«Είμαι μητέρα. Δεν είναι η μοναδική μου ιδιότητα, αλλά είναι πλέον ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου. Δεν είναι κάτι που πρέπει να κάνω καθημερινά, είναι αυτό που είμαι καθημερινά!
Τον τελευταίο καιρό, ακούω σε ηχογράφηση το Year of Yes της Σόντα Ράιμς επειδή θέλω να μάθω να λέω “ναι” σε περισσότερα πράγματα, ειδικά εκείνα που με τρομάζουν. Την προσοχή μου, όμως, τράβηξε όταν είπε κάτι που οι περισσότεροι δεν τολμούν να ξεστομίσουν –από φόβο, υποθέτω, μην ακουστεί λάθος.
Το συμβάν λαβαίνει χώρα στην καθιερωμένη συνάντηση γονέων-καθηγητών όπου η συζήτηση περιστρέφεται γύρω απ’ το ετήσιο παζάρι γλυκών και τα σχετικά. Πάνω στην κουβέντα, απ’ το μυαλό της Σόντα περνά κάτι πολύ σημαντικό: πόσο αγαπά τη δουλειά της ως συγγραφέας και παραγωγός και πόσο της αρέσει να είναι η Σόντα Ράιμς.
“Η δουλειά μου”, λέει, “απαιτεί να δίνω ένα μεγάλο μέρος του χρόνου μου και του εαυτού μου καθημερινά. Και όμως, είμαι πλήρως αφοσιωμένη στα καθήκοντά μου μέχρι την τελευταία αγγαρεία”. “Έχω μια πολύ καλή δουλειά”, καταλήγει, “και οι άνθρωποι που δουλεύουν πολύ δεν έχουν χρόνο να φτιάχνουν γλυκά”.
Στο σημείο αυτό, απαντά στον εαυτό της: “Το να είσαι μητέρα είναι κι αυτό δουλειά, Σόντα”. Το σωστό να λέγεται, έτσι δεν είναι;
Ο λόγος που το λέει μόνη της, είναι γιατί ξέρει ότι θα ειπωθεί έτσι κι αλλιώς. “Είναι σα να ακούω τα λόγια του αναγνώστη καθώς διαβάζει αυτό το βιβλίο”, λέει παρακάτω, “και του απαντώ: όχι, το να είσαι μητέρα δεν είναι δουλειά”.
Κι εδώ είναι που, στην ηχογραφημένη έκδοση του βιβλίου, ακούς μια παύση. Είναι σύντομη, σαν παύση μετά από τελεία, αλλά εγώ την ένιωσα μακρύτερη. Το μυαλό μου χωρίστηκε στα δύο και μέσα σε ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου ένιωσα να συγκρούομαι με τον εαυτό μου.
Από τη μία, ένιωσα όπως όταν βλέπεις δύο ανθρώπους να μαλώνουν και όλα δείχνουν ότι όπου να ‘ναι θα πιαστούν στα χέρια και δε θα μείνει τίποτα όρθιο. Οι σφυγμοί μου ανέβηκαν γοργά και περίμενα να ακούσω τη Σόντα να υπερασπίζεται τη δήλωσή της. Γιατί, φαινομενικά, αυτό που είπε υποβαθμίζει την προσπάθεια που καταβάλλουν καθημερινά όλες εκείνες οι μητέρες που δεν δουλεύουν και συχνά ακούν την εξοργιστική ερώτηση “και τι κάνεις όλη μέρα;”.
Από την άλλη, έπιασα τον εαυτό μου να ψιθυρίζει κάτι με ηρεμία σα να αποτελειώνει τη φράση της. “Είναι ένα δώρο”, είπα. Στα αυτιά μου, βέβαια, ακούστηκε πολύ πιο δυνατά, σαν καμπάνα. Ναι, το να είσαι μητέρα δεν είναι δουλειά, είναι δώρο! Είναι, κατά κάποιον τρόπο, σα να συμπληρώνεις καθημερινά ένα κενό που θέλει γέμισμα. Είναι πολλά περισσότερα από μια δουλειά. Είναι σκοπός, ένστικτο, ταυτότητα.
Και η Σόντα το ξέρει καλά αυτό. Γι’ αυτό, μετά την αμφιλεγόμενη δήλωσή της, λέει: “Μη με πετροβολάτε γι’ αυτό που είπα. Είναι η αλήθεια. Η μητρότητα δεν είναι δουλειά. Και το βρίσκω εξαιρετικά προσβλητικό να τη χαρακτηρίζουμε έτσι. Δεν είναι κάτι που κάνεις, αλλά αυτό που είσαι.”
Αν δεν φωνάξατε ακόμη “Πέστα χρυσόστομη!”, παρακαλώ ξαναδιαβάστε τα λόγια της.
Το να είσαι μητέρα δεν είναι κάτι που κάνεις. Είναι αυτό που είσαι.
Και έχει απόλυτο δίκιο. Παρ’ ότι, για μια στιγμή, με έκανε να θέλω να φωνάξω “δεν έχεις δίκιο”. Ίσως επειδή κάπου μέσα μου πιστεύω ότι ήταν λάθος που άφησα τη δουλειά μου για να μεγαλώσω τον γιο μου, ακούγοντάς την να λέει “Το να είσαι μητέρα δεν είναι δουλειά”, ένιωσα ότι πρέπει να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Αλλά στη συνέχεια, τα λόγια της με άφησαν άφωνη.
Όταν ψιθύρισα ότι το να είσαι μητέρα είναι δώρο, ήταν επειδή, πριν γεννηθεί ο μικρούλης μας, δεν ήξερα ότι θα ξαναγεννηθώ κι εγώ μαζί του. Πέρα απ’ το δώρο του να τον βλέπεις να μεγαλώνει υγιής και χαρούμενος, έλαβα και το ανέλπιστο δώρο να ανανεωθώ κι εγώ και να εξελιχθώ ως άνθρωπος. Πριν γίνω μαμά, σκεφτόμουν το πώς οι άνθρωποι αλλάζουν και εξελίσσονται στη διάρκεια της ζωής τους, αλλά το έβλεπα τελείως διαφορετικά, ως κάτι που έχει να κάνει με την ωρίμανση ή την ψυχοθεραπεία. Τελικά, έμαθα από πρώτο χέρι πώς η μητρότητα αλλάζει τον άνθρωπο. Όπως και η πατρότητα, για μην παραπονεθεί κανείς.
Άλλαξα με τον ερχομό του παιδιού μου γιατί έπρεπε, εκτός από το σώμα μου, να αλλάξει και η ψυχή μου. Έπρεπε να ωριμάσω με τρόπους που δεν είχα φανταστεί, να ξεπεράσω τα όρια μου, να πέσω, να σηκωθώ και να συνεχίσω. Άλλαξα και συνεχίζω να αλλάζω και ευγνωμονώ τον γιο μου γι’ αυτό.
Είμαι μια μητέρα. Δεν είμαι μόνο αυτό, αλλά είναι πλέον ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου. Δεν είναι απλώς κάτι που κάνω κάθε μέρα. Είναι αυτό που είμαι κάθε μέρα. Δεν περιλαμβάνει αναρρωτικές άδειες ή ρεπό. Όσο ανάρρωνα από τη γέννα ήμουν πάντα η μητέρα του παιδιού μου. Όταν ήμουν κατάκοπη από την αϋπνία και πάλευα με τις ενοχές που δυσκολευόμουν να θηλάσω, ήμουν η μαμά του. Όταν επέστρεψα στη δουλειά μου και έκλαιγα που τον είχα αφήσει στον παιδικό σταθμό ήμουν η μαμά του. Και τώρα, κάθε μέρα που ξυπνάμε μαζί, παίζουμε, τραγουδάμε, κάνουμε αγγαρείες, πάμε στο κολυμβητήριο και στη βιβλιοθήκη, είμαι η μαμά του. Και όταν τον αφήνω στη γιαγιά του για να περάσω χρόνο με τον πατέρα του, παραμένω η μαμά του χωρίς διακοπή.
Είναι ένας μικρός άνθρωπος που έχει αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στο σώμα και την ψυχή μου. Και αν μεγαλώσει και κάνει οικογένεια και φύγει μακριά μου, θα παραμείνω για πάντα η μαμά του. Είναι μια αλήθεια που δεν αναιρείται. Και δεν μπορούσα να τα γνωρίζω όλα αυτά πριν γίνω μητέρα. Αυτό που γνώριζα ήταν κάτι άλλο.
Για όλους αυτούς τους λόγους το να είσαι μητέρα δεν είναι δουλειά, είναι δώρο. Είναι αυτό που είσαι. Και είναι ο λόγος που άλλαξα από εκείνο που ήμουν πριν.»
Πηγή: scarymommy.com