«Από μικρή πίστευα ότι ήμουν φτιαγμένη για να γίνω μητέρα. Λατρεύω τα παιδιά και μου αρέσει να φροντίζω όσους αγαπάω. Ακόμη και όταν πήγαινα στο λύκειο, συμπεριφερόμουν στις φίλες και τους φίλους μου στοργικά σαν να ήμουν η μαμά τους. Όλοι αστειευόμενοι μου έλεγαν ότι θα μικροπαντρευτώ και θα γίνω καταπληκτική μητέρα. Δεν ξέρω για το δεύτερο σκέλος, πάντως στο πρώτο έπεσαν διάνα!
Όταν γεννήθηκε η κόρη μου ήμουν πανευτυχής. Χαζομαμά με όλη την σημασία της λέξης. Καθημερινά ενημερωνόμουν για οτιδήποτε αφορούσε τη μητρότητα και έψαχνα στο διαδίκτυο δραστηριότητες που κάνουν οι μαμάδες με τις κόρες τους. Είχα αφιερωθεί εξ ολοκλήρου σε εκείνη και κάθε μέρα ένιωθα γεμάτη.
Ωστόσο, καθώς περνούσαν τα χρόνια συνειδητοποιούσα ότι δεν μου έφτανε να είμαι απλώς μαμά. Για να μην παρεξηγηθώ: κάθε μέρα ευχαριστώ τον θεό για την κόρη μου και την αγαπάω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Ήθελα όμως περισσότερα στη ζωή μου από τη μητρότητα.
Ένιωθα ότι κάτι λείπει από τη ζωή μου. Οι δημιουργικές και πνευματικές πτυχές της προσωπικότητάς μου (που τώρα αντιλαμβάνομαι ότι κάποτε τις θεωρούσα σαν κάτι δεδομένο) δεν καλύπτονταν από το να παίζω μόνο ή να ζωγραφίζω με την μικρή μου.
Νομίζω είναι περιττό να αναφέρω πόσο με βασάνιζαν οι τύψεις γι’ αυτό. Στερεοτυπικές φράσεις που άκουγα κατά καιρούς όπως, ''Μια μητέρα πρέπει να μένει στο σπίτι να μεγαλώνει τα παιδιά της'' ή ''Άλλες γυναίκες θα παρακαλούσαν να μην δούλευαν για να φροντίζουν τα παιδιά τους'' με στοίχειωναν και με γέμιζαν αμφιβολίες.
Όταν έμεινα έγκυος, συμφωνήσαμε με τον άντρα μου να μην επιστρέψω στη δουλειά. Το μετάνιωσα όμως. Ήθελα να είμαι παραγωγική σε κάτι που αφορά αποκλειστικά εμένα και παράλληλα είχα ανάγκη να ξέρω ότι οποιαδήποτε στιγμή με χρειαζόταν το παιδί μου θα ήμουν παρούσα. Αυτές οι σκέψεις με γέμιζαν περισσότερες ενοχές και μου προκαλούσαν έντονο άγχος. Είχα φτάσει σε τέλμα και δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου.
Ευτυχώς για μένα και την κόρη μας έχω έναν εξαιρετικό σύζυγο, ο οποίος δεν είχε ποτέ την απαίτηση να είμαι η τέλεια μαμά και νοικοκυρά που θα φροντίζει 24 ώρες το εικοσιτετράωρο το σπίτι μας. Καταλάβαινε ότι έχω άλλου είδους ανάγκες και υπήρξε υποστηρικτικός από την πρώτη στιγμή.
Όταν άφησα πίσω μου όλες μου τις έγνοιες και τα ''πρέπει'' της μητρότητας και επέτρεψα στον εαυτό μου να ξανακερδίσει μια αίσθηση ατομικισμού, χωρίς ενοχές –ως επί το πλείστον- ένιωθα απελευθερωμένη. Έπρεπε να βρω μια νέα ισορροπία μεταξύ της φροντίδας της κόρης μου και του εαυτού μου. Δεν ήταν εύκολο, αλλά τα κατάφερα ως ένα βαθμό.
Επέστρεψα στη δουλειά μου και πραγματικά ξαναβρήκα τον εαυτό μου. Ήμουν ευτυχισμένη και αυτή η χαρά και ενέργεια αντανακλούσε και στη μικρή μου. Είναι αυτό που λένε χαρούμενη μαμά, χαρούμενα παιδιά.
Μόλις αποδέχτηκα ότι δεν μου αρκεί απλώς να είμαι μαμά η ζωή μου άλλαξε. Ο χρόνος που περνάω με τη μικρή μου μπορεί να είναι περιορισμένος, αλλά είναι ποιοτικός. Ακόμη και όταν είμαι πολύ κουρασμένη, θα βρω την ενέργεια να παίξω και να μπουσουλήσω στο πάτωμα μαζί της. Μπορώ να φροντίσω τις ανάγκες της γιατί πρώτα φρόντισα τις δικές μου.»
Πηγή: redtri.com