«Θα με πεθάνετε εδώ μέσα»
Η ατάκα-σταθμός για κάθε ελληνόπουλο ήταν η απειλή της μάνας του ότι θα πεθάνει γιατί δεν αντέχει άλλο. Την συνόδευε με μια ωραιότατη επικάλυψη ενοχής-που φυσικά έπιανε και γινόταν το δικό της.
«Καλά έλα σπίτι και ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ»
Με το που ειπωθεί αυτή η ατάκα, αρχίζεις και παρακαλάς από μέσα σου να σε απαγάγουν εξωγήινοι ή να χαθείς στον δρόμο, μήπως και ηρεμήσει μέχρι να φτάσεις στο σπίτι. Δυστυχώς, τίποτα από τα δύο δεν συνέβαινε και η ψυχρολουσία σε περίμενε με ανασηκωμένο το ένα φρύδι και το τρεμάμενο άνω χείλος στην κουζίνα. Μετά τα ξέρετε, μην σας τα θυμίζουμε.
«Τι το πέρασες το σπίτι ΜΟΥ ξενοδοχείο; Μπαίνεις και βγαίνεις όποτε θες…»
Ξεκινάει από την εφηβεία και κορυφώνεται στα πανεπιστημιακά χρόνια. Αυτή η φράση κρύβει «εχθρότητα» και γνήσιο παράπονο ταυτόχρονα. Παράξενος συνδυασμός, για να λέμε την αλήθεια.
«Εύχομαι τα παιδιά σου να σου κάνουν τα ίδια.»
Την πρώτη φορά που θα ακούσεις την μάνα σου να στο λέει, δεν δίνεις ιδιαίτερη σημασία, καθώς η προοπτική ενός παιδιού ανήκει στο μακρινό μέλλον. Όσο μεγαλώνεις όμως συνειδητοποιείς ότι μοιάζει με κατάρα και η ιδέα αρχίζει να σε τρομοκρατεί . Πόσο μάλλον όταν βλέπεις το φλογισμένο από χαρά βλέμμα της! Όταν πλέον έχεις αποκτήσει τα δικά σου παιδιά, την ατάκα έρχεται να συμπληρώσει η φράση: «Εύχομαι τα παιδιά σου να σου κάνουν τα ίδια. Και εγώ θα παίρνω το μέρος τους!». Οι μικρότερες ξεκινήστε τα «συγγνώμη για όσα σου έκανα» από τώρα! Όσο για εμάς τις παλιές…ο θεός βοηθός!
«Σήκω θα αργήσεις. Δεν θα κάνω τον κούκο εδώ μέσα»
Και κάπου εδώ ας κάνουμε ενός λεπτού σιγή για όλα τα μισάωρα ύπνου που χάσαμε, επειδή οι πονηρές μανάδες μας, μας έλεγαν λάθος την ώρα. Έτσι, για να μας κοψοχολιάζουν!
«Όλα εγώ πρέπει να τα κάνω εδώ μέσα; Τι είμαι η δούλα σας;»
Προσωπικά αυτή η ατάκα είναι από τις αγαπημένες μου, καθώς και η πιο αντιφατική. Η μαμά μας είναι η κυρία του σπιτιού-περνούν τα πάντα από τα ικανά της χέρια- εξ ’ου και το ύφος της Βίρνας Δράκου σε κάθε της εντολή. Ωστόσο, με το ίδιο ύφος καταφέρνει να υποβιβάζει τον εαυτό της σε πληβεία και κατόπιν σε δούλα.
«-Μαμά που είναι το μπλε φόρεμα;
- Στο πάνω συρτάρι.
-Δεν είναι.
-Αν το βρω θα στο δώσω να το φας.»
Ευτυχώς που δεν το εννοούσε γιατί αλλιώς θα είχαμε φάει όλη την γκαρνταρόμπα μας! Κάποτε πίστευα ότι οι μαμάδες είναι πιο δυνατές και από τον Άγιο Φανούριο. Τώρα που είμαι και εγώ μαμά ξέρω ποιο είναι το μυστικό…
«Για να δω τα μάτια σου. Λες ψέματα.»
Ακόμα κι αν ήμασταν αλλήθωρες ή είχαμε το λεγόμενο τεμπέλικο μάτι, η μαμά μας θα καταλάβαινε αμέσως αν λέγαμε ψέματα. Τίποτα δεν της ξέφευγε. Σαν άλλος πράκτορας της CIA αποκωδικοποιούσε την γλώσσα του σώματός μας γρήγορα και με ακρίβεια. Το ίδιο κάνουμε και εμείς τώρα…