνουμε λόγο πριν τον αρραβώνα
Η λογοδοσία είναι, ουσιαστικά, η πρώτη γνωριμία των οικογενειών. Παλαιότερα, είχε πιο σημαντικό ρόλο, εκείνον της προφορικής συμφωνίας ότι το ζευγάρι προχωράει με καλό σκοπό, δηλαδή τον γάμο.
Σήμερα, η λογοδοσία μπορεί να είναι ένα οικογενειακό τραπέζι για να γνωριστούν οι γονείς και – προαιρετικά, αφού πιθανότατα έχουν γνωριστεί ήδη – τα αδέρφια του ζευγαριού. Εάν η γνωριμία γίνει σε προχωρημένο στάδιο, οι μελλόνυμφοι μπορούν αν θέλουν να ανταλλάξουν και τις βέρες.
Απλώς, θα πρέπει να θυμούνται να τις φοράνε στο αριστερό μέχρι την μεγάλη μέρα.
Να αρραβωνιαζόμαστε πριν τον γάμο
Ο αρραβώνας είναι ο επίσημος προθάλαμος του γάμου. Σε παλαιότερες εποχές, ο αρραβώνας σηματοδοτούσε το «κλείσιμο της συμφωνίας» και γινόταν με κάθε επισημότητα – και με ανταλλαγή κοσμημάτων και δώρων – στο σπίτι της νύφης, σε στενό οικογενειακό κύκλο. Υπήρχε, επίσης, η δυνατότητα να τελεστεί στην εκκλησία ξεχωριστά απ’ τον γάμο, κάτι που έχει καταργηθεί επίσημα εδώ και μία 20ετία.
Σήμερα, ο τελετουργικός αρραβώνας γίνεται κολλητά με την τελετή του γάμου, ώστε πριν παντρευτεί το ζευγάρι να είναι και αρραβωνιασμένο για λίγα, έστω, λεπτά.
Να μένουμε χώρια μέχρι τον γάμο
Οι κοινωνικές συνθήκες που ήθελαν την αυστηρή τήρηση των προσχηματικών, έστω, συμβάσεων του γάμου έχουν αλλάξει προ πολλού. Παρ’ όλ’ αυτά, η στάση που τηρούν οι άνθρωποι απέναντι στις αλλαγές, δεν… αλλάζει και τόσο γρήγορα. Γι’ αυτό και η εποχή που οι γονείς δυσκολεύονταν να «δώσουν την ευχή» τους για μια συμβίωση των παιδιών τους εκτός γάμου δεν ακούγεται ακόμη και τόσο μακρινή.
Ευτυχώς, οι μεταβολές στον καθημερινό τρόπο ζωής τείνουν να τακτοποιούν τα πράγματα έτσι που οι νέες συνήθειες αντικαθιστούν τις παλιότερες – ειδικά εκείνες που έχουν χάσει πια τον πρακτικό τους ρόλο – και οι εξαιρέσεις γίνονται κανόνας.
Σήμερα, δύο άνθρωποι που ερωτεύονται και περνούν όμορφα μαζί, επιλέγουν συχνά να μοιραστούν τη στέγη και την καθημερινότητά τους. Δοκιμάζουν έτσι και τις αντοχές τους στη συμβίωση, πριν πουν το βαρύγδουπο «Δέχομαι!».
Να παντρευόμαστε στο «χωριό» της νύφης
Το έθιμο, όπως το βρήκαμε απ’ τους παππούδες μας, ήθελε τον γάμο να τελείται ημέρα Κυριακή στο χωριό ή την ενορία της νύφης. Παλαιότερα, όμως, ο γαμπρός άντε να ήταν, στη χειρότερη περίπτωση, από άλλο χωριό της περιοχής, ενώ και τα σόγια δεν είχαν ακόμη μετοικήσει μαζικά στις πόλεις.
Καθώς οι εποχές άλλαξαν, η μάζωξη στο χωριό της νύφης έγινε πιο δύσκολη, ακόμη και αν ο γάμος γίνει ημέρα Σάββατο, που βολεύει πιο πολύ για εκδρομές και γλέντια.
Σήμερα, τα ζευγάρια επιλέγουν εκείνα τον τόπο και την εκκλησία που θα παντρευτούν με βάση τις τρέχουσες ανάγκες ή τις επιθυμίες τους. Μπορεί να είναι το χωριό της νύφης, το χωριό του γαμπρού, κάποιο άλλο χωριό, ένα νησί, ένα πολυτελές κτήμα που συνδυάζει μυστήριο-γλέντι ή ένα γραφικό εκκλησάκι στην μέση του πουθενά.
Να δίνουμε στα παιδιά τα ονόματα των παππούδων
Πέρα από το έθιμο που θέλει το πρώτο αγόρι και το πρώτο κορίτσι να παίρνουν το όνομά τους από την πλευρά του πατέρα, το να δίνουμε στα παιδιά τα ονόματα των παππούδων είναι μια πρακτική που έχει διαφορετικές συναισθηματικές προεκτάσεις για τον καθένα μας. Για άλλους δεν μοιάζει τόσο σημαντικό και γι’ άλλους είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής στον άνθρωπο στον οποίο οφείλουν αυτό που είναι σήμερα.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που κάποτε έμοιαζε σαν απαράβατος κανόνας, σήμερα είναι στη διακριτική ευχέρεια των γονιών. Αυτοί αποφασίζουν το πως θα ονομάσουν το παιδί και αν θα κάνουν το «χατήρι» ή όχι στους παππούδες.
Μπορούν ακόμη και να δώσουν στα παιδιά τους ονόματα διπλά για να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι ή και σύνθετα, όπως γίνεται συχνά με τα κορίτσια. Μπορούν να δώσουν ονόματα χριστιανικά, αρχαιοελληνικά ή ό,τι άλλο τους κάνει κέφι.
Και κάπως έτσι, το «Νεφέλη» γίνεται σιγά-σιγά το νέο «Μαρία».