Έπειτα από μία εξαντλητική ημέρα το δωμάτιό της κόρης μου, για μία ακόμα φορά, κι έπειτα από την δέκατη φόρα που της ζήτησα να το μαζέψει, θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο. Έχασα την υπομονή μου και ξεκίνησα να φωνάζω. Όταν επιτέλους ηρέμησα, παρατήρησα πως το κοριτσάκι μου ήταν κουλουριασμένο στη γωνιά του κρεβατιού και κοίταζε ανέκφραστη το κενό. Κάθισα δίπλα της, ζήτησα συγνώμη, της εξήγησα με ηρεμία αυτά που ένιωθα και πάνω στη συζήτηση μου είπε τη φράση που δεν θα ξεχάσω όσο ζω: «Κάθε φορά που φωνάζεις νιώθω σαν ένα τσαλακωμένο χαρτάκι που το πετάν στο δρόμο».
Το σοκ ήταν ισχυρό. Μοιράστηκα την εμπειρία μου με τις μαμάδες του περιβάλλοντός μου και συγκέντρωσα κάμποσες απαντήσεις παιδιών στην ερώτηση «Πώς νιώθεις όταν σου φωνάζει η μαμά;». Ίσως αυτά που θα διαβάσετε να σας βοηθήσουν όσο κι εμένα να το σκέφτομαι δυο φορές πριν ανοίξω το στόμα μου έξαλλη από θυμό.
Όταν νιώθεις μικρός κι ασήμαντος, χάνεις κάθε ίχνος αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης.
Όταν τους φωνάζουμε δεν μας ακούν...
Μήπως και το δικό σας παιδί θα ήθελε να κρυφτεί κάθε φορά που φωνάζετε;
Κι όμως, όταν φωνάζουμε η μόνη παρηγοριά που σκέφτονται είναι η αγκαλιά μας...
Όταν φωνάζουμε, εκείνα πετάνε μακρυά...
Τα παιδιά συγχέουν συχνά τις φωνές με το «κακό».
Μαμά, σε φοβάμαι...
Μπαμπά, σε φοβάμαι...