«Είχε βραδιάσει και το ρολόι έδειχνε ήδη 9.00. Η κόρη μου είχε ήδη βάλει πιτζάμες, αλλά συνέχιζε να παίζει με τα παιχνίδια της, ενώ ο γιος μου βούρτσιζε τα δόντια του νωχελικά περίπου μισή ώρα. Καθώς τους έβλεπα, έχανα την ψυχραιμία μου γιατί για μία ακόμη φορά καταλάβαινα ότι δεν θα πάνε στην ώρα τους για ύπνο.
Παρόλο που η οικογένειά μας έχει κανόνες, και ειδικά όσον αφορά το πρόγραμμα του ύπνου, τα παιδιά μου πάντα βρίσκουν τρόπους να μην τους ακολουθούν, δοκιμάζοντας έτσι την υπομονή μας. Με τον σύζυγό μου πρέπει να τα κυνηγήσουμε να βάλουν πιτζάμες, να πλύνουν δόντια, να μαζέψουν τα παιχνίδια τους και να φτιάξουν την σχολική τους τσάντα. Όταν επιτέλους κοιμούνται, είμαστε εξουθενωμένοι και με το ζόρι τακτοποιούμε την τελευταία εκκρεμότητα της ημέρας.
Αυτή η κατάσταση μας είχε εξαντλήσει τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά. Μια ημέρα αποφάσισα -ενώ μάζευα τα πεταμένα ρούχα των παιδιών- να δοκιμάσω ένα κόλπο, προκειμένου να κοιμούνται στην ώρα τους.
Την ώρα του μεσημεριανού τους ανακοίνωσα ότι από εδώ και στο εξής στις 9.00 ακριβώς κάθε βράδυ θα έπρεπε να είναι ήδη ξαπλωμένοι και έτοιμοι για ύπνο. Διαφορετικά, δεν υπήρχε περίπτωση να τους ξαναδιαβάσω παραμύθι πριν τον ύπνο. Τους εξήγησα ότι όσο πιο γρήγορα έκαναν, τόσο περισσότερο χρόνο θα είχαμε για να διαβάσουμε παραμύθια.
Το ίδιο βράδυ στις 8.30 έβαλα χρονόμετρο και τους επισήμανα την ώρα. Έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και τολμώ να πω πως το είδαν περισσότερο σαν αγώνα, παρά σαν τον νέο μας κανόνα. Μέσα σε 30 λεπτά έπρεπε να έχουν πλύνει τα δόντια τους, να έχουν φορέσει τις πιτζάμες τους και να έχουν μαζέψει τα πράγματά τους. Όπως ήταν φυσικό μετά τα 10 λεπτά άρχισαν να χαζολογούν. Τότε ήταν που, με ήρεμο τόνο, τους υπενθύμιζα πόση ώρα τους έχει απομείνει.
''Έχετε 5 λεπτά ακόμη…Και αυτό σημαίνει μόνο μία ιστορία για απόψε!'' τους έλεγα κάθε λίγο και λιγάκι και εκείνα αμέσως…έπαιρνα μπρος και τελείωναν αυτό που έκαναν.
Στη μία εβδομάδα που είχαμε εφαρμόσει αυτήν την τακτική, είχαμε δει αποτέλεσμα. Μάλιστα, τελείωναν νωρίτερα την προετοιμασία τους πριν τον ύπνο, προκειμένου να ακούσουν περισσότερες ιστορίες. Όταν η ώρα ήταν 9.00 και δεν είχαν κάνει αυτά που έπρεπε, δεν τους διαβάζαμε παραμύθια παρά τα παρακάλια και τα κλάματα. Ήμασταν αυστηροί με τον νέο κανόνα και δεν τον αναιρούσαμε όσο και να στενοχωριόμασταν. Με τον καιρό έμαθαν να έχουν αίσθηση του χρόνου, αλλά το κυριότερο ότι πρέπει να ακολουθούν τους κανόνες και το πρόγραμμα της οικογένειας.
Πραγματικά αυτό το κόλπο μας έσωσε! Και για να είμαι ειλικρινής, όταν βλέπω τα μικρά μου καλικαντζαράκια να συναγωνίζονται το ένα το άλλο για το ποιο θα ξαπλώσει πρώτο, νιώθω τεράστια ικανοποίηση.»
Πηγή: popsugar.com