Ο γιος μου μοιάζει στον μπαμπά του τόσο που, μερικές φορές, νομίζω ότι βλέπω εκείνον σε μικρογραφία! Περπατάνε με τον ίδιο τρόπο, έχουν το ίδιο ύφος, μιλάνε σαν να είναι ένας άνθρωπος και συμπεριφέρονται ολόιδια.
Χαρακτηριστικά προχθές, ενώ ήμουν στην κουζίνα και μαγείρευα, έκοψα κατά λάθος το δάχτυλό μου με το μεγάλο μαχαίρι. Παρά τον πόνο δεν μπόρεσα να μην βάλω τα γέλια όταν τους άκουσα να βγάζουν ταυτόχρονα την ίδια τρομακτική κραυγή, να τρέχουν στην κουζίνα με πανομοιότυπες κινήσεις και να ρωτούν και οι δύο, με ολόιδιο ύφος και την ίδια αγωνία στη φωνή εάν είμαι καλά.
Είναι γεγονός πως ο γιος μας έχει αδυναμία στον μπαμπά του. Τον έχω «πιάσει» πολλές φορές να προσπαθεί να τον μιμηθεί στην ομιλία ή το περπάτημα. Αυτό που με κάνει να νιώθω υπέροχα, όμως, είναι όταν προσπαθεί να του μοιάσει σε χαρακτήρα.
Ο άντρας μου είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος του κόσμου! Βοηθάει πάντα όσους έχουν ανάγκη, είναι ευγενικός και εξυπηρετικός, νοιάζεται για όλους (και κυρίως για την οικογένειά του) και λειτουργεί πάντα με σύνεση και χαμόγελο.
Είμαι πολύ περήφανη για τον άντρα μου και ακόμα πιο περήφανη για τον γιο μου. Ωστόσο, πάντα ξαφνιάζομαι όταν συνειδητοποιώ πόσο πολύ μοιάζουνε οι δυο τους. Μάλιστα, πολλές φορές έχω νιώσει πως μεγαλώνω... τον άντρα μου!