«Πιστεύω ότι τα έχω καταφέρει πολύ καλά ως μητέρα μέχρι στιγμής. Μου αρέσει να έχουμε ένα πρόγραμμα και κάποιους κανόνες σαν οικογένεια και δυσκολεύομαι όταν τα παιδιά μου δεν τους ακολουθούν. Ωστόσο, αυτό κάνουν τα παιδιά οπότε έχω μάθει να προσαρμόζομαι στις καταστάσεις.
Ένα πράγμα που δεν περίμενα ωστόσο, ήταν ότι θα δυσκολευόμουν τόσο πολύ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα ότι τα παιδιά μου, τα οποία λατρεύω, θα με έφερναν στο αμήν ώστε να χτυπάω τις πόρτες και να ξεφωνίζω μέχρι να με πονέσει ο λαιμός μου.
Μερικές ημέρες είμαι αυτή η μαμά και ενώ το παραδέχομαι, με πληγώνει.
Στα πρώτα μου παιδιά, φώναζα περιστασιακά, όταν δεν μάζευαν τα παιχνίδια τους ή όταν ‘’κατέβαζαν’’ όλη την ντουλάπα και δημιουργούσαν στοίβες από τσαλακωμένα ρούχα. Θα τους έβαζα τις φωνές προκειμένου να μην αργήσουμε στο σχολείο ή στο ραντεβού με τον γιατρό και φυσικά, όταν λέρωναν με τα λασπωμένα τους παπούτσια το ήδη σφουγγαρισμένο πάτωμα. Όλες οι μαμάδες χάνουν την υπομονή τους με τέτοια πράγματα.
Τον τελευταίο καιρό, όμως, δεν μπορώ να σταματήσω να φωνάζω. Είναι σαν να μου έχει τελειώσει και η τελευταία σταγόνα υπομονής. Δεν μπορώ να μιλήσω ήρεμα σ ’ένα παιδί που ξενυχτάει παίζοντας βιντεοπαιχνίδια, ενώ θα έπρεπε να κοιμάται. Ούτε μπορώ να διαπραγματευτώ με το παιδί που προτιμάει να φάει γλυκό αντί του μεσημεριανού του.
Οι αντοχές μου είχαν εξαντληθεί και τα παιδιά μου το καταλάβαιναν, γιατί ποτέ άλλοτε δεν με είχαν δει τόσο θυμωμένη. Δεν είμαι από τους γονείς που σηκώνουν χέρι στα παιδιά τους, ούτε για αστείο! Και φυσικά, δεν τους κάνω ψυχολογικό εκβιασμό για να με ακούσουν. Παρόλα αυτά, ουρλιάζω. Πολύ. Συχνά, σκέφτομαι ότι δεν είμαι καλή μαμά και ότι αυτή η συμπεριφορά μου θα τους δημιουργήσει προβλήματα. Ειδικά στον μικρότερο γιο μου, ο οποίος δυσκολεύεται στο νηπιαγωγείο και αρκετές φορές η δασκάλα έχει παραπονεθεί για την συμπεριφορά του. Πριν δύο ημέρες, μου έστειλε σημείωμα ότι ήταν ζωηρός και δεν καθόταν ήσυχος στη θέση του. Δεν με πείραξε τόσο το σημείωμα, όσο ο φόβος του γιου μου να μου το δείξει. Έχει δει πόσο εύκολα χάνω την ψυχραιμία μου και φωνάζω. Προφανώς και φοβόταν να μου μιλήσει.
Θα είμαι ειλικρινής: θέλω τα παιδιά μου να με σέβονται και να είναι ‘’καλά’’ παιδιά, όχι να με φοβούνται. Το να φοβάται το 5χρονο παιδί μου να μου πει ότι η δασκάλα του έκανε παρατήρηση, δεν είναι φυσιολογικό. Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να αλλάξω, αλλιώς θα έχανα παιδιά μου.
Ο γιος μου έκλαιγε και ψιθύριζε: ‘‘Συγγνώμη μαμά. Δεν θα το ξανακάνω.’’ Τον πήρα στην αγκαλιά μου και του είπα ότι δεν πειράζει, αλλά κυρίως το έλεγα στον εαυτό μου. Εκείνη την ημέρα μίλησα και στους δύο μου γιους, ξεχωριστά. Τους ζήτησα συγγνώμη για την συμπεριφορά μου και τους είπα το αυτονόητο: ότι πάντα θα τα συγχωρώ για τις αταξίες του και πάντα θα τα αγαπάω. Ακόμη, τους εξήγησα ότι όταν τους φωνάζω το κάνω επειδή νιώθω ότι δεν με ακούν και δεν με σέβονται. Συζητήσαμε και αποφασίσαμε όλοι να προσπαθήσουμε για το καλύτερο.
Οι φωνές δεν βοηθούν τα παιδιά να διορθώσουν τα λάθη τους. Αντίθετα, οδηγούν στο να μας φοβούνται. Ίσως κάποιοι σκεφτούν ότι με αυτόν τον τρόπο θα κερδίσουν τον σεβασμό των παιδιών, όμως, αυτό που καταφέρνουν είναι να κάνουν κακό στην μεταξύ τους σχέση. Πρώτα χάνεται η εμπιστοσύνη και μετά η επικοινωνία. Πιστέψτε με το πέρασα με τα δικά μου και χρειάστηκε να παλέψω πολύ για να φτιάξουμε την σχέση μας.
Κάθε γονιός οφείλει να είναι δίπλα στα παιδιά του, ακόμα και στα λάθη τους και να τους το δείχνει σε κάθε ευκαιρία, έτσι ώστε να έχουν την άνεση να μας ανοίγονται, να μας εκμυστηρεύονται τους προβληματισμούς τους, να μας εμπιστεύονται.
Είναι δύσκολο να μην φωνάζεις. Ακόμη, φωνάζω στα παιδιά μου καμιά φορά. Δεν είμαι τέλεια, αλλά πλέον ξέρω να μετριάζω τα λόγια και τον θυμό μου. Γιατί στην τελική, εγώ είμαι ο ενήλικας, όχι τα παιδιά μου. Πρώτα οφείλω να δουλέψω εγώ με τον εαυτό μου!»
Πηγή: scarymommy.gr